Και ξαφνικά εκεί που αράζεις ατάραχος στον καναπέ σου, πετάγεσαι σαν ελατήριο προς τα πάνω. Πηγαίνεις στην κουζίνα, πίνεις λίγο κρύο νερό και ύστερα αρπάζεις από το έπιπλο του γραφείου ένα μολύβι και μία σελίδα λευκό χαρτί. Κι όπως όλα δείχνουν, ετοιμάζεσαι να καταγράψεις κάτι πολύ σημαντικό εκείνη την ώρα.
Και ξεκινάς με θάρρος και τόλμη, σβήνεις και ξαναγράφεις, σβήνεις και ξαναγράφεις, όχι γιατί δεν είσαι σίγουρος για τα γραφόμενα αλλά μέχρι το κείμενο σου να έρθει να δέσει καταλλήλως με όσα κατοικούν σαν ηφαίστειο ενεργό στο μέσα σου. Και σκέφτεσαι, πώς να χωρέσουν σε μια σελίδα – σε ένα κομμάτι χαρτί και πώς να αποτυπωθούν τόσα συναισθήματα, κι άλλα τόσα όνειρα και ελπίδες. Όμως, το καταφέρνεις κι αρχίζεις τη συγγραφή σου αυτή, γεμίζοντας με λέξεις και χιλιάδες βαθιά και ζωντανά νοήματα το μέχρι τότε άγραφο και άψυχο χαρτί.
Κι αφιερώνεις το γραπτό σου σ’ αυτό το πρόσωπο με το αιώνιο βλέμμα που αντάμωσες κάποτε και έμελλε να γίνει όχι ακόλουθος αλλά ένα ξεχωριστό σημάδι της ψυχής, ο πιο πολύτιμος και αναγκαίος παλμός της καρδιάς σου. Το σύμβολο της αφοσίωσης, της πίστης και της δικής σου αυτοβελτίωσης.
Έτσι λοιπόν, γράφεις στο κείμενο σου τα εξής σημαντικά και ουσιώδη για σένα και την ύπαρξη σου, τη ζωή σου την ίδια: Προτού σε διαλέξω εγώ σε διάλεξε η καρδιά, όταν στην πρώτη μας συνάντηση «βροντοφώναξε» με τους παλμούς της να μετρούν εκατοντάδες το λεπτό. Τότε, που η φωνή μου «πνίγηκε» μπροστά σ’ αυτή την εξαίσια παρουσία που άπλωνε τα κάλλη της σαν θάλασσα απέραντη και γαλήνια… και ο λόγος μου έπαψε πια να έχει συνοχή στο άκουσμα των όποιων δικών σου λέξεων, επηρεασμένος και «λαβωμένος» από το ζεστό, καλλιεργημένο και ευγενικό «ηχόχρωμα» της φωνής σου. Πραγματικά, δεν είχα ξαναδεί όλα τα χρόνια μου (μέχρι εκείνη τη στιγμή!) τέτοια εικόνα, δεν είχα ξανακούσει τέτοια μοναδική ομιλία. Δεν είχα ανταμώσει τόση ομορφιά, καλοσύνη και αξίες ήθους… μαζεμένα σ’ ένα μονάχα πρόσωπο.
Κι αρχίζω να τσιμπιέμαι μήπως βρέθηκα σε κάποιο όνειρο, από αυτά που δεν θες να ξυπνήσεις αλλά να πέσεις σε παντοτινό λήθαργο κατ’ επιλογή και απόφαση. Όμως, γρήγορα συνειδητοποιώ ότι είναι αλήθεια, κι αυτή η αλήθεια ξεπερνά κατά πολύ και το ομορφότερο όνειρο. Αυτό το ανθρώπινο πλάσμα που όμοιο του δεν υπάρχει στον πλανήτη ολόκληρο, αυτό το πρόσωπο με το αιώνιο βλέμμα στέκεται εκεί, κι εγώ ανήμπορος κοιτώ και ξανακοιτώ με κλεφτές φευγαλέες ματιές, παραδομένος στην αγωνία και την αναστάτωση του μέσα και του έξω εαυτού.
Για μένα, από κείνη την ώρα έπαψε να υπάρχει το πριν αλλά και κάθε μετά. Πλέον, υπάρχει μόνο αυτό. Παρέμεινα ο μεγαλύτερος και ο πιο πιστός θαυμαστής σου και κάθε μέρα ξυπνώ με την ελπίδα της επανάληψης στο πιο ωραίο αντάμωμα. Γιατί τελικά, δεν ήταν απλά ένα όμορφο και ξεχωριστό όνειρο. Ήταν ένα θαύμα, που η ελαχιστότητα μου στάθηκε άξια και τυχερή ν’ αντικρύσει και να βιώσει. Αυτό το θαύμα που σε κάνει να καταλαβαίνεις και να αισθάνεσαι τη διαφορά από το να υπάρχεις και το να ζεις.
Κι αφού γράψεις αυτά, κι ακόμη περισσότερα, διπλώνεις το χαρτί και το βάζεις σε μικρό ταχυδρομικό φάκελο, κάνοντας το Σταυρό σου. Την επόμενη ημέρα, ξυπνάς χαράματα και το στέλνεις χωρίς στοιχεία παραλήπτη. Αν είναι γραφτό θα φτάσει αισίως στον έναν και μοναδικό προορισμό του, κι αν είναι γραφτό θα υπάρξει απάντηση.
Αγαπητοί μου φίλοι, αυτό το κείμενο έχει ως σκοπό να λειτουργήσει ως παράδειγμα και προτροπή στην προτίμηση της εξωτερίκευσης (με κάθε πρόσφορο και συμβατό με τον καθένα τρόπο) όσων νιώθετε για κάποιον είτε αυτά αφορούν πρόσωπο ερωτικού – συναισθηματικού ενδιαφέροντος είτε πρόκειται για πρόσωπο φιλικού ή συγγενικού περιβάλλοντος. Τι αξία έχει, η επιλογή να κρατάτε κρυμμένα τα «διαμάντια» που υπάρχουν στην ψυχούλα σας και να μην επιτρέπετε να στολίσουν και τον έξω κόσμο. Ξέρετε, τα χρόνια περνούν και οι ευκαιρίες χάνονται σαν τον αέρα. Μην περιμένετε πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή ή αποφύγετε να τοποθετείτε δικλείδες ασφαλείας. Γιατί απλούστατα, στην εκδήλωση του αγνού και ειλικρινούς συναισθήματος δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές και οι όποιοι περιορισμοί ασφαλείας δεν είναι – εν προκειμένω – τόσοι χρήσιμοι και βοηθητικοί.
Στη θέση του παραλήπτη της επιστολής που υποδείχθηκε μπορεί κατά περίσταση (και με διαφορετική γραφή βέβαια) να βρεθεί η σύντροφος ή ο σύντροφος, ο πατέρας ή η μητέρα, ο αδερφός ή η αδερφή, ο γιος ή η κόρη, ο φίλος ή η φίλη. Μη διστάσετε να ανοίξετε την καρδιά σας και να ομολογήσετε χωρίς εγωισμούς και υπεροψία όλα τα όμορφα που κατοικούν εκεί μέσα. Αφήστε τα λουλούδια να ανθίσουν, δίδοντας τους την ελευθερία που αρμόζει.
Μπορεί να μην λάβετε την ανταπόκριση που θα θέλατε και εύχεστε γιατί όλα είναι μέσα στη ζωή (δεν μπορείτε να το ελέγξετε ή τρόπον τινά να το κατευθύνετε), αλλά εσείς την προσπάθεια σας την κάνατε, φανερώσατε τα συναισθήματα σας, μιλήσατε για την αλήθεια σας. Τα αποκαλυπτήρια του εαυτού έγιναν. Το γράμμα το στείλατε.
