Και μου έρχεται κατ’ επανάληψη στο λογαριασμό μου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης η ενημέρωση από κάποια σελίδα, με το ερώτημα -προβληματισμό «αν θα μπορούσες να πας κάπου, θα επέλεγες ένα μέρος ή έναν άνθρωπο;». Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα έκανε ο καθείς και πως θα σκεφτόταν, αλλά νομίζω ότι η απάντηση για τους περισσότερους είναι πασιφανής και ουσιώδης.
Αλήθεια, πως θα γινόταν να επιλέξει κάποιος διαφορετικά. Το κάθε μέρος λαμβάνει αξία από τα πρόσωπα που υπάρχουν και ζουν σε αυτόν τον τόπο. Και ειδικά, αν με τα πρόσωπα αυτά τίθεται και θέμα συναισθηματικής σύνδεσης τότε δεν χωρούν ερωτηματικά ή η όποια σκέψη για την απόφαση. Η απάντηση και η επιλογή είναι ξεκάθαρη, με κατεύθυνση το αγαπημένο πρόσωπο ή τον άνθρωπο
Για παράδειγμα, όσες ομορφιές κι αν συναντώνται σε έναν τόπο, όση ιστορία και όσα μεγέθη πολιτισμού, όσες ευκολίες κι αν σου παρέχονται ως άτομο, θα είσαι ευτυχισμένος και πλήρης μονάχα αν σε αυτόν τον τόπο υπάρχει η συνάντηση και η ένωση με το σημαντικό για σένα πρόσωπο. Πραγματικά, τι αξία θα έχει να ζεις κάπου ενώ ο άνθρωπος σου βρίσκεται μακριά και σε διαφορετική γεωγραφική κατάσταση. Το ζητούμενο είναι να είστε μαζί. Εκεί που θα είστε μαζί, αυτός να γίνεται ο τόπος σου.
Σε διαφορετική περίπτωση, αν επιλέξει κάποιος το μέρος και όχι τον άνθρωπο, η μοναξιά θα είναι αδυσώπητη. Όσες μεγάλες ανέσεις και να γνωρίσει και με όσο ξένο κόσμο κι αν συναναστραφεί, θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να γεμίσει το κενό μέσα του. Πάντα θα του λείπει αυτό το χάδι, αυτό το χαμόγελο, αυτό το αιώνιο βλέμμα… πάντα θα του λείπει η «δική του πατρίδα» που ταυτίζεται με το πρόσωπο. Γιατί η αγκαλιά του αγαπημένου προσώπου του καθενός είναι η δική του πατρίδα, που εκεί θα αισθάνεται ασφαλής και θα είναι γεμάτος αν καταφέρει να μένει και να κατοικεί.
Προσωπικά, αν με ρωτούσαν θα επέλεγα να είμαι όπου αγαπά να είναι το δικό μου πρόσωπο. Εκεί που θα αγαπούσε να είναι, σε αυτό το σημείο της γης θα επιθυμούσα και θα αγαπούσα κι εγώ να ζήσω. Δίχως διλλήματα, δίχως αν και δίχως γιατί.
Ξέρετε, η ζωή τα φέρνει καμιά φορά αλλιώτικα και τα συμβαίνοντα δεν συμβαδίζουν με τα πραγματικά θέλω. Οι συνθήκες οι εργασιακές ή οι όποιες άλλες ανάγκες επιβίωσης – ενίοτε – υποχρεώνουν κατ’ επιβολή τα άτομα ώστε να βρίσκονται σε γεωγραφική απόσταση. Σίγουρα, η δυσκολία είναι υπαρκτή σε μια τέτοια κατάσταση. Ακόμα και τότε όμως, θα έλεγα μην μπερδευτείς και μην λοξοδρομήσεις. Αντιθέτως, να κινείσαι με την πεποίθηση ότι αν οι δυο καρδιές χτυπούν και πάλλονται στον ίδιο ρυθμό η λύση θα βρεθεί και ότι τίποτα δεν χάθηκε. Όπως γράφει και ο μεγάλος στοχαστής και συγγραφέας, ο μεγάλος Κρητικός Νίκος Καζαντζάκης «Η καρδιά σμίγει, ότι ο νους χωρίζει». Έτσι να προχωράς κι εσύ.
Καταλήγοντας, κατά τη δική μου γνώμη και άποψη ο καθένας να αγαπά και να τιμά έναν τόπο ως περιοχή καταγωγής ή ως μέρος που εργάζεται και διαβιεί, αλλά περισσότερο να αγαπά αυτό το μαζί με την αγαπημένη ή τον αγαπημένο του, προκρίνοντας και προτιμώντας αυτή την επιλογή. Επίσης, ένα μέρος διαρκώς αλλάζει, χτίζονται νέα οικοδομήματα ή χάνονται τα παλιά, οικόπεδα και δρόμοι διαβρώνονται από την ισχυρή νεροποντή ή άλλα γνωρίζουν εξέλιξη και ανάπτυξη. Όμως, στην περίπτωση που η σύνδεση, το δέσιμο και το δόσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων είναι αληθινά τότε φίλοι μου, «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, που θυμάσαι και θυμάμαι» (όπως αναφέρουν και οι στίχοι γνωστού τραγουδιού).
Έτσι, η απάντηση στο ερώτημα της σελίδας του διαδικτύου, μόλις δόθηκε πανηγυρικά και νικητής είναι όχι το μέρος αλλά ο άνθρωπος, το πρόσωπο, το συναίσθημα. Η επιλογή και η απόφαση είναι αυτό το μαζί. Αυτό το μαζί που θέλω να ζήσω με όλη μου τη ψυχή, μόνο μαζί σου.
