Ήταν από εκείνα τα Σαββατοκύριακα της ζωής μας που κατεβάζεις διακόπτες.
Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Αφήνεις πίσω τα προβλήματα, τις μιζέριες και τις γκρίνιες. Δεν σε ενδιαφέρει πια το οικονομικό ζόρι, οι ανατιμήσεις στα προϊόντα του σούπερ μάρκετ, δεν σε απασχολεί που θα βρεις τα χρήματα να πληρώσεις τις υποχρεώσεις του μήνα για το σπίτι, τα φροντιστήρια των παιδιών, δεν νοιάζεσαι για το ότι περισσεύουν πάντα μέρες ενώ έχουν τελειώσει τα λεφτά! Είναι από εκείνα τα Σαββατοκύριακα της ζωής μας που στοχοπροσηλώνεσαι στο μεγάλο πανηγύρι!
Χιλιάδες κρητικοί ταξίδεψαν στην Αθήνα το Σάββατο για να ζήσουν τη στιγμή. Να είναι παρόντες στη μεγάλη γιορτή, που ήταν καλεσμένοι μετά από 3 και πλέον δεκαετίες απραξίας και χωρίς συμμετοχή στα ποδοσφαιρικά πάρτι. Ο ΟΦΗ ήταν ξανά στον τελικό του κυπέλου και ένας ξεσηκωμός συνόδευσε αυτή την συναστρία. Μικροί και μεγάλοι, οικογένειες και παιδιά, γυναίκες που μπορεί να μην είχαν πάει ποτέ στο γήπεδο ξανά, σηκώθηκαν από τον καναπέ και πήραν αεροπλάνα και καράβια για να πάνε στο στάδιο!
Τέτοιο πανηγύρι είχαμε χρόνια να δούμε! Ειδικά από επαρχιακή ομάδα τόσος κόσμος, τέτοιος παλμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Το λένε όλοι, το ομολογούν οι αριθμοί, το αποδεικνύουν οι φωτογραφίες και τα βίντεο. Όσοι το ζήσανε έχουνε να το λένε, θα έχουν να το διηγούνται!
Κι όσοι έμειναν πίσω γιατί… δεν χωρούσαν όλοι στα πλοία και τα αεροπλάνα, αλλά ούτε και στο γήπεδο έμειναν κολλημένοι στους τηλεοπτικούς τους δέκτες για να τηλε-ζήσουν κι εκείνοι τη χαρά των καλεσμένων στο πάρτι. Ναι, θυμάμαι, στο πάρτι πάντα πηγαίναμε για να πιούμε το βερμούτ και να χορέψουμε με τα χρωματιστά φωτορυθμικά το κορίτσι, να στήσουμε ένα σφιχτό μπλουζ, είχαμε δε υψηλές προσδοκίες, αλλά σπάνια ή σχεδόν ποτέ δεν καταφέρναμε να φύγουμε… συνοδευόμενοι! Αυτό ήθελε νεφρά για να το πετύχεις και ήταν σχεδόν απίθανο. Αλλά κάθε φορά παίρναμε… εργασία για το σπίτι. Έτσι και τώρα. Ζήσαμε μια μοναδική στιγμή κι αυτή είναι που μετράει στα λίγα πια όμορφα Σαββατοκύριακα της ζωής μας. Για να πάρεις το κύπελο θέλει κι άλλα πράγματα, το γνωρίζουμε. Το ότι έφυγε το κορίτσι με τον… άλλο και δεν ήρθε με μας έχει εξήγηση, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Το Σαββατοκύριακο ζήσαμε κι άλλα πανηγύρια. Ένα πανηγύρι είναι και η Γιουροβίζιον. Χαρήκαμε και την Κλαυδία, αυτό το σεμνό και πολυτάλαντο κορίτσι που μας δείχνει πως πραγματικά πρέπει να είναι τα πρότυπα για τους νέους μας. Καλή η διαφορετικότητα, σεβόμαστε τις σεξουαλικές επιλογές του καθενός, είμαστε αλληλέγγυοι στον κοινωνικό ρατσισμό που δέχονται, αλλά δεν μπορεί να είναι το είδωλο το Νέμο, το κάθε Νέμο που παρουσιάζει η τηλεοπτική βιομηχανία και η σόουμπιζ. Η Κλαυδία είναι και πρέπει να είναι το πρότυπο. Καλλιτέχνις πραγματική που προσπαθεί, που στηρίζεται στις δυνάμεις της, στο ταλέντο και στη δουλειά της. Δεν χρειάζεται να βγάλει όλα τα ρούχα της, δεν δείχνει κάτι πάνω από τη φωνή της και την όμορφη παρουσία της. Ήταν ωραία τα πανηγύρια που ζήσαμε.
Τι μας λες, λοιπόν; Ότι είμαστε για τα πανηγύρια; Ναι, είμαστε για τα πανηγύρια και καλά κάνουμε. Χρειάζεται να ξεφεύγουμε. Να ξεχαστούμε. ΝΑ χαρούμε. Είναι ίσως η δύναμη που μας κρατά ζωντανούς γιατί ξέρουμε (στα υπόλοιπα) πως δεν υπάρχει σωσμός.
Και μην μου πείτε «και τώρα τι θα γενούμε χωρίς πανηγύρια. Αυτά ήσαν μια κάποια λύσις». Σκεφτείτε ότι έρχεται και το final four στο Άμπου Ντάμπι!