Αλήθεια, είναι φορές που αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο κόσμος γύρω αν ο ένας είχε θετικά συναισθήματα για τον άλλον και έπραττε προς αυτή την κατεύθυνση. Δηλαδή, αν εξέλειπαν εντελώς τα αρνητικά σημεία στις ανθρώπινες σχέσεις και την όποια συναναστροφή. Φιλική, συγγενική, προσωπική.
Πραγματικά, φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα. Για παράδειγμα, δεν θα δίναμε σημασία στο τι αρνητικό είπε ο ένας και τι ανταπάντησε ο δεύτερος για να φτάσουμε στο τι άκουσε ο τρίτος το οποίο και μετέφερε σε άλλους και πάει λέγοντας το πράγμα του κακόβουλου σχολιασμού.
Επίσης, δεν θα υπήρχαν τα στοιχεία της έχθρας ή του ανταγωνισμού ανάμεσα μας, τα στοιχεία της μνησικακίας ή του φθόνου. Ακόμα, δεν είχαμε περιστατικά με θέματα βίας και κακοποίησης ή κάθε φαινόμενο κακομεταχείρισης και εκμετάλλευσης.
Πόσο ωραία θα ήταν να ζούσαμε σε έναν τέτοιο κόσμο όπου όλοι θα συνυπήρχαν αρμονικά και ειρηνικά, επιθυμώντας μονάχα το καλό του άλλου. Ξαφνικά, θα έβλεπες ανθρώπους να αγκαλιάζονται, να συμπαραστέκονται και να είναι αλληλέγγυοι μεταξύ τους, να μοιράζονται πράγματα και να βιώνουν από κοινού όμορφες καταστάσεις και γεγονότα. Θα έβλεπες ανθρώπους να αγαπιούνται! Να δίνουν αγάπη, κι εκεί που δεν το περιμένουν να λαμβάνουν αγάπη.
Σε τέτοια περίπτωση, τα οποιαδήποτε άγρια ένστικτα θα εξαλειφόταν μπροστά στη δύναμη της αγάπης και της έντονης θετικής εγκαρδιότητας και ειλικρινούς καλοσύνης. Θα έπαυαν κάθε λογής αδικίες και προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή θα μηδενίζονταν οι κίνδυνοι σωματικής ακεραιότητας και η ακραία πράξη αποστέρησης ανθρώπινης ζωής από άλλον άνθρωπο.
Γι’ αυτό ο καθένας μας ας προσπαθήσει στην καθημερινότητα του να μετριάσει κάπως τα αρνητικά όπως περιγράφηκαν παραπάνω και να πάψει με τη συμπεριφορά του να πυροδοτεί ή να τροφοδοτεί και να διαμορφώνει άσχημες καταστάσεις και επεισόδια. Και θα μου πεις δύσκολο εγχείρημα για όλους, μηδενός εξαιρουμένου (και βέβαια βάζω και τον εαυτό μου). Όμως, αξίζει η προσπάθεια για εμάς τους ίδιους και τον εαυτό μας, το μέσα μας και το βαθύ της ψυχής. Έτσι, θα νοιώσουμε αναγεννημένοι και αναβαπτισμένοι στο όνομα της αγάπης και θα είμαστε έτοιμοι για την εκκίνηση ενός νέου απάλαφρου ξεκινήματος.
Ο κόσμος του άλλου θα γινόταν και δικός μας κόσμος και θα έφευγε η μουντάδα και η συννεφιά από τα πρόσωπα των ανθρώπων και τη θέση τους θα έπαιρναν χιλιάδες – αμέτρητα χαμόγελα και ηλιόλουστες μέρες γεμάτες αισιοδοξία και ελπίδα. Αισιοδοξία και ελπίδα ότι δεν χάθηκαν όλοι και ότι δεν χάθηκα όλα. Με προσμονή για ένα αύριο που υπό τέτοιες προϋποθέσεις καταφθάνει χαρμόσυνο, αληθινό και ελπιδοφόρο.
Και φυσικά, θα σταματούσαν να ηχούν δραματικά τα τύμπανα του πολέμου των λαών και θα ηχούσε μονάχα η σειρήνα της ειρήνης. Δεν θα μύριζε τον θάνατο του πολέμου τριγύρω αλλά την ευωδία της ειρήνης. Δεν θα έβλεπες ανθρώπους πεσμένους στο έδαφος κι από πάνω τους άλλους ανθρώπους να κλαίνε σπαρακτικά και ασταμάτητα. Αντιθέτως, θα έβλεπες όμορφες εικόνες – καθαρές χωρίς το μαύρο σύννεφο να σκεπάζει τον ουρανό τους.
Κι όπως γράφει ο ποιητής Σ. Ποταμίτης: «Σπείρε αγάπη κι ας μη θερίσεις. Έτσι, για να μοσχοβολάει ο τόπος» ή όπως γράφει ο ποιητής Χ. Λάσκαρης: «Επιμένω σε έναν άλλον κόσμο. Τον έχω τόσο ονειρευτεί, τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του που πια είναι αδύνατο να μην υπάρχει».
