Με αμείωτη ένταση και καταιγιστικό τρόπο ανακύπτουν, το τελευταίο διάστημα, θέματα και προκλήσεις κοινωνικού, εθνικού και πολιτικού ενδιαφέροντος που αναπόφευκτα οδηγούν σε ισχυρούς κλυδωνισμούς και επικίνδυνες (κοινωνικές, εθνικές) ταλαντεύσεις.
Πραγματικά, οι ραγδαίες εξελίξεις και τα αναρίθμητα μέτωπα που παραμένουν ανοικτά – χωρίς άμεση επίλυση – διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό σκηνικό για τη χώρα και τους πολίτες, ενώ οι διαστάσεις και το μέγεθος των γεγονότων αποτυπώνουν συνθήκες αποδιοργάνωσης και γενικότερης σύγχυσης.
Όμως, πέραν των κρίσιμων εσωτερικών ζητημάτων που ταλανίζουν τη χώρα έρχεται να προστεθεί το μείζον θέμα του μεταναστευτικού… με τις ορδές μεταναστών να καταφθάνουν παρανόμως – κατά χιλιάδες – εκ θαλάσσης, με αυτοσκοπό και επιθυμία να «κατακτήσουν» τη λύτρωση της ελπίδας, της εργασίας και της ασφάλειας, έστω και σε ξένο έδαφος.
Σίγουρα, οι ευθύνες της κεντρικής διοίκησης είναι τεράστιες με αστοχίες και λάθος χειρισμούς ως αφορά τον εν λόγω θέμα και τις παρεμβάσεις στα ευρωπαϊκά θαλάσσια σύνορα και σαφέστατα δεν αντιλέγει ουδείς ότι η παράνομη διακίνηση ανθρώπων και η οικονομική τους εκμετάλλευση χρειάζεται να αντιμετωπιστεί ως αρμόζει, με ορθότητα και κατάλληλο πλαίσιο.
Ας μου επιτραπεί όμως να μην σταθώ στις ευθύνες και ποιος δεν έκανε τι και σε ποια σημεία παρουσιάζονται ελλείψεις και ανεπάρκεια, έτσι κι αλλιώς δηλώνω αναρμόδιος για τέτοια ανάλυση. Με το συγκεκριμένο κείμενο, θα ήθελα να προβάλλω κάτι διαφορετικό και σε αυτό να εστιαστεί και να εμβαθύνει η προσέγγιση μου.
Ειδικώς, ακούγονται και γράφονται τις τελευταίες ημέρες – δυστυχώς από πολλούς – ακραίες αναλύσεις και απόψεις εναντίον των μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα με τους προαναφερόμενους τρόπους, χωρίς να κατανοούν ότι πρόκειται για θύματα μιας κατάστασης. Άλλοι ζητούν να τους πετάξουν στη θάλασσα, άλλοι να τους αφήσουν αβοήθητους και νηστικούς για πάρουν το μάθημα τους, άλλοι να τους φυλακίσουν και να τους βασανίσουν, άλλοι ότι δεν επιθυμούν να πατούν και να περπατούν στο ίδιο έδαφος, άλλοι προάγουν την πεποίθηση ότι έρχονται να μας κατακτήσουν και να μας σφαγιάσουν και διάφορα άλλα «μαργαριτάρια». Και είναι πραγματικά θλιβερό και λυπηρό! Δηλαδή, οι αξίες και η ανθρωπιά ορισμένων έχουν εγχώρια σφραγίδα. Με αυτούς τους ανεπαίσχυντους και ανεκδιήγητους σχολιασμούς ξεχνούν άραγε ότι αναφέρονται σε ανθρώπινα σώματα και ψυχές.
Ομολογουμένως, το πλήθος των μεταναστών αφορά ανθρώπους που η ανάγκη για επιβίωση των ίδιων και των δικών τους και, κυρίως, ο φόβος μπροστά σε ένα αβέβαιο αύριο οδήγησαν στην επιλογή της φυγής και μιας επικίνδυνης και μη νόμιμης πορείας στο ελπιδοφόρο άγνωστο. Ακόμα, παρατηρώντας κανείς τις εικόνες που καθημερινώς προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης διαπιστώνει την αγωνία, την απόγνωση και την εξάντληση που διαγράφονται στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων και, ταυτοχρόνως, το πάθος και τη δίψα για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.
Καταλήγοντας, ας εμπεδωθεί ότι πίσω από λέξεις και φράσεις όπως «καραβάνια» και «εισροές» παράνομων μεταναστών που συχνά χρησιμεύουν για γλαφυρές περιγραφές και ψυχρούς υπολογισμούς… υπάρχουν άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ολόκληρες οικογένειες που πέρασαν στη χώρα μας ή χάθηκαν στα νερά του αιγαίου, αναζητώντας την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ναι, δεν διαφωνεί κάποιος για το λάθος τρόπο και τη διαδρομή που επιλέχθηκε. Ναι, η ανησυχία των ημεδαπών ως ένα βαθμό είναι κατανοητή και δικαιολογημένη για τον εκτροχιασμό του πράγματος. Όμως, μην λησμονούμε ότι κι εμείς κι εκείνοι, ντόπιοι και ξένοι, είμαστε Άνθρωποι του κόσμου, που μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό. Η ανθρώπινη αξία δεν μετράται με χρώμα, εθνικότητα, υπηκοότητα, γλώσσα, θρησκεία, γιατί απλά δεν μπορεί να μετρηθεί… είναι μοναδική και ανεκτίμητη.