Αγαπητοί μου φίλοι, στην καθημερινότητα μας συμβαίνει πολλάκις να είμαστε βιαστικοί και ανυπόμονοι σε πολλές περιπτώσεις και καταστάσεις. Οπωσδήποτε πρέπει να γίνει το δικό μας τη στιγμή που το σκεφτήκαμε και στον χρόνο που μας ήρθε ως σκέψη και ιδέα. Και επιμένουμε κιόλας, χωρίς εγκράτεια και σύνεση. Λέμε επιτακτικά: «Εδώ και τώρα… εδώ και τώρα!».
Καλό θα είναι να κατανοήσουμε ότι η υπομονή είναι αρετή και πολλή χρήσιμη για όλες μας τις συναναστροφές και για οτιδήποτε πιθανόν να κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ως εργαζόμενοι, ως οικογενειάρχες, ως άτομα, ως μέλη της κοινωνίας. Δεν χρειάζεται – συνεχώς – να αγωνιούμε και να είμαστε σε έντονη ανησυχία, αλλά να επιδεικνύουμε ηρεμία, σωφροσύνη και νηφαλιότητα. Τι θα κερδίσουμε με το άγχος στο προσκήνιο, μήπως θα γίνει το έργο μας πιο άριστο και περισσότερο κατάλληλο. Ίσα ίσα, που με το άγχος και τη βιασύνη για συμβουλάτορες, μπορεί να γίνουν και λάθη ή αστοχίες.
Σίγουρα, δεν λέει κανένας ότι θα πρέπει να είμαστε νωχελικοί κι ένα έργο που επείγει να γίνει σήμερα να το αφήνουμε για αύριο. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Όμως, η υπομονή βοηθά τα μέγιστα στη συγκέντρωση και την αφοσίωση στο στόχο και την όποια προσπάθεια. Μάλιστα, η υπομονή αφήνει το περιθώριο και δίνει τη δυνατότητα να σκεφτούμε πολύπλευρα και διαφορετικά το κάθε θέμα… κι έτσι, η απάντηση μας και η απόκριση μας να είναι περισσότερο εμπεριστατωμένη και ουσιαστική.
Για παράδειγμα, βάζεις έναν μεγαλεπήβολο στόχο τον οποίο επιθυμείς να πετύχεις. Ίσως χρειαστεί χρόνος για να έρθει το αποτέλεσμα που προσμένεις και να είναι έτσι ακριβώς που το προσμένεις. Και επιπλέον, θα νιώσεις περήφανος και δικαιωμένος, με την προσπάθεια σου και τον κόπο που έκανες… που διήρκεσαν για καιρό αλλά απέδωσαν καρπούς.
Γνωρίζουμε όλοι, ότι οι ρυθμοί της σύγχρονης κοινωνίας είναι ταχύτατοι και επιβαρυντικοί… δεν σου αφήνουν και πολλές πολλές ευκαιρίες να σκεφτείς για το πώς θα ενεργήσεις και θα αντιδράσεις ειδικώς και καταλλήλως. Επί τούτου, χρειάζεται να εκπαιδευτούμε στην υπομονή και να την εντάξουμε στην όποια απόφαση, κίνηση και έργο. Τότε, θα δούμε και θα καταλάβουμε την πραγματική διαφορά.
Με την υπομονή για συνοδό στοιχείο δεν γίνεται να μη βγούμε κερδισμένοι και ωφελημένοι. Βλέπουμε τις επιλογές και με καθαρό μυαλό αποφασίζουμε και πράττουμε ακολούθως. Η υπομονή θα δώσει την πιο πρόσφορη λύση στον σωστό χρόνο. Και φυσικά η υπομονή έρχεται και δένει με την ψυχραιμία και τότε το δίδυμο είναι ακατανίκητο. Δηλαδή, μην πράξουμε απευθείας, επί τόπου και απερίσκεπτα, αλλά να πάρουμε έστω τον ελάχιστο χρόνο ώστε να διερευνήσουμε την πράξη μας πριν την πράξη μας. Το αποτέλεσμα, το όφελος, τις συνέπειες, την ποιότητα, την χρησιμότητα, την ανάγκη.
Επίσης, η υπομονή θα προστατεύσει και θα ενισχύσει την ψυχική μας υγεία και ισορροπία και θα απομακρύνει τους στρεσογόνους παράγοντες που δημιουργούν δεκάδες προβλήματα κι άλλους τόσους λογισμούς με την αναστάτωση να είναι περίσσια και να πρωτοστατεί ένθεν κι εκείθεν… και θα αισθανθούμε ότι έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης και ότι δεν πηγαίνουμε ούτε και προχωρούμε στα τυφλά… καθώς η υπομονή εκτός των άλλων που αναφέρθηκαν είναι και εχθρός της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας. Δρομολογεί βήματα με σιγουριά.
Ας γίνει λοιπόν η υπομονή οδηγός και σύμβουλος μας στα δύσκολα και τα εύκολα και να θυμάστε ότι έτσι θα κατακτήσουμε όσα επιζητούμε και επιδιώκουμε. Εδώ και τώρα όπως είπαμε και στην αρχή, αλλά με σημαντική προσθήκη την υπομονή. Εδώ και τώρα… με υπομονή! Διαφορετικά ο χρόνος στο ρολόι της ζωής θα σκορπίσει χωρίς να έχουμε κατανοήσει τι κάναμε, πως το κάναμε και γιατί το κάναμε. Με υπομονή και επιμονή, θα βρούμε την άκρη και την έξοδο που αναζητούμε σε έναν λαβύρινθο λογισμών, κατορθώνοντας να ξεφύγουμε από το κυνήγι των βιαστικών αποφάσεων.