(Αφιερωμένο στους συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη)
Είναι στιγμές που τα λόγια λειψά με δυσκολία φτάνουν στα χείλη να γίνουν λέξεις. Είναι στιγμές που ένας κόμπος και βραχνάς σου εγκλωβίζουν τη φωνή, βάζοντας φραγμούς κι επιθυμώντας τα ανείπωτα και ανιστόρητα, με τη δημιουργία σιωπής, μιας εκκωφαντικής σιωπής.
Κι έχεις την ανάγκη να πεις πολλά και πολύ περισσότερο να κλάψεις για πολλά. Τι έφταιξε, ποιος έφταιξε και να βρεις κατάλληλες και ειλικρινείς απαντήσεις στο δύσκολο και τραγικό γιατί. Γιατί φτάσαμε ως εδώ, γιατί φτάσαμε στο πένθος και το μεγάλο διάσπαρτο θανατικό.
Είναι στιγμές που η δίψα σου και η ανάγκη για δικαιοσύνη – μέσα στη θλίψη και το σπαραγμό – είναι αυτή που σου δίνει ώθηση περίσσια και δύναμη να αντέξεις και να προχωρήσεις. Δεν το κάνεις για σένα, δεν το κάνεις για τους γύρω, για γνωστούς και αγνώστους. Το κάνεις για όλες εκείνες τις ψυχές των προσώπων που χάθηκαν τόσο αδόκητα, που το νήμα της ζωής τους έμελε να κοπεί βιαίως εκείνη την αποφράδα ημέρα της 28ης Φεβρουαρίου του 2023. Το κάνεις για το δικό σου παιδί, για 57 δικούς σου ανθρώπους.
Για σένα, ο χρόνος λες και σταμάτησε σ’ εκείνο το σημείο. Λες και δεν υπήρχε αύριο. Όμως, δεν σταματάς και δεν χάνεις το θάρρος μέχρι η αλήθεια να βγει στο φως του ήλιου, μέχρι ο πέλεκυς της δικαιοσύνης να χτυπήσει ηχηρά για όσους ευθύνονται, για όσους αποφάσισαν και ενήργησαν παράτυπα και εγκληματικά.
Από τα θύματα, άλλα έχασαν τη ζωή τους από τη μοιραία σύγκρουση της επιβατικής αμαξοστοιχίας με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας και άλλα από ασφυξία λόγω έλλειψης οξυγόνου και εξαιτίας της ανάφλεξης επικίνδυνων υλικών. Τόσοι άνθρωποι, τόσοι αθώοι άνθρωποι δεν κατάφεραν να ανταμώσουν το ξημέρωμα της επόμενης μέρας. Για εκείνους και τις οικογένειες τους το κατάμαυρο σκοτάδι έπεσε νωρίς, σκεπάζοντας καθετί τριγύρω του.
Πόσα και πόσα όνειρα, πόσες ελπίδες έσβησαν αιφνιδίως και απρογραμμάτιστα σε ένα ταξίδι και δρομολόγιο που γράφτηκε χωρίς επιστροφή. Πόσα χρώματα χαράς και αισιοδοξίας νοθεύτηκαν με νωπό το χρώμα του αίματος και του αλαλαγμού από το φευγιό σε έναν κόσμο μακρινό και άγνωστο. Κι όλα αυτά, όχι με δική σου υπαιτιότητα, όχι επειδή εσύ το επέλεξες… αλλά επειδή έτσι αποφάσισαν άλλοι για σένα, με τις δικές τους εγκληματικές αστοχίες και λάθη.
Τώρα, αυτό το συνολικό σκοτάδι… με τη βοήθεια όλων μας… χρειάζεται να ξεδιαλύνει, μήπως και βρουν τη γαλήνη και την ειρήνευση οι ψυχές που επιβιβάστηκαν στην αμαξοστοιχία του θανάτου, που έδωσαν ραντεβού με τον ίδιο το θάνατο. Το χρωστάμε σε αυτούς που έφυγαν, το χρωστάμε στις οικογένειες που έμειναν πίσω να θρηνούν για τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Η δικαιοσύνη η μόνη λύση και απάντηση, η δικαιοσύνη το μόνο φως σε κάθε σκοτάδι.