Οκτώ νεκροί, τρεις στο νοσοκομείο και πληροφορίες για αγνοούμενους. Είναι οι αμείλικτοι αριθμοί του πολύνεκρου ναυαγίου ανοιχτά της Γαύδου.
Για μέρες μετά την ανατροπή της βάρκας, η θάλασσα ξέβραζε πτώματα. Ανάμεσα στους νεκρούς ένα παιδί μόλις 13 ετών και η μητέρα του.
Την Κυριακή, ακόμα δύο μετανάστες άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο. Είχαν διασωθεί ανοιχτά της Ιεράπετρας. Μαζί με άλλους δύο αλλοδαπούς, από τους 34 που διασώθηκαν συνολικά, χρειάστηκε να μεταφερθούν με Super Puma στο Ηράκλειο με υποθερμία, αφυδάτωση και έντονη εξάντληση. Δεν τα κατάφεραν και εξέπνευσαν.
«Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει», δήλωσε ο πρόεδρος της Ένωσης Προσωπικού Λιμενικού Σώματος Δυτικής Κρήτης, Βασίλης Κατσικανδιράκης για τις αυξημένες μεταναστευτικές ροές που καταγράφονται τις τελευταίες ημέρες στο νησί.
Με τις μεταναστευτικές ροές φέτος να καταγράφουν αύξηση που αγγίζει το 380% σε σχέση με την περυσινή χρονιά, οι λιμενικοί ανησυχούν καθώς ακόμα και την τελευταία εβδομάδα, παρά τους έντονους νοτιάδες, οι βάρκες έφταναν στο νησί η μία πίσω από την άλλη.
«Αν οι διακινητές συνεχίσουν να στοιβάζουν ανθρώπους μέσα σε βάρκες και να τους στέλνουν στην Κρήτη με κακό καιρό δεν ξέρουμε τι μας περιμένει», σημείωσε.
Αγνοούμενοι στο… περίπου
Η μεγαλύτερη ίσως τραγωδία είναι οι αγνοούμενοι του ναυαγίου. Άνθρωποι που υπήρξαν στο… περίπου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που προσπαθούν να συγκεντρώνουν σε τέτοια τραγικά περιστατικά οι λιμενικοί, οι αριθμοί «παίζουν», σαφής εικόνα δεν υπάρχει ποτέ.
Έτσι και στο ναυάγιο της Γαύδου, κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια αν υπάρχουν αγνοούμενοι… μέχρι το επόμενο πτώμα στη θάλασσα. Πόσοι στοιβάχτηκαν μέσα σε μια βάρκα; Οι μαρτυρίες συγκεχυμένες. Άνθρωποι που μπορεί να επιβιβάστηκαν, μπορεί και όχι στη μοιραία βάρκα που ανατράπηκε μια ανάσα από το πλοίο της Frontex.
Δεν είναι νεκροί, ούτε ζωντανοί. Αν ταξίδευαν χωρίς συγγενείς ή φίλους, πιθανότατα να μην τους γνώριζε κανείς. Το σώμα τους μπορεί να μην βρεθεί, το όνομά τους θα παραμένει άγνωστο. Ψυχές -που ίσως τελικά να μην υπήρξαν ποτέ- «χάθηκαν» στα παγωμένα κύματα.
Και ίσως εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα, στον ευτελισμό και την απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικοοικονομικούς χειρισμούς των κυβερνήσεων αλλά και στο γεγονός ότι οι κοινωνίες συνηθίζουμε εύκολα την ασχήμια. Στην ανθρωπιά μας που παραμένει αγνοούμενη.
