Πιστεύουμε να έχει γίνει πια κατανοητό σε όλους τους αμερόληπτους Έλληνες -πλην των ιδεοληπτικών ίσως γιατί υπάρχουν και τέτοιοι- ότι στη γειτονική μας Τουρκία η άρχουσα τάξη είχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της και τώρα το ξεδίπλωσε στην πράξη,το σχέδιο για την κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο και σε ένα χώρο που περιλαμβάνει τα Βαλκάνια,τη Βόρεια Αφρική (τουλάχιστον μέχρι την Τυνησία),τη Μέση Ανατολή,τον Καύκασο και ίσως και ακόμη πιο μέσα φτάνοντας στη δυτική Κίνα!
Στη φάση αυτή που γράφω το συγκεκριμένο κείμενο έχει ήδη εισβάλει στη Συρία,στη Λιβύη,στο Β.Ιράκ,στην Κύπρο (εδώ και δεκαετίες),είναι σε πόλεμο με την Αρμενία,απειλεί τον Λίβανο,προσπάθησε να έχει ρόλο στην Αίγυπτο παίζοντας το χαρτί των “Αδερφών Μουσουλμάνων”,ενώ έχει…στενές σχέσεις με Αλβανία,Κόσοβο αλλά και με Βουλγαρία και Σερβία,ακόμη και με χώρες της υποσαχάριας Αφρικής!
Στενές σχέσεις βέβαια έχει και με τη χώρα μας,όπου κάνει μπίζνες ανοιχτά,επιχειρηματίες της παίρνουν μεγάλα έργα -κυρίως μέσω γερμανικών εταιριών- και πολύ καλά κάνει,το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και όποιος θέλει,ας έρθει να επενδύσει και σε εμάς.
Μόνο για την τούρκικη άρχουσα τάξη,που ονειρεύεται οθωμανικά μεγαλεία,αυτό δεν φτάνει.
“Εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ”
Τώρα λογικά κάποιος θα αναρωτηθεί “τι κάνει ο λαός”
Δηλαδοί οι απλοί Τούρκοι πολίτες θέλουν στ’αλήθεια να κατακτήσουν όλο τον κόσμο και να γίνουν υπερδύναμη,σκοτώνοντας απλούς ανθρώπους από τις γειτονικές τους χώρες και κλέβοντας τους τη γη;
Θα του λέγαμε ότι από τον τούρκικο λαό,όπως και από κάθε λαό του κόσμου,στη φάση όπου εκείνος βρίσκεται σε “Εξύψωση του Εθνικού του Εγώ”,είναι ανώφελο να περιμένουμε λογικές αντιδράσεις.
Γιατί ο άνθρωπος έχει δύο φάσεις:
Τη φάση της Ταπείνωσης και τη φάση της Εξύψωσης του Εγώ.
Μετά τους σεισμούς ο τουρκικός λαός φτωχός και χτυπημένος ήταν πιο εύκολο να δεχτεί τη χείρα βοηθείας των Ελλήνων και να δημιουργηθούν συνθήκες ειλικρινούς διαλόγου και ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες.
Τώρα,μετά από 20 χρόνια τρελής ανάπτυξης,μεγάλων έργων και εκμοντερνισμού της χώρας του,την ίδια στιγμή που βλέπει εμάς,την “κυριλέ γωνιά της περιοχής” να καταρρέουμε,είναι σχεδόν παράλογο να ελπίζαμε ότι δε θα του επέστρεφαν στο μυαλό το Ματζικέρτ,ο Μωάμεθ ο Πορθητής,ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής και όλες οι ιστορίες -ψεύτικες ή αληθινές- ενός οθωμανικού παρελθόντος,που το μόνο ένδοξο που είχε ήταν οι πόλεμοι,οι κατακτήσεις,οι σφαγές και η υποταγή όλων των λαών της Ανατολικής Μεσογείου.
Γιατί για έναν λαό που ναι μεν έχει μια Ιστορία γεμάτη κατακτήσεις,πολέμους αλλά έχει όμως συγχρόνως και Τέχνες,Γράμματα,Πολιτισμό είναι εύκολο να διαλέξει το δεύτερο κομμάτι,αυτό της Κουλτούρας δηλαδή και να χτίσει έναν Πατριωτισμό του Πολιτισμού.
Όπως έχουν κάνει οι σύγχρονοι Δυτικοί λαοί,συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων.
Πόσες φορές έχετε ακούσει για τις πολεμικές επιτυχίες του παρελθόντος μας και πόσες το “μοναδικό Πολιτισμό μας”;
Περισσότερες φορές το δεύτερο,σίγουρα.
Σαν να μην έχουμε κάνει εμείς πολέμους στο παρελθόν.
Αυτό συμβαίνει γιατί εμείς έχουμε χτίσει,τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια,έναν εθνικισμό που βασίζεται στα πολιτισμικά μας χαρακτηριστικά και όχι τόσο στις ένδοξες νίκες στο πεδίο της μάχης.
Οι Τούρκοι μπορούν να κάνουν κάτι ανάλογο;
Ακόμη όμως κι αν θα μπορούσαν,θέλουν να το κάνουν;
Βρίσκεται η κοινωνία τους σε αυτή τη φάση;
Πρέπει να θυμίσουμε ότι οι Τούρκοι δεν έχουν περάσει το Βιετνάμ των Αμερικάνων,ούτε το σφαγείο του Β’Παγκοσμίου Πολέμου που πέρασε (κυρίως) η Ευρώπη.
Δεν έχουν ζήσει δηλαδή σύγχρονους καταστροφικούς πολέμους που αφορούν όλη την κοινωνία και όχι όπως συνέβαινε με τους πολέμους του παρελθόντος που κάποιοι σκοτώνονταν με κάποιους άλλους σε μια κοιλάδα ή σε ένα βουνό και η υπόλοιπη κοινωνία συνέχιζε -κατά κάποιον τρόπο- την καθημερινότητα της.
Η τουρκική κοινωνία αντίθετα έχει μείνει στο…Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή και πιστεύει ότι τώρα ήρθε η ώρα να συνεχίσει το Έπος από εκεί που το είχε αφήσει ο ένδοξος πρόγονος της.
Μετά την τελευταία NAVTEX των Τούρκων,αφού έκλεισαν πρώτα την πόρτα στο διάλογο και έκαναν ένα είδος “3ου Αττίλα” στην Κύπρο με τα Βαρώσια,τα περιθώρια για μια ειρηνική διευθέτηση των ζητημάτων μαζί τους,έχουν στενέψει επικίνδυνα.
Τόσο,όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες.