“Μπορεί να ήταν μια άλλη ομάδα αλλά σιγά-σιγά έγιναν ΟΦΗ” .
Γρ.Παπαβασιλείου για τον κόσμο της ομάδας.(Βλ.Βίντεο).
Υπήρχαν Ομιλίτες πριν το 1987;
Με βάση το (καλλιτεχνικά άψογο) αφηγηματικό ντοκιμαντέρ “Ήτανε μια φορά…1987” ,που παρουσιάστηκε με μια όμορφη βραδιά στο Κηποθέατρο Ν.Καζαντζάκης,μάλλον όχι.
Δεν υπήρχαν.
Στις διηγήσεις τους οι πρωταγωνιστές εκείνης της μαγικής βραδιάς για το κρητικό ποδόσφαιρο,που ο ΟΦΗ σήκωσε το Κύπελλο Ελλάδας,υποστήριξαν ότι μέχρι το ’87 στο Ηράκλειο ο κόσμος υποστήριζε τον Όμιλο αλλά συγχρόνως υποστήριζε και μια άλλη…(μεγάλη) ομάδα!
Φίλαθλους δικούς του -κατά την άποψη αυτή- απέκτησε μετά το 1987!
Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν αυθόρμητα,είναι ότι αν αυτή η άποψη ισχύει όντως,τότε όλοι εμείς που υποστηρίζαμε την ομάδα (πολύ) πριν την κατάκτηση του Κυπέλλου,τι είμαστε;
Υπαρξιακό το δίλημμα,πιστεύω να με καταλαβαίνετε.
Όσοι θυμούνται την ομάδα να παίζει εκτός Κρήτης τη δεκαετία του ’60 και να έχει κόσμο που την ακολουθεί,λάθος …θυμούνται.
Όλοι εκείνοι που φαίνονται να πανηγυρίζουν στο γκολ του ΟΦΗ μέσα στην Ελευσίνα στα περίφημα μπαράζ του ΄68 (βλ.Βίντεο),μάλλον ήταν “γαυροβάζελοι” …undercover.
Όσοι -σαν εμένα- θυμούνται τον ΟΦΗ να παίζει στην Αθήνα εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και να έχει τη δική του κερκίδα,λάθος θυμόμαστε.
Μάλιστα,προσωπικά η πρώτη μου ανάμνηση από γήπεδο (γενικά) ήταν στο παλιό Καραϊσκάκη,σε έναν αγώνα -μάλλον τον πρώτο με τον Ολυμπιακό μετά την επιστροφή μας στην Α’Εθνική- που εμείς καθόμασταν στο απέναντι πέταλο από την “7” και κοιτάξαμε στα μάτια το μεγάλο αντίπαλο μας.
Ήταν τέτοιο το σοκ μου (ήμουν σε προσχολική ηλικία),γιατί είδα για πρώτη φορά ποδόσφαιρο σε γήπεδο και κατάλαβα ότι το χορτάρι είναι πράσινο και όχι γκρι όπως το έβλεπα στην (ασπρόμαυρη τότε) τηλεόραση,που είχα καρφωθεί και το κοίταζα συνέχεια …
Θυμάμαι επίσης που κάποιοι καλοί κύριοι (“επιστήμονες” ίσως;) έκαναν ντου στην κερκίδα μας και έγινε το “έλα να δεις”…
Αν ήξεραν βέβαια ότι εμείς κατά βάθος…δεν ήμασταν ΟΦΗ αλλά “και κάτι άλλο”,όπως υποστήριξαν στο ντοκιμαντέρ οι πρωταγωνιστές του ’87,ποιος ξέρει,ίσως και να μας…συγχωρούσαν.
Δε θέλω να μπω σε αντιπαράθεση με κανέναν,ούτε να επαναφέρω ιστορίες που ανήκουν στο χροντούλαπο της Ιστορίας του Ομίλου.
Καταλαβαίνω επίσης την προσπάθεια των ανθρώπων που βρέθηκαν στο σωματείο τη δεκαετία του ’80 να υποστηρίξουν κάποιες καταστάσεις.
Όμως η πλειοψηφία του κόσμου (καλώς ή κακώς) δεν είχε αποδεχτεί το τότε ιδιοκτησιακό της καθεστώς.End of Discussion.
Οι παλιοί το θυμόμαστε πολύ καλά.Στους καινούργιους μπορεί ο οποιοσδήποτε να τους πει ό,τι θέλει,σε εμάς όμως όχι.
Το γιατί λοιπόν ο κόσμος δεν υποστήριζε τόσο μαζικά όσο έπρεπε την ομάδα τις εποχές που πήγαινε καλά αγωνιστικά,εκτός ίσως από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 απ’όπου παραμένουν ακόμη και σήμερα τα ρεκόρ εισιτηρίων του Γεντί Κουλέ,έχει να κάνει με το ιδιοκτησιακό,όπως και με μια σειρά από άλλους παράγοντες.
Όπως με το ότι η ομάδα δεν είχε στόχους.
Από το 1990 μετά τον Τελικό με τον Ολυμπιακό και μέχρι το 2000 που έφυγε ο Ολλανδός,ο ΟΦΗ βρισκόταν σταθερά στο ίδιο επίπεδο.Διεκδικούσε κάθε χρόνο την έξοδο του στην Ευρώπη,χωρίς να κινδυνεύει αλλά και χωρίς να διεκδικεί ποτέ το κάτι παραπάνω.
Ένα πρωτάθλημα ή έστω ένα Κύπελλο.
Αυτός ήταν ένας ακόμη παράγοντας που απομάκρυνε τον κόσμο από το γήπεδο.
Η βαρεμάρα της…ρουτίνας.
Ένας άλλος ήταν οι τηλεοπτικές μεταδόσεις,που για πρώτη φορά μπήκαν στη ζωή μας.
Γιατί να πας στο γήπεδο όταν έχεις live το παιχνίδι σε ελεύθερο κανάλι στην τηλεόραση σου;
Το ότι ο κόσμος είχε απομακρυνθεί από το γήπεδο βέβαια δε σήμαινε ότι δεν υποστήριζε την ομάδα.
Έτσι όταν ο ΟΦΗ αφενός άλλαξε ιδιοκτησιακό,αφετέρου μπήκε στη φάση να κινδυνεύει να υποβιβαστεί ή να παίζει για να επανέλθει στις μεγάλες κατηγορίες,τότε συσπειρώθηκε -ξανά- ο κόσμος του.
Ο κόσμος που πάντα είχε.
