Στο γραφείο του σπιτιού μου, με ανεμπόδιστη τη θέα στη μεγάλη βεράντα του, τα πήλινα πιθάρια και τα λουλούδια, προσπαθώ επί καθημερινής βάσεως να διαβάσω όσα βιβλία ή μερικά αποσπάσματα από αυτά πιστεύω και αναμένω να μου προσθέσουν κάτι στην αισθηματική μου απόλαυση και στην λογοτεχνική μου φαρέτρα. Η πολυπόθητη, για ετούτον τον τόπο βροχή, ενισχύει σαφώς την παραπάνω διαδικασία και τον προσωρινό μου εγκλεισμό, αλλά παράλληλα συμβάλλει εποικοδομητικά, εν τινι μέτρω, και στην επικίνδυνα χαμηλή στάθμη των νερών των φραγμάτων πάνω στα ψηλά βουνά της μεγαλονήσου ετούτης που επέλεξα και ζω εδώ και κάποιες δεκαετίες. Τα βιβλία από μερικούς εκδοτικούς οίκους και περισσότερους συγγραφείς, και ετούτη την περίοδο, δεν παύουν να αφικνούνται στο σπίτι μου με τον ίδιο ρυθμό όπως πάντα, άλλωστε. Άλλα βρίσκονται σωρηδόν πάνω στο μονίμως αναστατωμένο γραφείο μου, άλλα στο σαλόνι μέσα στους φακέλους, ακόμα, όπως εστάλησαν από τους αποστολείς τους, τα περισσότερα αφημένα εδώ κι εκεί αναμένουν πολλά και κυρίως το ενδιαφέρον μου. Όμως η καλύτερη έκπληξη του παρόντος Φεβρουαρίου ήταν το συγκινητικό για μένα αφιέρωμα της κυριακάτικης εφημερίδας ‘Καθημερινή’ στη γενέτειρα. Τα Τρίκαλα. Την ατμόσφαιρα σήμερα διαπερνάει κάποιος δυνατός αέρας που ταράσσει μαλακά την ενδιάμεση σιωπή και την εμβύθισή μου στα διάφορα κείμενα και περισσότερο σε κάποιες παλιές, γνώριμες σε μένα, φωτογραφίες του αφιερώματος στην πόλη που μεγάλωσα, κι’ ύστερα ξανά μια περίεργη και μυστηριώδης συνάμα ηρεμία, εν αναμονή κάποιων ακτίδων ήλιου που ακόμα αργούν επικίνδυνα. Οι μόνοι ήχοι για την ώρα, τα πιτσιλίσματα των τροχών των αυτοκινήτων κάτω στους μουσκεμένους δρόμους.