Πόσα και πόσα βράδια, πόσα και πόσα ατέλειωτα ξενύχτια έχει συμβεί να περάσει ο καθένας μας ως βαριά ερωτοχτυπημένος ή όπως θα έλεγε η νεολαία μας βαριά καψουρεμένος. Η μουσική στη διαπασών και το ποτό να ρέει άφθονο τις περισσότερες φορές και τον καπνό από το τσιγάρο να δημιουργεί ντουμάνι στο δωμάτιο.
Άλλοι με Μητροπάνο και Τερζή, άλλοι με Πλούταρχο και Πάολα, άλλοι με Καρρά και Παντελίδη, άλλοι με Γαλάνη, Αλεξίου, Αρβανιτάκη και Χατζηγιάννη και άλλοι με Πάριο, Ρέμο και Χρήστο Μάστορα. Αυτά είναι γούστα και ανάλογα με την περίσταση, την ηλικία και τα ακούσματα που ευχαριστούν τον «πάσχοντα» από έρωτα. Πως δηλαδή επιλέγει να «πνίξει» τον καημό του και σε ποια τραγούδια και μουσικές βρίσκει αποκούμπι για την περίπτωση του και ποιούς στίχους θεωρεί και πιστεύει πως ερμηνεύουν κατάλληλα και ταιριάζουν με την κατάσταση που βιώνει την εν λόγω στιγμή.
Εξάλλου, ο έρωτας από μόνος του είναι εκρηκτικός και βαθιά δυναμικός. Σε ξελογιάζει και σε συνεπαίρνει σε δρόμους ιδιαίτερους που ενίοτε φτάνουν πέρα από τη λογική. Στον έρωτα δεν λογαριάζεις και πολύ τα πρέπει, γίνεται κυρίαρχος του παιχνιδιού και ελέγχει το καθετί, σαν άλλος μονάρχης. Ταυτόχρονα σου δίνει τέτοια ώθηση που συχνά μοιάζεις με σούπερ ήρωα και αποκτάς «υπερφυσικές» δυνάμεις και ικανότητες. Όποιος δεν τα βίωσε το σίγουρο είναι ότι δεν έπαθε έρωτα, αλλά κάτι άλλο που έμοιαζε με έρωτα.
Για παράδειγμα, μπορεί το βράδυ να κοιμηθείς Κρήτη και το επόμενο πρωί να βρεθείς απρογραμμάτιστα Θεσσαλονίκη ή Αθήνα μόνο και μόνο για να συναντήσεις το πρόσωπο του έρωτα, ενημερώνοντας την εργασία σου ότι είσαι ασθενής ώστε να δικαιολογήσεις την απουσία σου. Ίσως βέβαια και να είσαι στην πραγματικότητα, ποιος ξέρει. Κι αυτό το παράδειγμα είναι το ελάχιστο και κάτι απλό, μπορεί να γίνουν περισσότερα και πιο ολοκληρωτικά γεγονότα.
Αν σκεφτεί κανείς να υπολογίσει πόσοι είναι οι «ερωτικοί μετανάστες» και πόσοι είναι εκείνοι που άφησαν τα πάντα ξοπίσω τους και εγκαταλείψαν την παλιά τους ζωή για να ακολουθήσουν τον έρωτα σε μια νέα πατρίδα και καινούρια αρχή, τότε ίσως καταλάβει τι σημαίνει έρωτας και ερωτευμένος βαθιά και βαριά (όχι ενθουσιασμένος).
Τον έρωτα τον ζεις στην κυριολεξία και με όλη τη σημασία του πράγματος. Αφήνεσαι και δίνεσαι σε αυτόν. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων που βρίσκονται υπό διέγερση. Σαν ηφαίστειο ενεργό ένα πράγμα. Άλλοτε βέβαια εκτός κανονικότητας και απαγορευμένος ή άλλοτε ανεκπλήρωτος και χωρίς ανταπόκριση. Υπάρχουν και αυτές οι συνισταμένες στο πρόγραμμα.
Όμως, μέσα σε όλη αυτή την εκρηκτική διάσταση και επανάσταση του ερωτικού συναισθήματος, υπάρχει και η ρομαντική πλευρά που εξισορροπεί λιγάκι το φλέγον θέμα, φέρνοντας πρόσκαιρη νηνεμία στην όποια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Το δείπνο με τα αναμμένα κεριά, το αναμμένο τζάκι και δίπλα ένα ωραίο κρασί, το αρκουδάκι της αθωότητας και η σοκολάτα σε σχήμα καρδιάς ως δώρα, με συνοδεία όμορφα άνθη στο χρώμα του έρωτα.
Κι επειδή ο έρωτας είναι έρωτας, πώς να το κάνουμε… κλείνω με τους στίχους από ένα τραγούδι που έπαιζε τις προάλλες στα ηχεία αυτοκινήτου στη γειτονιά μου, κατά τις μικρές ώρες που λένε κάποιοι: «Έλα μην αργείς, είμαι εδώ ακόμα περιμένω. Έλα να με βρεις, όσο θα ζω για σένα θα ανασαίνω. Έλα μην αργείς, μία ζωή μαζί σου να τη ζήσω. Έλα να με βρεις και μη φοβάσαι τις πληγές θα κλείσω!».
Έλα να με βρεις λοιπόν.