Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η συστηματική αερόβια δραστηριότητα ασκεί προστατευτική δράση ενάντια στη μελλοντική ανάπτυξη της υπέρτασης σε άντρες. Ωστόσο, υπάρχουν λιγότερες μελέτες και λιγότερες προγνωστικές πληροφορίες διαθέσιμες για τις γυναίκες.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι η συστηματική αερόβια άσκηση μειώνει την αρτηριακή πίεση ηρεμίας, καθώς και την πίεση κατά την άσκηση, τόσο σε φυσιολογικά όσο και σε υπερτασικά άτομα, ανεξάρτητα από το φύλο. Οι πιο σημαντικές μειώσεις στην αρτηριακή πίεση παρατηρούνται μετά από προπόνηση σε ασθενείς με υψηλή αρχική αρτηριακή πίεση.
Σε ένα μέσο όρο του πληθυσμού, η μείωση της συστολικής και διαστολικής αρτηριακής πίεσης για ασθενείς με υπέρταση, που υπόκεινται σε συστηματική αερόβια άσκηση, είναι περίπου 7/6 mmHg.
Οι μειώσεις αυτές είναι μείζονος κλινικής σημασίας, καθώς έχει υπολογιστεί ότι μια πτώση κατά 5 mmHg στη συστολική αρτηριακή πίεση, συσχετίζεται με μείωση στη θνησιμότητα από οποιοδήποτε αίτιο, στην οφειλόμενη σε εγκεφαλικό επεισόδιο θνησιμότητα και στην αποδιδόμενη στη στεφανιαία νόσο θνησιμότητα (κατά 7%, 14% και 9%, αντίστοιχα).
Συνεπώς, η αερόβια άσκηση θεωρείται ως μια σημαντική προσέγγιση προς την πρωτογενή πρόληψη και τη θεραπεία της υπέρτασης. Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας, οι ασθενείς με υπέρταση θα πρέπει να πραγματοποιούν αερόβια άσκηση, μέτριας έντασης για 30′-60′ την ημέρα, 5-7 ημέρες την βδομάδα, ή μεγάλης έντασης για τουλάχιστον 20′ την ημέρα, 3 ημέρες την εβδομάδα.
Συστήνεται βάδισμα (αργό ή γρήγορο ή με εναλλαγή ρυθμού, σε ευθεία ή σε μέρη με φυσικά εμπόδια), ήπιο τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι, ανέβασμα σκαλοπατιών και χορός.
