Έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί απείρως περισσότερα μετά τον φριχτό, δεύτερο τελικό της Α1 μπάσκετ ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Για να μην αφήσω περιθώριο παρερμηνείας όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, ας ξεκινήσω από το -κατά τη γνώμη μου- λιγότερο σημαντικό: η διαιτησία ήταν πράγματι μια από τις χειρότερες που θυμάμαι ποτέ σε τελικούς και η αλήθεια είναι ότι έχουμε κι αν έχουμε δει κακές διαιτησίες. Σφύριξε 100-0 Ολυμπιακό κατά τρόπο προκλητικό. Εντάξει μέχρι εδώ; Πάμε παρακάτω.
Ο Ολυμπιακός έχει όντως τα τελευταία χρόνια γυρίσει το διαιτητικό “ματσάκι” υπέρ του. Η αλλαγή διοίκησης στην ΕΟΚ έφερε και αλλαγή στα κόζα, με αποτέλεσμα διαιτησίες όπως της περασμένης Κυριακής ή του περσινού, 4ου τελικού, για όσους θυμούνται.
Πλην όμως και για να κλείσω το θέμα, επί σειρά ετών συνέβαινε το αντίθετο. Δεν περιμένω βέβαια από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να το αναγνωρίσουν, ωστόσο η μπασκετική διαιτησία, επί Βασιλακόπουλου στην ΕΟΚ ήταν τόσο ξεκάθαρα υπέρ των “Πρασίνων”, σχεδόν όσο ήταν υπέρ του Ολυμπιακού η ποδοσφαιρική επί εποχής “παράγκας”.
Και είχε πολύ πλάκα ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι που τότε διαμαρτύρονταν για το ποδόσφαιρο, αν τους έλεγες για το μπάσκετ σου έδειχναν τις ευρωκούπες (λες και ισχυρίστηκε κάποιος ότι ο ΠΑΟ δεν είχε ομαδάρα) και σε έβγαζαν τρελό – και τούμπαλιν βέβαια, οι Ολυμπιακοί θεωρούσαν πανάξια τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα αλλά κλεμμένα τα μπασκετικά. Οπαδικές αστειότητες, συνηθισμένες και αναμενόμενες.
Αναμενόμενες δυστυχώς, εκτός από τις αστειότητες, είναι και οι οπαδικές χυδαιότητες. Στα ελληνικά γήπεδα, δεκαετίες τώρα, ο ηχητικός βόθρος που περιλαμβάνει μανάδες, συζύγους, βιασμούς., γα…σια, ξύλο και ναρκωτικά, βαφτίζεται σταθερά από τα ΜΜΕ “υπέροχη ατμόσφαιρα”. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, παίκτες και προπονητές, μετά από σημαντικές νίκες, σπεύδουν να γιορτάσουν μαζί με εκείνους που λίγο νωρίτερα, για 90 ή για 40 λεπτά, έβριζαν χυδαία τις οικογένειες των αντιπάλων τους.
“Το γήπεδο δεν είναι θέατρο” λέγαμε κάποτε και είμασταν ΟΚ με αυτό, αλλά τώρα πια που έχουμε (οι περισσότεροι) εικόνα από την πραγματικά ωραία ατμόσφαιρα των ξένων γηπέδων και το συγκεκριμένο επιχείρημα έχει αποκαλύψει την γελοιότητά του.
Αθλητές και δημοσιογράφοι λοιπόν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουμε νομιμοποιήσει πλήρως τη χυδαιότητα στις ελληνικές κερκίδες. Και εφόσον την έχουμε νομιμοποιήσει, πώς μπορούμε να τραβήξουμε μια γραμμή και να αποφασίσουμε ότι εδώ είναι το όριο;
Θέλω να πω, προφανώς το σύνθημα για την κόρη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ήταν απαράδεκτο. Η δική της τοποθέτηση πολύ σωστή και ώριμη.
Μακάρι οι αφοί Αγγελόπουλοι να το είχαν σταματήσει ή έστω να είχαν προσπαθήσει. Είναι χειρότερο άραγε από τα δεκάδες συνθήματα για μανάδες και συζύγους; Ποιος το κρίνει; Μέσα στον βούρκο όλων αυτών των αδιανόητων βρισιών που ακούγονται σχεδόν σε κάθε ματς, μπορούμε πραγματικά να κάνουμε τους θιγμένους επειδή κάποιο μας φάνηκε πιο “λασπωμένο” από τα υπόλοιπα;
Μπα. Αυτή η κουβέντα είναι εντελώς υποκριτική και αποπροσανατολιστική.
Υποκριτική διότι το 99% όσων προσβλήθηκαν δεν θα έδιναν μια δεκάρα αν το σύνθημα το έλεγαν οπαδοί της δικής τους ομάδας (που άλλωστε είναι απολύτως βέβαιο ότι έχουν πει παρόμοια ή και χειρότερα) και απροσανατολιστική διότι προσπαθεί να δώσει άλλοθι στη συμπεριφορά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Θέλετε να συμφωνήσουμε ότι οι αφοι Αγγελόπουλου δεν είναι τα “καλά παιδιά” που επιδιώκουν να περάσουν προς τα έξω; Ας συμφωνήσουμε, κανένα πρόβλημα, έχω γράψει κάμποσα κείμενα σχετικά. Ακόμα και με τα λάθη τους όμως και με όλες τις φορές που επίσης έκλεισαν το μάτι στη χυδαιότητα και επέτρεψαν τη βία, δεν έχουν σχέση με τον κ. Γιαννακόπουλο.
Όπως είπε ένας συνάδελφος, σκεφτείτε απλώς τι θα συνέβαινε αν στον ΠΑΟ υπήρχαν επίσης παράγοντες όπως οι αφοί Αγγελόπουλοι. Πόσο πιο ήρεμοι θα ήταν οι τελικοί; Και σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν στον Ολυμπιακό ήταν κάποιος σαν τον Γιαννακόπουλο. Ανατριχιάζω στην ιδέα.
Όχι, λυπάμαι, καταλαβαίνω ότι βολεύει το τσουβάλιασμα. Όμως το “όλοι ίδιοι είναι” σημαίνει “όλοι φταίνε” που με τη σειρά του σημαίνει “δεν φταίει κανείς”.
Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο κ. Γιαννακόπουλος, με τα δεκάδες, εκατοντάδες υβριστικά stories, με τα βίντεο που τραβάει ενώ οδηγεί και τρέχει πατητός, με τις χειρονομίες που θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει σε πραγματική γηπεδική τραγωδία αν ο κόσμος δεν είχε συγκρατηθεί (πιο πρόσφατα στο Άμπου Ντάμπι), με την συνολική συμπεριφορά του, αποτελεί μια κατηγορία μόνος του.
Δεν έχω ιδέα τι είπε και τι δεν είπε στο ΣΕΦ, αλλά θεωρώ ότι έχει μικρή σημασία. Στην μεγάλη εικόνα, ο κ. Γιαννακόπουλος που έχει φτιάξει μια πολύ ωραία ομάδα, ένα πολύ ωραίο γήπεδο (και έχει συμβάλει ώστε να βελτιωθεί η ατμόσφαιρα εκεί), είναι (με βάση όσα δείχνει δημόσια, δεν τον ξέρω προσωπικά) ένας άνθρωπος επιθετικός, λεκτικά βίαιος, τοξικός και επικίνδυνος για το άθλημα. Είναι επίσης, καθώς φαίνεται, υπεράνω του νόμου, διότι οποιοσδήποτε άλλος έκανε και έλεγε τα ίδια, δεν θα προλάβαινε να μετράει συλλήψεις και πρόστιμα.
Και έγινε εν προκειμένω και επιζήμιος και για την ομάδα του – ο Θέμης Σινάνογλου έκανε ένα σωστό ποστάρισμα για το πώς “ανέστησε” τον ημιθανή Ολυμπιακό και ενδέχεται να στέρησε από τον ΠΑΟ ένα πολύ πιθανό πρωτάθλημα.
Το χειρότερο για εμένα είναι το πόσοι άνθρωποι σπεύδουν να τον στηρίξουν. Πόσοι τον αποθεώνουν. Θα ήθελα να πιστέψω ότι δεν πρόκειται για την πλειονότητα των Παναθηναϊκών, μα δεν παίρνω και όρκο.
Συμβαίνει άλλωστε με τους οπαδούς όλων των ελληνικών ομάδων – να γουστάρουν με τρέλα τον ισχυρό πρόεδρο που “γ …ει και δέρνει”.
Να γουστάρουν δηλαδή τον ισχυρό που κάνει ό,τι θέλει και που σε μια άλλη περίσταση, θα τους τσαλαπατούσε τα δικαιώματά και τις ζωές τους δίχως δεύτερη σκέψη (συμβαίνει σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι).
Και αυτό συνιστά μια βαθιά κοινωνική παθογένεια, η οποία κάπως απλοποιημένα, ίσως να εξηγεί την σημερινή κατάσταση της χώρας και του κόσμου.
Και εμπεριέχει βέβαια και το “όλοι ίδιοι είναι”. Πράγμα που αν το πιστέψουμε, θα μας οδηγήσει να πιστέψουμε και ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Να γιατί έχει σημασία ο διαχωρισμός. Όχι δεν είναι όλοι σαν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, δεν είναι όλοι ίδιοι.
Ούτε στον αθλητισμό, ούτε στην πολιτική, ούτε στην ζωή.