Τα ξενοδοχεία πόλεως, σε όλη τη χώρα, δεν «βίωσαν» την εκρηκτική αύξηση του τουρισμού το περασμένο καλοκαίρι. Άλλωστε και αυτή ήταν σχετικά βραχύβια λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, μπορεί πολλές επιχειρήσεις (σε όλους τους κλάδους) να κατάφεραν να καλύψουν το χαμένο έδαφος – και τούτο έγινε σε μεγάλο βαθμό και στα ξενοδοχεία εποχιακής λειτουργίας (resort) – αλλά ουδέποτε συνέβη στα ξενοδοχεία πόλεως.
Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, η κατάσταση είναι τραγική. Σύμφωνα με την τοπική Ένωση Ξενοδόχων παρουσιάζονται σημαντικές απώλειες θέσεων εργασίας από την αρχή της φετινής χρονιάς στον ξενοδοχειακό κλάδο της Θεσσαλονίκης, λόγω των μονοψήφιων ποσοστών πληρότητας και της απουσίας μέτρων στήριξης. Μάλιστα, η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχείων της Θεσσαλονίκης – όσα άνοιξαν, γιατί πολλά τα βρήκε το 2022 κλειστά – λειτουργεί με μονοψήφια ποσοστά πληρότητας. Σύμφωνα με την Ένωση Ξενοδόχων Θεσσαλονίκης τα ποσοστά αυτά θυμίζουν εκείνα του μεγάλου σεισμού του 1978!!!
Τα ερωτήματα σε πολιτικό επίπεδο είναι συγκεκριμένα. Για ποιο λόγο η κυβέρνηση καθυστερεί να λάβει μέτρα; Οι τοπικοί βουλευτές γιατί δεν αναδεικνύουν το θέμα ; (μάλιστα η τοπική Ένωση χρειάστηκε να στείλει ονομαστική επιστολή σε αυτούς μολονότι επί μακρόν καταδεικνύει τα σχετικά προβλήματα). Η τοπική αυτοδιοίκηση που στο παρελθόν αναμείχθηκε ενεργά στην ανάδειξη του τουριστικού προϊόντος της πόλης γιατί κωφεύει αρκούμενη σε μια εσωτερική ανακατανομή οφίκιων μεταξύ των ίδιων προσώπων;
Σε νομικό επίπεδο, εξάλλου, τα ζητήματα που τίθενται είναι πρόδηλα. Με την κυβερνητική αδράνεια παραβιάζεται πλήρως η αρχή της ισότητας. Ισότιμη μεταχείριση δεν σημαίνει μόνον όμοια μεταχείριση ουσιωδώς όμοιων περιπτώσεων, αλλά και ανόμοια μεταχείριση ουσιωδώς ανόμοιων περιπτώσεων. Τούτο συνεπάγεται ότι η διαχείριση της πανδημικής κρίσης επιτάσσει την ανάγκη τήρησης ίσου μέτρου θυσίας και ανάλογη συμμετοχή στα οικονομικά βάρη που η πανδημική κρίση προκαλεί. Και κριτήριο τήρησης της αναλογικότητας είναι η συμμετοχή στο κόστος ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός και ανάλογα με το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει.
Η κοινωνική συνοχή απαιτεί να βγούμε από την πανδημική κρίση όλοι μαζί, όπως όλους μαζί μας βρήκε, αναπάντεχα, πριν περίπου δύο χρόνια. Τούτο σημαίνει ότι κάποιοι δεν μπορεί να εξέλθουν κατεστραμμένοι και κάποιοι άλλοι ισχυρότεροι. Τούτο δεν είναι μόνο θέμα δικαιοσύνης, αλλά κοινής λογικής. Συμμετέχουν όλοι ασμένως στη συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισης ενός κινδύνου στο βαθμό που αντιλαμβάνονται ότι δεν αντιμετωπίζονται οι ίδιοι δυσμενώς και αδικαιολόγητα. Η διακριτική μεταχείριση (είτε με θετικά μέτρα είτε με απουσία μέτρων στήριξης) ενός κλάδου επιχειρήσεων ή απλών πολιτών υπονομεύει τον σκληρό πυρήνα μιας σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και αποδοκιμάζεται τόσο από το δίκαιο όσο και από την κοινή λογική…