Χιλιάδες τραγούδια, αμέτρητοι στίχοι με κατάλληλη μουσική συνοδεία έχουν γραφτεί κατά καιρούς για να εκφράσουν τον πόνο και να περιγράψουν τη συναισθηματική κατάσταση ανθρώπων που μονομερώς ή από κοινού υπήρξε η απόφαση του χωρισμού και της απόστασης. Και εννοώ βέβαια δύο προσώπων που συνυπήρξαν ως ταίρι και σύντροφοι για κάποιο διάστημα.
Έτσι, βλέπουμε ζευγάρια που από τη μια στιγμή ήταν μαζί και η σύνδεση τους έδειχνε ότι θα κρατήσει στο χρόνο να διαβιούν πλέον χωριστά και να έχουν τραβήξει άλλους δρόμους, με τη συμβίωση τους και την κοινή τους πορεία να ανήκει στο παρελθόν.
Οι λόγοι που επέφεραν τον χωρισμό πολλοί και διαφορετικοί για την κάθε περίπτωση και την κάθε συντροφική σχέση. Συχνοί διαπληκτισμοί και σοβαρές ενδοσυντροφικές συγκρούσεις για το καθετί, φαινόμενα απιστίας, επεισόδια βίας οποιασδήποτε μορφής, ξεσπάσματα και εκρήξεις θυμού και διαμόρφωση ενός πλαισίου εντάσεων και αναταράξεων, έντονη δυσκολία επίλυσης προσωπικών διαφορών – διαφωνιών και αδυναμία κατανόησης και συνεννόησης, συναισθηματική απροσφορότητα, οικονομική δυσχέρεια ή ακόμα και παράγοντες που σχετίζονται με τη χρήση ουσιών. Όλα τα παραπάνω αποτελούν ελάχιστα μόνο σημεία που κατά περίσταση συνθέτουν το πάζλ που οδηγεί στην οριστική διακοπή και λύση του μαζί και της σχέσης.
Και θα μου πεις, είναι ωραίο άραγε να φτάνουν σε αυτό το σημείο και να έχουν αυτή την κατάληξη δύο πρόσωπα που αγαπήθηκαν και ενώθηκαν με δεσμούς, όρκους ή υποσχέσεις ζωής και αιώνιας αγάπης. Κι όμως φίλοι μου, αν τα αρνητικά δεν μπορούν να καμφθούν, αν έγινε σοβαρή προσπάθεια των δύο και δεν απέδωσε, αν οι πληγές από κάθε τραύμα παραμένουν ανοιχτές και αν κάθε «άρρωστο» κομμάτι της σχέσης δεν γνώρισε τη θεραπεία παρά την όποια αγωγή, τότε είναι προτιμότερο να λύνονται οι σχέσεις.
Σίγουρα, σε κάποιες περιπτώσεις είναι λυπηρό και εντονότατα οδυνηρό, σε άλλες πάλι μπορεί να χαρακτηριστεί ως σωτήρια απόφαση και λυτρωτική επιλογή. Σαφέστατα, η θέση που μπορεί να λάβει κάποιος εξωτερικός είναι αλληλένδετη με τη διαμορφωμένη κατάσταση στο ενδοσυντροφικό περιβάλλον και τη βίωση της καθημερινής του πραγματικότητας.
Επί παραδείγματι, αν οι δυο αγαπιούνται και αν δεν έχει χαθεί ή εκλείψει εντελώς το συναίσθημα και η αμοιβαιότητα θα συμβούλευες ή θα προέτρεπες να δώσουν μία και δύο και τρεις ευκαιρίες στη σχέση τους, με βασική προϋπόθεση ότι αυτά που δημιουργούν τις συνθήκες του χωρισμού δεν προκαλούν ανήκεστος βλάβη στον έναν από τους δύο.
Όταν όμως συντρέχουν σοβαροί λόγοι απομάκρυνσης και η απόσταση προστατεύει από ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις για τη σωματική υγεία και αρτιμέλεια όπως και τη ψυχική επιβάρυνση, τότε δεν τίθεται θέμα παραμονής και προσπάθειας επανασύνδεσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις το τέλος είναι αναπόφευκτο.
Φίλοι μου, όταν κάτι παρά τις εξαντλητικές προσπάθειες δεν σώζεται τότε μην προσπαθείς να το σώσεις και αναφέρομαι στο ζεύγος που έχει διαρραγεί το όποιο δέσιμο και έχει διαταραχθεί ή όποια ισορροπία. Όταν οι δύο πάψουν να αισθάνονται ως ένα και εννοώ να αλληλοσυμπληρώνονται ως ξεχωριστές προσωπικότητες, όταν υποχωρεί μονάχα ο ένας και όταν συνεχώς ανέχεται και υπομένει τότε παύουμε πια να μιλάμε για σχέση αλλά για συμβατική προσαρμοστικότητα ή συνήθεια.
Κλείνοντας, αναμφίβολα σε μια σχέση θα υπάρξουν και οι χαρούμενες και όμορφες στιγμές και οι δύσκολες και άσχημες. Και οι ηλιόλουστες ημέρες και οι γκρίζες συννεφιασμένες. Όμως, όταν οι δεύτερες υπερτερούν – κατά πολύ των πρώτων – σημαίνει ότι χάθηκε ο ουσιαστικός λόγος διατήρησης της σχέσης και σύνδεσης και ότι δεν ράγισε απλώς το γυαλί αλλά το σχοινί της ένωσης είναι έτοιμο να κόψει στα δύο, κι αν επιδιώξεις να το ξαναενώσεις τότε θα γίνει κόμπος και οι κόμποι συχνά εκτός από το μπέρδεμα στο δέσιμο, σφίγγουν τόσο που προκαλούν ισχυρή πίεση και αφήνουν σημάδια που δύσκολα σβήνουν. Εκ συνθηκών λοιπόν ομολογείς στο μέσα και στο έξω σου το μεγάλο Αντίο του χωρισμού, με λέξεις και φράσεις μικρές που εμπεριέχουν ολόκληρο το νόημα της απόφασης σου και επιδεικνύουν την αποφασιστικότητα σου εκείνη τη στιγμή: «Χωρίζουμε απόψε!», «Φεύγω!», «Μη με ψάξεις!», «Τελειώσαμε οριστικά».
