Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η έκδοση της “Ιθάκης” του Αλέξη Τσίπρα αποτελεί αναμφίβολα το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς. Ίσως και των τελευταίων πολλών ετών. Τόσες πωλήσεις και τόση συζήτηση για ένα βιβλίο δεν θυμόμαστε πότε υπήρξαν τελευταία φορά στην Ελλάδα.
Συνιστά όμως το εκδοτικό γεγονός και πολιτικό γεγονός; Παράγει πολιτική συζήτηση η “Ιθάκη” ή μονάχα παραπολιτική κουβέντα καφενείου;
Προς το παρόν ισχύει το δεύτερο. Επειδή οι περισσότεροι δεν το έχουμε διαβάσει ακόμα, αναλωνόμαστε σε σχόλια επί των αποσπασμάτων που έχουν δημοσιευτεί. Και αυτά αφορούν κυρίως στις αναφορές του Αλέξη Τσίπρα στους πρώην συντρόφους του. Κατά βάση στο “άδειασμα” του Αλέξη Τσίπρα προς τους πρώην συντρόφους του και το συνεπακόλουθο ξεκατίνιασμα.
Εδώ συμβαίνουν ταυτόχρονα δύο πράγματα κάπως αλληλοσυγκρουόμενα:
Από τη μία ο Τσίπρας ουσιαστικά αποκηρύσσει χωρίς δεύτερη σκέψη το ριζοσπαστικό παρελθόν του, συνεχίζει την πορεία του rebranding, επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο αναβαπτισμένος σοσιαδημοκράτης που θα ενώσει και θα σώσει την κεντροαριστερά.
Μόνο που από την άλλη, αποκηρύσσοντας αυτό το παρελθόν, αναγκαστικά το υπενθυμίζει κιόλας. Κι έτσι τρομάζει εκ νέου εκείνους που θέλει να πείσει. Επαναφέρει δηλαδή στην δημόσια σφαίρα μια περίοδο που δεν τον συμφέρει να θυμόμαστε. Και μάλιστα την επαναφέρει παραδεχόμενος πώς όσα έλεγε και έκανε, κυρίως το 2014 και το 2015, μέχρι το σημείο της περιβόητης “κωλοτούμπας” ήταν φαντασιοπληξίες, αρλούμπες ή απλώς ψηφοθηρία. Το γεγονός δε ότι δεν φαίνεται να ζητά συγγνώμη, από όσους ταλαιπώρησε και από όσους υπέστησαν ακραίο μπούλινγκ εκείνη την περίοδο, σαφέστατα εκνευρίζει ακόμα περισσότερο τον κόσμο ο οποίος συγκρότησε κάποτε το “Αντισύριζα” μέτωπο .
Πώς θα λειτουργήσουν τα παραπάνω θα το δείξει ο χρόνος και θα εξαρτηθεί και από τις επόμενες κινήσεις του ίδιου του Τσίπρα – ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει ιδρύσει ακόμα κόμμα.
Ωστόσο και μόνο που αναρωτιόμαστε αν αρκεί όλη αυτή η δημοσιότητα για να επανέλθει ουσιαστικά ο Τσίπρας στο πολιτικό παιχνίδι με προοπτικές να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κάτι δείχνει. Ίσως όχι τόσο τη δυναμική και το πολιτικό εκτόπισμα του Τσίπρα, όσο το τεράστιο κενό που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα σχετικά με την συγκρότηση μιας αξιόπιστης και με προοπτικές κυβερνησιμότητας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης.
Αν το συγκεκριμένο κενό είχε καλυφθεί, ο Αλέξης Τσίπρας θα έμενε για καιρό ακόμα στο πεδίο της συγγραφής βιβλίων. Όχι ότι του πάει και άσχημα βέβαια.