[Κεντρική Φωτό: Η Δίκη των Έξ. Τρεις πρωθυπουργοί,δύο υπουργοί και ένας αρχηγός Στρατιάς εκτελέστηκαν. Μια ήττα στα ελληνοτουρκικά δεν είναι ποτέ αστείο για το πολιτικό μας σύστημα.]
Ο λεγόμενος “ξένος παράγοντας” που στην περίπτωση μας δεν είναι μία μεγάλη δύναμη αλλά περισσότερες της μίας,για την περιοχή μας,εδώ και διακόσια χρόνια, έχει ένα σχέδιο πολύ συγκεκριμένο:
Ο χώρος του Αιγαίου με τα νησιά του,τα Στενά,την Κρήτη και την Κύπρο δεν πρέπει επ’ουδενί λόγω να ανήκει σε έναν παίκτη.
Γιατί η περιοχή αυτή είναι το σημείο όπου συναντώνται τρεις ήπειροι:Ασία,Ευρώπη και Αφρική,ενώ υπάρχει το πέρασμα για τη Μαύρη Θάλασσα (Στενά),το Σουέζ και είναι πολύ κοντά στις χώρες με τα μεγαλύτερα ενεργειακά κοιτάσματα του πλανήτη.
Τα Βαλκάνια λοιπόν και η Μικρά Ασία (μαζί με όλο το νησιωτικό τους σύμπλεγμα),που για χιλιάδες χρόνια υπήρξαν ένας ενιαίος γεωγραφικά και πολιτικά χώρος,στην εποχή μας πρέπει να είναι διαιρεμένος σε πολλά κράτη, χωρίς τη δυνατότητα επανένωσης του.
Αυτή η εισαγωγή έγινε για να τελειώσουν οι αυταπάτες και τα άκυρα ερωτήματα του τύπου:
“Γιατί δε μας βοηθούν οι ξένοι στα εθνικά μας θέματα,αφού έχουμε δίκιο”
ή “Τι σόι σύμμαχοι είναι αυτοί που παίζουν υπέρ των αντιπάλων μας”.
Οι “Σύμμαχοι” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δε θέλουν στην περιοχή μας κάποιο μεγάλο παίκτη.Μια περιφερειακή υπερδύναμη.
Όταν πήγαμε να γίνουμε εμείς,το ’22,τους είδαμε όλους απέναντι.
Όταν πήγαμε να κάνουμε στην Κύπρο αυτό που είχαμε κάνει το ’13 στην Κρήτη,τους ξαναείδαμε απέναντι μας να βοηθούν τους Τούρκους.
Το σχήμα βέβαια αυτό διαβάζεται και αντίστροφα:
Αν ο Ερντογάν προσπαθήσει να δημιουργήσει την υπερδύναμη της περιοχής “καταπίνοντας” το Αιγαίο,μάλλον θα πρέπει να υπολογίσει ότι θα έχει τις μεγάλες δυνάμεις απέναντι του.
Εκτός και αν η αναμπουμπούλα συμβεί στη φάση ενός μεγάλου πόλεμου (παγκόσμιου ίσως;), όπου αναγκαστικά κάποιες μεγάλες δυνάμεις θα πάνε με την Τουρκία και κάποιες άλλες με εμάς.
Ορόσημο το 1922
Προσπαθούμε να εξηγήσουμε την διαχρονικά παθητική στάση των ελληνικών κυβερνήσεων στα εθνικά μας θέματα.Συνυπολογίζοντας όμως και τον Ξένο Παράγοντα,η στάση του οποίου δεν βλέπουμε ποτέ στις εγχώριες συζητήσεις ειδικών και μη να μπαίνει στην εξίσωση.
Στο ερώτημα λοιπόν,γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις έδειχναν μια επιθετική πολιτική στα εθνικά μέχρι το ’22 και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το γύρισαν στο “κατενάτσιο” και τον κατευνασμό του εχθρού,ακόμη και λίγο πριν τον πόλεμο του ’40 όταν παριστάναμε ότι δε μας έκανε …μπούλινγκ η Ιταλία,προκειμένου να μην μπούμε στον πόλεμο, η απάντηση είναι ξεκάθαρη:
Ο λόγος είναι η Μικρασία του ’22 και αργότερα η Κύπρος του ’74,που παγίωσε την παθητικότητα μας,όταν εμπεδώσαμε το ότι ο ξένος παράγοντας δεν ήθελε να πάμε ούτε ίντσα παραπάνω από εκεί που είμαστε.
Γιατί η έκβαση σε αυτά τα δύο μέτωπα κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό από την στάση των Μεγάλων Δυνάμεων. Ούτε το ’22,ούτε και το ’74 είχε υπεροπλία η Τουρκία. Το ’22 ειδικά δεν υπήρχε καν Τουρκία στο χάρτη. Αντάρτικο έκανε ο Ατατούρκ.
Οι ξένοι όμως δεν ήθελαν μια Ελλάδα που θα έλεγχε Αιγαίο,Κρήτη,Στενά και αργότερα κι όλη την Κύπρο και έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Τούρκων.
Δίκη των Έξι και Δίκη της Χούντας
Υποχωρητικοί στα εξωτερικά μας θέματα όμως δεν είμαστε μόνο λόγω του εξωτερικού παράγοντα.Ένας ακόμη λόγος που οι κυβερνήσεις μας διαχρονικά παρουσιάζονται σχεδόν ενδοτικές στα εξωτερικά μας θέματα,όχι μόνο απέναντι στην (δυνατή για εμάς) Τουρκία αλλά και απέναντι σε χώρες πολλά επίπεδα χαμηλότερης ισχύος, όπως αυτές των Βαλκανίων,που βρυχώνται συνέχεια αλλά έτσι και αποφάσιζε η Ελλάδα να τους επιτεθεί, θα τις έσβηνε από το χάρτη, έχει να κάνει με τα φοβικά σύνδρομα που κληρονόμησε το πολιτικό μας προσωπικό από τις δύο εθνικές τραγωδίες του 20ου αιώνα.
Το ’22 τελείωσε με την εκτέλεση των Έξι.
Τρεις πρωθυπουργοί,δύο υπουργοί και ο Αρχηγός της Στρατιάς στήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στον τοίχο και εκτελέστηκαν.Κρίθηκαν υπαίτιοι της Καταστροφής.
Ενώ το ’74 οι χουνταίοι κυβερνητικοί καταδικάστηκαν εις θάνατον,χωρίς να εκτελεστούν αλλά με κάποιους από αυτούς να αφήνουν την τελευταία τους πνοή στη φυλακή,για το Κυπριακό και όχι για το Πραξικόπημα.
Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι το Κυπριακό τους έριξε και όχι το ότι κατέλυσαν το πολίτευμα.
Οπότε στον “Ξένο Παράγοντα” ας προσθέτουμε και τα Φοβικά Σύνδρομα του Πολιτικού μας Συστήματος μετά τις δύο εθνικές μας τραγωδίες και τότε θα απαντηθούν πολλές από τις απορίες μας ,κυρίως στις σχέσεις μας με τους γείτονες.
Οι πιο έξυπνοι του πολιτικού μας συστήματος,δεκαετίες τώρα,προσπαθούν να αφήσουν τις “καυτές πατάτες” της εξωτερικής πολιτικής για τον επόμενο που θα έρθει, ενώ κάποιοι με εμφανή άγνοια κινδύνου “λύνουν” θέματα,όπως το “Μακεδονικό”,που είναι άλυτα εδώ και τουλάχιστον 150 χρόνια,με τον τρόπο που τα “έλυσαν”, αποσταθεροποιώντας δηλαδή ακόμη περισσότερο την περιοχή των Βαλκανίων.
[Αφού οι Βούλγαροι είναι Μακεδόνες,εδώ και μερικά χρόνια και με τη βούλα του ελληνικού κράτους,γιατί και το Αιγαίο να μην είναι…Τουρκοαιγαίο;Μοιάζει λογικό]
Το ότι η Συμφωνία των Πρεσπών έριξε τον Σύριζα δε μας λέει κάτι γιατί εμείς πιστεύουμε ότι ο Σύριζα θα έπεφτε έτσι κι αλλιώς από την στιγμή που προσπάθησε να εφαρμόσει το Μνημόνιο.
Οπότε να μην μπαίνουν ιδέες σε κάποιους που ήδη έχουν βγει και το λένε δημόσια,ότι θα ήταν δηλαδή υπέρ μιας “Συμφωνίας των Πρεσπών” και στο Αιγαίο.
Εκτός του ότι το Αιγαίο δεν έχει Πρέσπες ,τα Ελληνοτουρκικά δεν είναι Ελληνοβουλγαρικά.
Τα Ελληνοτουρκικά δε σε στέλνουν στην αντιπολίτευση, σε στέλνουν στο Γουδί και ρίχνουν Δικτατορίες.