Τα τελευταία χρόνια μια μεγάλη ερευνητική προσπάθεια επικεντρώνεται στη μελέτη της αλληλεπίδρασης οικογενειακού κλίματος και εργασίας, συνδυασμού, που μπορεί να προκαλέσει σύγκρουση και στα δύο πλαίσια, ανάλογα με τον τρόπο και την ένταση με τον οποίο εκδηλώνεται.
Ο χρόνος εργασίας αποτελεί βασικό στοιχείο του εργασιακού βίου και η ρύθμισή του έχει αποτελέσει το επίκεντρο πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συζητήσεων, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο Ε.Ε.. Με στόχο την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, η Οδηγία 2003/88 της Ε.Ε. για τον χρόνο εργασίας απαιτεί από όλα τα κράτη μέλη να διασφαλίζουν την τήρηση ελάχιστων προτύπων, σχετικά με τις ώρες εργασίας για όλους τους εργαζομένους σε ολόκληρη την Ε.Ε..
Παρόλο την οδηγία και την ενιαία εφαρμογή της ,υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη ως προς τους λόγους για τους οποίους εκφράζουν δυσαρέσκεια για τη σχέση της εργασίας με την υπόλοιπη ζωή τους.
Για παράδειγμα, στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Γαλλία) η δυσαρέσκεια οφείλεται στο ότι δεν διαθέτουν αρκετό χρόνο στην οικογένεια. Στις χώρες της Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης που είναι και η Ελλάδα ο λόγος είναι ότι η σχέση αυτή επηρεάζεται αρνητικά από την κόπωση που νιώθουν οι εργαζόμενοι εξαιτίας των μη ικανοποιητικών συνθηκών εργασίας, αλλά και των πολλών ωρών εργασίας.
Οι παράγοντες, που είναι καθοριστικοί για το φαινόμενο αυτό είναι
οι ώρες εργασίας, το ωράριο εκτός του κανονικού, η ανάγκη για επαγγελματικά ταξίδια, το εργασιακό άγχος, η εξουθένωση, η σύγχυση ρόλων, το εισόδημα.
Το μεγάλο πρόβλημα , της σχέσης της εργασίας με την προσωπική είτε οικογενειακή ζωή των εργαζoμένων συμπεραίνουμε είναι ο χρόνος. Κάπως έτσι μπορεί να ερμηνευθεί το συμπέρασμα ευρωπαϊκής έρευνας ότι «η δυσαρέσκεια που νιώθουν οι Ευρωπαίοι επειδή αφιερώνουν λίγο χρόνο στις οικογένειές τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δυσαρέσκεια που τους δημιουργεί η ανάγκη για επιπλέον εργάσιμο χρόνο». Επίσης το γεγονός ότι αντί η οικογενειακή ζωή των εργαζομένων να διευκολύνεται μέσα από τις εργασιακές συνθήκες, αντιθέτως αυτό που συμβαίνει είναι η οικογενειακή ζωή να έχει προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις της απασχόλησης.
Μελέτες σχετικά με τις διαφορές των δύο φύλων στα επίπεδα σύγκρουσης ανάμεσα στην εργασία και την οικογένεια, αναφέρουν ότι οι γυναίκες βιώνουν υψηλότερη σύγκρουση σε σχέση με τους άνδρες. Η ραγδαία αύξηση της εισαγωγής των γυναικών στον επαγγελματικό στίβο και η ταυτόχρονη επιβάρυνσή τους με τις περισσότερες οικογενειακές ευθύνες, εύκολα δικαιολογούν το φαινόμενο αυτό.
Παράλληλα, οι γυναίκες είναι κατά γενική ομολογία λιγότερο ικανοποιημένες από την προσωπική τους ανάπτυξη και την επαγγελματική τους πορεία συγκριτικά με τους άνδρες. Η καριέρα των γυναικών τείνει να θεωρείται λιγότερο σημαντική σε σχέση με αυτή των συντρόφων τους, καθώς προτεραιότητά τους αποτελεί το σπίτι και η οικογένεια. Μία τέτοια τάση περιορίζει πολλές φορές τις επαγγελματικές τους επιλογές και τις ευκαιρίες που έχουν για ανέλιξη.
Μπορούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητα του εργαζόμενου και να μειώσουμε τη σύγκρουση εργασίας-οικογένειας αν προβούμε σε:
1) πιο ρεαλιστικές απαιτήσεις και προσδοκίες από τους εργαζομένους.
2) μεγαλύτερη ευελιξία.
3) ενίσχυση του αισθήματος ελέγχου που έχει ο εργαζόμενος στη δουλειά του.
4) δημιουργία υποστηρικτικού εργασιακού περιβάλλοντος.
5) διασφάλιση ικανοποιητικής οικονομικής αποζημίωσης με βάση τις ανάγκες που προκύπτουν για τον εργαζόμενο για την εξασφάλιση της προσωπικής και οικογενειακής του ευημερίας.
6) ίσες ευκαιρίες για επαγγελματική ανέλιξη και στα δυο φυλά.
7) εναρμόνιση με τις νέες οδηγίες για καλυτέρευση και ασφάλεια στους χώρους εργασίας και υποχρεωτική εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας.