Αυτές τις μέρες οι περισσότεροι βρεθήκαμε σε γιορτινά συμπόσια και ο καθένας βίωσε με τον τρόπο και την επιλογή του ή τη δυνατότητα του το κλίμα της περιόδου…. με το μυαλό πλέον στην επικείμενη συνθήκη της νέας χρονιάς. Και πραγματικά, πολλά τα ίσως που με βάζουν σε λογισμούς για το τι τελικά είναι αυτό που μετράει πιότερο σε αξία και μέγεθος και ποια αυτά που μένουν ή που θα άρμοζε να μένουν στο φινάλε και την ολοκλήρωση της χρονιάς.
Ίσως, αυτά που μένουν δεν αφορούν μόνον εκείνα που προβάλλουν φανερά στο οπτικό σου πεδίο. Αυτά που μένουν κατά περίσταση μπορείς να τα αντικρίσεις με τα μάτια της ψυχής και να γιομίσουν το μέσα σου με ολάνθιστα λουλούδια, περίτεχνα στολίδια και έργα ξέχωρης εικόνας και σημασίας.
Ίσως, αυτά που μένουν δεν είναι τα τραπέζια με τα πλούσια εδέσματα, τα πιάτα με κάθε είδους φαγητά και τα ποτήρια που στο εσωτερικό τους ασφυκτιούν τα αλκοολούχα ποτά. Δεν είναι όσα ικανοποιούν το αίσθημα της πείνας ή την ανάγκη κατανάλωσης ποτών που φέρνουν και προκαλούν τεχνητά την ευθυμία. Αυτά που μένουν είναι όσα πραγματικά θρέφουν τη ψυχή και τη γλυκαίνουν και αυτά με τα οποία μεθάς και ευτυχείς χωρίς αλκοόλη και καταχρήσεις.
Ίσως, αυτά που μένουν δεν είναι οι χοροί και τα τραγούδια σε ξέφρενους ρυθμούς που παρόλο ότι βοηθούν για να ξεχνιέται κάποιος και να διασκεδάζει, δεν αποτελούν τη σημαντικότερη αναγκαιότητα της καθημερινής ζωής. Αυτά που μένουν έχουν τη δύναμη και τη δυναμική να ενεργοποιούν και να τονώνουν το πνεύμα και να παράγουν ωφέλιμη σκέψη. Να λειτουργούν αφυπνιστικά, να προβληματίζουν και να είναι χρήσιμα και ποιοτικά.
Ίσως, αυτά που μένουν δεν είναι τα επιφανειακά και τα πολλά, τα αμέτρητα. Δεν είναι οι φωτογραφίες και οι σελφι που ως ένα βαθμό λειτουργούν ως ενθύμιο και αποτύπωση της στιγμής αλλά όταν υπερβάλλουμε χάνουν το νόημα τους και εξυπηρετούν μονάχα την αυταρέσκεια. Αυτά που μένουν είναι τα πολύτιμα, τα λίγα και τα ακριβοθώρητα.
Ίσως, αυτά που μένουν δεν θριαμβολογούν, δεν χρησιμοποιούν «φανφάρες». Αυτά που μένουν είναι ταπεινά, διακριτικά και με πραότητα και μέσα από αυτή την ησυχία τους και την ευγένεια τους καταφέρνουν να πουν όσα δεν μπορεί να καταφέρει η θορυβώδης κατάσταση.
Αυτά που μένουν δεν πίνουν, δεν λικνίζονται, δεν φωνασκούν, δεν καυχιούνται. Αυτά που μένουν είναι αυτά τα μοναδικά που νιώθεις εσωτερικά και μπορείς να τα αναγνωρίσεις και να τα συναντήσεις μόνο όταν αφήσεις τον εαυτό σου να τα κατανοήσει και να τα αγαπήσει. Και τότε, αυτά που μένουν γίνονται αυτά που μπορείς να μοιραστείς και να μοιράσεις. Στιγμές αληθινές και βαθιά συναισθηματικές.
Αυτά λοιπόν μένουν, τα άλλα περνούν και χάνονται στη βουή του πλήθους και της οχλαγωγίας. Αυτά μένουν για να θυμίζουν τον αγώνα που έδωσες και τη ψυχή που κατέθεσες, τις αξίες που υποστήριξες, τον δρόμο που επέλεξες και ακολούθησες, τα λάθη σου και τα σωστά σου. Αυτά μένουν για να σου θυμίζουν πως ξεκίνησες, πως πορεύεσαι και που προσδοκάς να φτάσεις. Αυτά μένουν για να θυμίζουν στον εαυτό σου ποιος είναι ο εαυτός σου στη μέσα του όψη και μετά στην έξω του.
Ξέρετε, αυτά που μένουν δεν ταιριάζουν με τον ενθουσιασμό και τη χαρά τα οποία δεν κρατούν για πολύ και είναι προσωρινά. Αυτά που μένουν είναι αυτά που σε συγκινούν και σε κάνουν να δακρύζεις όχι από την τραγικότητα της στιγμής και του γεγονότος αλλά από την ομορφιά και τη μοναδικότητα του πράγματος.
Αυτά κρατώ κι εγώ. Όχι τα άλλα τα ξένα, όχι τις χαρές και την καθεμία τυχαιότητα του χρόνου. Μονάχα αυτά που αγγίζουν την ευαισθησία μου και μπορούν και συνταράζουν το μέσα μου απ’ άκρη σ’ άκρη. Αυτά που μου δίνουν δύναμη και στέκομαι και προχωρώ. Αυτά που μένουν και μαζί ενωμένα γίνονται αυτό το ένα και σημαντικό. Αυτό το ένα που σε κάνει να ελπίζεις, να αισιοδοξείς, να συνεχίζεις. Αυτό το ένα που σου δίνει ανάσα και ζωή, γιατί ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή.
Με το καλό η έλευση της νέας χρονιάς, μαζί με αυτά που μένουν. Μπορεί να είναι λίγα, μα μετρούν για πολλά. Μπορεί να μοιάζουν φτωχά, μα είναι ανεκτίμητης αξίας. Μπορεί να μένουν σιωπηλά, μα μιλούν μέσα από τη σιωπή τους. Ας τα ακούσουμε, κι ας τα αφήσουμε να μείνουν.
