«Βρες το tablet που σου ταιριάζει», με προτρέπει η διαφήμιση. Άγχομαι· κάπου εκεί έξω υπάρχει μια οθόνη που μου ταιριάζει και περιμένει να την αποκτήσω! Να γίνουμε αυτοκόλλητοι σύντροφοι παντού: στην παραλία, στην καφετέρια, στο λεωφορείο, στον καναπέ και στο κρεβάτι. Να μη χάνω ούτε ψηφίδα ενημέρωσης, να βρίσκομαι συνέχεια με τους φανταστικούς ηλεκτρονικούς μου φίλους, ν’ απαθανατίζω και να δημοσιοποιώ τις ωραίες μου στιγμές την ώρα που συμβαίνουν, να υπάρχω και να προσδιορίζομαι μέσα απ’ αυτήν και να σκέφτομαι μονάχα ό,τι με ταΐζει!
Κατακαλόκαιρο, κάτω απ’ τις ομπρέλες στην ακροθαλασσιά. Τα ζευγαράκια δε χαϊδεύουν πια το ταίρι τους παρά ο καθένας την οθόνη αφής του. Στην καντίνα οι ενθουσιώδεις συζητήσεις περιστρέφονται γύρω απ’ τις τεχνικές δυνατότητες των τελευταίων συσκευών και θαυμάζει ο ένας την οθόνη του άλλου. Κάποιος οργίζεται που δε βρίσκει ασύρματο δίκτυο, κάποιος άλλος κατηφής γιατί του χάλασε η οθόνη κι αμφιβάλλει αν το θέρετρο έχει τεχνική υποστήριξη. Κάποιος τρίτος, προφανώς αναχρονιστικός, προσπαθεί ν’ αποσπάσει την προσοχή των υπολοίπων της παρέας από τα smart phone τους και να ξεκινήσει μια πραγματική συζήτηση. Μάταια· προτιμούμε να συνδιαλεγόμαστε με την οθόνη μας κι όχι μεταξύ μας.
Οθόνες παντού, γέμισε ο τόπος. Οθόνες φορητές, οθόνες τσέπης, οθόνες πλάτης· οθόνες στο beach bar, οθόνες στην καφετέρια, οθόνες στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οθόνες που παίζουν μουσική, που βγάζουν φοβερές φωτογραφίες, που σερφάρουν στο διαδίκτυο και «κατεβάζουν» ό,τι θες, που αναμεταδίδουν ειδήσεις, που λένε τον καιρό, που κλείνουν δουλειές κι ανταλλάσσουν μηνύματα μεταξύ τους.
Οθόνες που εξουσιάζουν την ανθρώπινη ζωή, που καταστρέφουν την ανθρώπινη επαφή υποκαθιστώντας την με μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας, οθόνες που μαγνητίζουν τις ματιές μας. Ξεχάσαμε από καιρό πώς είναι να κοιτάμε ο ένας τον άλλον, δε χρειάζεται πια· θα υπάρχει πάντα μια διαθέσιμη οθόνη να κοιτάξουμε.
Η πληροφορία σήμερα έρχεται σε μας δίχως να μετακινηθούμε και συνήθως χωρίς καν να τη ζητήσουμε. Μιντιακά κατασκευάσματα, πολιτικά και διαφημιστικά μηνύματα, οι τίτλοι και οι λεζάντες μάς βομβαρδίζουν αδιάλειπτα. Βρισκόμαστε εκτεθειμένοι διαρκώς σε κάθε είδους προπαγάνδα, χωρίς να υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος για επεξεργασία, διύλιση και ταξινόμηση. Κατακλυσμένο το μυαλό μας, δέχεται απανωτά ερεθίσματα και εντολές από μια οθόνη, που το κατευθύνει και το διαφεντεύει. Εξαρτημένοι απολύτως, πανικοβαλλόμαστε στο ενδεχόμενο απώλειάς της. Μας δημιουργεί ανάγκες κι επιθυμίες πέρα από τη φύση μας, αλλάζει το είναι μας και το εγώ μας.
Κι οι φίλοι μας, ζουν πια κι αυτοί μες στην οθόνη. Ανταλλάσσουμε «like» και «σκουντήγματα», «τουϊτάρουμε» συλλήβδην στραγγαλίζοντας νοήματα και συναισθήματα μέσα σε προτάσεις με περιορισμό χαρακτήρων, ενίοτε ανορθόγραφες ή χωρίς σημεία στίξης κι «ανεβάζουμε» φωτογραφίες. Νιώθουμε πως η στιγμή που ζούμε δε θ’ αξίζει αν δεν την επιδείξουμε σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, θα είναι σαν να μην υπήρξε αν δεν τη δουν και ξένα μάτια· γι΄ αυτό προτιμούμε να τη φωτογραφίσουμε αντί να τη βιώσουμε μ’ όλες μας τις αισθήσεις. Αγωνιούμε να την αποτυπώσουμε ψηφιακά, να την πάρουμε μαζί μας, να την «αποθηκεύσουμε» τάχα. Σ’ ένα σκληρό δίσκο, που σερβίρει τις ζωές μας. Σε μια κρύα κάρτα μνήμης, γιατί τη δική μας μνήμη την ελέγχει η οθόνη κι όχι πια εμείς.
