Αλήθεια, πόσες και πόσες φορές ο καθένας ή η καθεμία δεν έχει τύχει να παραμένει παραδομένος στην αϋπνία και σε σκέψεις μακρόσυρτες, όταν του λείπει το πρόσωπο που θα ήθελε κοντά του και μαζί του. Και παραμένει περιμένοντας έτσι μέχρι το ξημέρωμα μήπως και προκύψει σαν επισκέπτης της νύχτας κάποιο σημάδι που θα τον κάνει ξανά να πάρει τα πάνω του και να ανασκουμπωθεί, να βρει βρε παιδί μου το θάρρος για να παλέψει τη ζωή και το καθετί. Και περιμένει καρτερικά αυτό το σωτήριο σημάδι, προάγγελο για το ένα και πολυπόθητο μαζί.
Κι έτσι βυθισμένος στη δίνη της απουσίας και βιώνοντας ταυτόχρονα χιλιάδες συναισθήματα στο λεπτό, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ νύχτας που κοντεύει να πιάσει το πρώτο φως της αυγής, αρχίζει να μονολογεί. Να κουβεντιάζει μονάχος τις σκέψεις του στο δωμάτιο που άλλοτε ασφυκτιά από την κάπνα της μοναξιάς και άλλοτε από εικόνες πλασμένες για να παρέχουν παρηγοριά και συμπόνια τη δύσκολη ώρα.
Κι αρχίζει έναν μονόλογο αφιερωμένο στον έρωτα και στα γεμάτα συναισθήματα της αγάπης, με την ελπίδα ότι τα λόγια του αυτά θα γίνουν ευχές φέρνοντας πιο κοντά το ποθούμενο. Και λέει λόγια ψυχής που δεν του δόθηκε η ευκαιρία από κρυφά να γίνουν φανερά, με προορισμό το μοναδικό και ξεχωριστό αυτό πρόσωπο.
«Αν μ’ ακούς απόψε, μάθε πως για σένα χτυπά η καρδιά νύχτα και μέρα. Δεν υπήρχε ζωή προτού σ’ ανταμώσω ούτε αλήθεια για να πιστέψω ούτε ντύμα αγάπης να το φορέσω και τι σημαίνει ευτυχία λίγο να νιώσω. Αν μ’ ακούς απόψε, χαρισμένα σε σένα τα όνειρα μου και ο σκοπός που αντέχω ακόμα.
Αν μ’ ακούς απόψε, χαραγμένη η εικόνα σου στο βαθύτερο μέσα του μικρού εαυτού μου, κάθε βλέμμα δικό σου ανάγκη δικιά μου που μπορεί να φωτίσει τα σκοτάδια του νου μου. Αν μ’ ακούς απόψε, σου προσφέρω ένα δάκρυ ψυχής πληγωμένης και μια ανάσα που φέρνει το όνομα σου στα χείλη, να το πω προσευχή μήπως και ακουστεί σε ουράνια μέρη και σαν θαύμα κάποια Θεία εντολή να σε φέρει, και μαζί να βαδίσουμε σε ξέχωρα μέρη.
Αν μ’ ακούς απόψε, σ’ αγαπώ όπως τότε που η ζωή πήρε απόφαση δυο δρόμοι να σμίξουν στην ίδια πορεία. Αν μ’ ακούς απόψε, σου απλώνω το χέρι και ζητώ το δικό σου, να γραφτεί η πιο όμορφη επί γης ιστορία. Αν μ’ ακούς απόψε, σ’ αγαπώ. Απλά, σ’ αγαπώ!».
Και κάπως έτσι λοιπόν, με κουβέντες πολλές ή λίγες, διανθισμένες με το πηγαίο συναίσθημα της ψυχούλας του καθενός, δίδεται μια ιδιαίτερη εξωτερίκευση σκέψεων και συναισθημάτων, ένα είδος εξομολόγησης εν τω μέσω της νυκτός με αίτημα, ευχή και προσευχή την εξαίσια ένωση των δύο σε ένα. Αξίζει φίλοι μου να ερωτευτείτε, να αγαπήσετε και να πέσετε και στα πατώματα που λέει ο λόγος, μα πιότερο αξίζει να καταφέρετε να συγκινήσετε αυτό το πρόσωπο που σας έκανε να νιώσετε τόσα πολλά και τόσο πολύτιμα… ώστε να πάψετε πλέον να χρησιμοποιείτε στο μονόλογο σας τη φράση «αν μ’ ακούς απόψε», αλλά να έχετε την ευκαιρία αυτήν ή αυτόν που αγαπάτε να είναι μπροστά σας και κρατώντας τους το χέρι και κοιτώντας τους στα μάτια να ομολογήσετε την πάσα αλήθεια. Τη μοναδική αλήθεια του έρωτα και της αγάπης.
