Ιδιοκτήτρια καλόγουστης καφετέριας σε προάστιο της πόλης, σκεφτόταν από καιρό να μετατρέψει το μέρος σε στέκι μη καπνιζόντων.
Άλλωστε την ενοχλούσε πια και την ίδια το ντουμάνι, όποτε πήγαινε να καθίσει με κάποια παρέα καπνιστών.
Ο μόνος λόγος που το ανέβαλε, ήταν επειδή ανησυχούσε μήπως χάσει πελάτες.
Καινούργιο σχετικά το μαγαζί, πήγαινε και καλά ως είχε, φοβότανε να πειραματιστεί.
Ώσπου τελικά το αποφάσισε κι εδώ και λίγες εβδομάδες η καφετέρια είναι πια αποκλειστικά μη καπνιζόντων.
Κι αν φύγανε κάποιοι θεριακλήδες, οι περισσότεροι προσαρμοστήκανε κι απλώς βγαίνουν έξω στο πεζοδρόμιο, όποτε θέλουν να καπνίσουν. Άλλωστε ήταν η αύρα του χώρου και η καλή ποιότητα των προσφερόμενων αφεψημάτων και εδεσμάτων που τους τράβηξε, κι όχι η ανάγκη τους για τσιγάρο.
Μα ήρθε και καινούργια πελατεία. Οικογένειες με μωρά ή μικρά παιδιά, άνθρωποι που θέλανε να απολαύσουν τον καφέ και την παρέα τους δίχως να χρειάζεται να λουστούν και ν’ αερίσουν τα ρούχα τους με το που επιστρέψουν στο σπίτι κι άλλοι που δυσκολεύονται με τ’ αναπνευστικά τους.
Τώρα πια, στις ώρες αιχμής είσαι τυχερός αν βρεις τραπέζι.
Κι η ιδιοκτήτρια ένιωσε δικαιωμένη για την απόφασή της ν’ απαγορεύσει παντελώς το κάπνισμα, κόντρα στο στερεότυπο που θέλει τον καταστηματάρχη να κάνει τα στραβά μάτια για να μην πέσουν τάχα οι τζίροι.
Ο πελάτης είναι εκπαιδεύσιμος και πρόθυμος να προσαρμοστεί, σε αντίθεση με όσα πιστεύουν πολλοί καταστηματάρχες.
Σαν θέλει να καπνίσει, θα βγει έξω. Όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
Γιατί, εντέλει, γίνεται κι αλλιώς. Αρκεί να έχουμε την τόλμη και τη διορατικότητα να το δοκιμάσουμε.