Σαν να άκουσε η πόλη τον παλμό του χρόνου και να ξύπνησε. Σαν να γύρισε για λίγο πίσω, εκεί στη 10η Δεκεμβρίου του 1925, τότε που μια παρέα οραματιστών άναβε μια σπίθα που θα γινόταν φλόγα.
Μια φλόγα που εδώ και έναν αιώνα δεν έσβησε ποτέ. Το Ηράκλειο γιόρτασε τα εκατό χρόνια του ΟΦΗ όχι σαν μια απλή επέτειο, αλλά σαν ένα κομμάτι ψυχής που μεγάλωσε μαζί με την πόλη.
Κάθε πυροτέχνημα, μια μνήμη. Κάθε καπνογόνο, ένας αναστεναγμός περηφάνειας.
Μία ολόκληρη κοινωνία σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό και ένιωσε ένα σκίρτημα, φίλοι και «αντίπαλοι», σαν να ήξεραν βαθιά μέσα τους πως δεν υπήρχαν διαχωριστικές γραμμές.
Από κάθε γειτονιά, από κάθε στενό. Η πόλη αναστέναξε από περηφάνια. Τα σπίτια άφησαν για λίγο το φως τους σβηστό, γιατί το φως ερχόταν απ’ έξω.
Από τον ουρανό που άναβε και έσβηνε σαν να αναπνέει μαζί με την πόλη.
Σαν να έφερνε μαζί του ιστορίες, φωνές, γκολ, δάκρυα, αγκαλιές, στιγμές που γράφτηκαν σε γήπεδα, σε καφενεία, σε παιδικές αυλές. Γιατί ο ΟΦΗ δεν είναι απλώς μια ομάδα.
Είναι η ίδια η πόλη, που σε κάθε δύσκολη ή χαρούμενη στιγμή βρίσκει τον τρόπο να επιστρέφει στην κοινή της ρίζα. Αυτά τα 100 χρόνια δεν γιορτάστηκαν απλώς. Η πόλη τα έζησε ξανά. Με συγκίνηση, με δάκρυα, με περηφάνια.
Και καθώς έσβηναν τα τελευταία βεγγαλικά, η σιωπή που έμεινε ήταν σαν υπόσχεση: πως ο ΟΦΗ θα συνεχίσει να γράφει ιστορία, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά στις καρδιές εκείνων που τον έκαναν κομμάτι της ζωής τους.
