Αγαπητοί μου φίλοι, το υπέρτατο συναίσθημα αυτό της αγάπης είναι καθοριστικό και ουσιαστικό για τη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλάζει το μέσα και το έξω του ολόκληρο. Ο τρόπος που σκέφτεται, ο τρόπος που πράττει, ο τρόπος που ζει… όλα αλλάζουν στο κατώφλι της αληθινής και παντοδύναμης αγάπης.
Αλήθεια, είναι μεγάλο πράγμα να αγαπάς και να δίνεις – να προσφέρεις τον εαυτό και τη ψυχή σου σε κάποιαν ή κάποιον, αλλά ακόμα μεγαλύτερο και πιο σημαντικό είναι όταν μπορείς να αγαπηθείς και να νιώσεις αυτή την ευεργεσία της ζωής. Αυτό το κομμάτι θα προσεγγίσει το παρόν κείμενο, με έναν διαφορετικό και ιδιαίτερο τρόπο. Γιατί το θέμα από μόνο του είναι ιδιαίτερο και τυγχάνει αδύνατον να καλυφθεί με τυπικές και στείρες απαντήσεις.
Έτσι λοιπόν: Αν με αγαπάς, μη μ’ αφήνεις μονάχο γιατί η ψυχή μου πονά και δακρύζει απ’ τη δική σου την απουσία νύχτα και μέρα. Η σκέψη μου δοσμένη σε σένα από την πρώτη στιγμή και το πρώτο λεπτό και ο κάθε παλμός της καρδιάς ψιθυριστά ομολογεί ξανά και ξανά το όνομα σου.
Αν με αγαπάς, μην αργείς πιο πολύ γιατί οι δυνάμεις μικραίνουν στο χρόνο. Σε περιμένω να έρθεις, γι’ αυτό το αντάμωμα που όμοιο του δεν γεννήθηκε ακόμα. Στο δικό σου το βλέμμα, γυρεύω να βρω τις αλήθειες όλου του κόσμου, κι όσο κρυμμένα ψάχνουν το φως τους. Στη δική σου αγκαλιά για να μπω, να μείνω αιώνια, κι εκεί να ζήσω όλα αυτά που σε στέρηση ήταν για χρόνια.
Αν με αγαπάς, μην το σκέφτεσαι άλλο και σπάσε όσα δεσμά σε κρατούν μακριά μου. Μην λογαριάσεις «Θεούς» και «Αγίους» του κόσμου, που θαρρούν και πιστεύουν πως διαφεντεύουν ζωές και καρδιές των ανθρώπων. Η αγάπη γνωρίζει το δικό της «Θεό» και τραβά τη δική της πορεία σε ιερό μονοπάτι.
Αν με αγαπάς, μην ακούσεις κανέναν ούτε καν τη δική μου φωνή και τα λόγια μου. Αν με αγαπάς, απλά νιώσε την καρδιά μου που ανήκει και θα ανήκει μόνο σε σένα. Δεν σε διάλεξα ούτε σε επέλεξα μέσα σε άλλα, σε αναγνώρισα και αμέσως κατάλαβα ότι είσαι αυτή που ήρθε για να μείνει. Αυτή που ονειρευόμουν από πάντα, αυτή που θα αγαπώ παντοτινά. Αυτή, που αξίζει κάθε συναίσθημα, κάθε θυσία, κάθε προσμονή. Αυτή η μοναδική, που γεννήθηκα μόνο και μόνο για να ανταμώσω στο δρόμο μου.
Αν με αγαπάς, δίωξε το κρύο, τη παγωνιά στο μικρό σπιτικό μου και φέρε ελπίδα και ζεστασιά, την αλλαγή που μπορεί για να αλλάξει το ριζικό μου. Αν με αγαπάς, σου απλώνω το χέρι και ζητώ το δικό σου, μαζί να βαδίσουμε σε ξέχωρα μέρη. Αν με αγαπάς, φιλώ σταυρό και όρκο δίνω πως όπου με πάει της μοίρας το αγέρι, δεν θα πάψω ποτέ να γυρεύω και να πιστεύω αυτό το δικό μου αστέρι.
Αν με αγαπάς, εσύ κι εγώ – εγώ κι εσύ, αυτό το δυαδικό ένα κι αυτό το μαζί, μην τα αφήσεις να πάνε χαμένα και να ζουν στην ορφάνια. Αν με αγαπάς, διώξε το φόβο, το δισταγμό, κι αν θέλεις έλα στην ένωση μας πνοή για να δώσεις. Αν με αγαπάς, θα είμαι εδώ να ζω για σένα, ζητώντας τη δίψα να σβήσω με αυτή τη σταγόνα καθάριου νερού της ζωής και φως αλήθειας να συναντήσω που θα με βγάλει ξανά στην αρχή.
Κι όπως αναφέρουν οι στίχοι ενός παλιού τραγουδιού, με ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο: Αγάπα με, μ’ όλα τα λάθη πού ‘χω κάνει, κράτα με.
Ένοχος είμαι απέναντί σου τά’ παμε, μα σ’ αγαπώ. Αγάπα με, γίνομαι δρόμος να περάσεις, πάτα με. Έχω ανάγκη από σένα, νιώσε με, αγάπα με. Αγάπα με, γιατί να ζήσω χώρια σου δε γίνεται, νεράκι η ζωή μου και θα χύνεται στις πέτρες δίχως νόημα γι’ αυτό. Αγάπα με και ξέχασε λοιπόν πως παρασύρομαι και γείρε πάλι απάνω μου να γείρουμε, αγάπη μόνο αγάπη σου ζητώ.
