Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Τι λόγια παρηγορίας να πεις σε μια χαροκαμένη μάνα; Πώς να κατευνάσεις τον πόνο της χήρας; Ποια συμβουλή να δώσεις στην αδερφή του σκοτωμένου; Τα λόγια είναι εύκολα πολλές φορές, αλλά ο πόνος δεν παλεύεται!
Οι ώρες είναι δύσκολες κάθε φορά που το αίμα των ανθρώπων ρέει εξαιτίας του παραλογισμού ή της κακιάς ώρας. Το αίμα των δικών μας , η μεγάλη απώλεια είναι αυτή που έρχεται να σκεπάσει κάθε λογική σκέψη, να κρύψει όποια ευαισθησία μας μένει. Ο θυμός κυριαρχεί, οι αντοχές μας δοκιμάζονται.
Ο πόνος αυτός δεν υπάρχει. Ο θάνατος του παιδιού δεν αντέχεται από τη μάνα. Ξεριζώνεται η ψυχή της. Δεν χρειάζεται να το πουν στην τηλεόραση. Δεν έχει ανάγκη να το ακούσει στα δίκτυα. Ξέρει τους άγραφους κανόνες. Έχει μεγαλώσει με αυτούς. Το DNA της την καθοδηγεί. Γνωρίζει τι πρέπει να κάνει η χαροκαμένη μάνα… Αλλά εδώ θα ξεχωρίσουν οι πραγματικές λεβέντισσες , εκείνες που θέλουν να μεγαλώσουν παληκάρια και ας τα έβαλε ο Θεός σημάδι. Ας μην αφήσουν τις Ερινύες να κυριαρχήσουν πάνω τους και να γίνουν οι ίδιες Μήδειες. Γιατί εάν συνεχιστεί ο κύκλος αίματος αυτό θα συμβεί. Είναι σαν να δίνουν οι ίδιες εντολή να σκοτώνουν και τα άλλα παιδιά, τα εγγόνια τους. Πόσες κηδείες θα αντέξουν άραγε;
Λένε πως ο Λεωνίδας διαλέγοντας τους «300» για να τους πάρει στις Θερμοπύλες και την αιώνια θυσία το έκανε ρωτώντας πρωτίστως ποιες είναι οι μητέρες τους. Κάτι γνώριζε.
Είναι, λοιπόν, τώρα η στιγμή να μπουν οι μανάδες τους μπροστά και να σταματήσουν το κακό. Είναι τώρα η μεγάλη ώρα για τις χαροκαμένες μάνες. Μόνο αυτές μπορούν να σταματήσουν τον μεγάλο χαλασμό.