Βία: Αρχαία θεότητα,κόρη του Πάλλαντα και της Στυγός.
Αδερφή του Κράτους,του Ζήλου και της Νίκης (Ησίοδος,Θεογονία).
Συγκλονισμένη η ελληνική κοινωνία από την στυγνή δολοφονία του νεαρού οπαδού του Άρη στη Θεσσαλονίκη,για ακόμη μια φορά αναμασά κατάρες και ευχολόγια για φαινόμενα που ούτε θέλει,ούτε και μπορεί πολλές φορές να εξηγήσει.
Τι είναι,ας πούμε,αυτό που έκανε το χέρι ενός -επίσης- νεαρού να σφάξει έναν συνομήλικο του για την τιμή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας;
Ή μήπως η ομάδα ήταν απλά η αφορμή;
Πριν οι σύγχρονες θρησκείες εξαπλωθούν σε όλον (σχεδόν) τον κόσμο,οι άνθρωποι ακολουθούσαν άλλες κοσμοθεωρίες,που εξηγούσαν την ανθρώπινη φύση διαφορετικά.
Η αρχαία ελληνική θρησκεία,ας πούμε,θεωρούσε τη Βία θεότητα,κόρη του Πάλλαντα και της Στυγός,αδερφή του Κράτους,του Ζήλου και της Νίκης.
Αυτό δε σημαίνει ότι στα αρχαία χρόνια η βία ήταν αποδεκτή.
Υπήρχαν αυστηροί νόμοι και τιμωρίες για όσους “ξέφευγαν” από το πλαίσιο που όριζε η πόλη και η εποχή.Απλά κατανοούσαν ότι η Βία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης,οπότε η προσέγγιση τους στο φαινόμενο ήταν διαφορετική.
Δεν προσπαθούσαν να εξηγήσουν τη βία με την ύπαρξη του καλού και του κακού (δεν υπήρχε έτσι κι αλλιώς στην κοσμοθεωρία τους Θεός και Διάβολος),αντιλαμβάνονταν την άσχημη πλευρά του ανθρώπου,όπως και τη θετική και απλά προσπαθούσαν να βάλουν όρια στο πώς θα ζει το κάθε άτομο μαζί με τα άλλα άτομα μέσα στην κοινωνία.
Εμείς στο δικό μας σύγχρονο κόσμο θεωρούμε ότι ο άνθρωπος είναι a priori καλός και όταν κάνει κάτι κακό έχει μπει μέσα του ο διάβολος (κατά την άποψη της Εκκλησίας),είναι αποτέλεσμα κάποιου λάθους που έγινε στην ανατροφή του κατά την παιδική του ηλικία (κατά την άποψη της Ψυχανάλυσης) ή έχει γίνει κάποιο λάθος της κοινωνίας (κατά την άποψη της Κοινωνιολογίας).
Όμως ο άνθρωπος by default,από κατασκευής του δηλαδή, είναι ικανός για το καλό και για το κακό,με τις ίδιες πιθανότητες.
Κάτω από κάποιες συνθήκες μπορεί να κάνει την καλύτερη πράξη,κάτω από άλλες τη χειρότερη.
Παράλληλα οι νέοι σε ηλικία άντρες λόγω ορμονών κάπου ψάχνουν να “ξεδώσουν”.
Είναι οι ορμόνες τους στο κόκκινο,νιώθουν συγχρόνως ότι δεν έχουν τη θέση που θα ήθελαν στην κοινωνία και αυτό τους βγάζει ένα θυμό.
Για αιώνες “ξέδιναν” αυτό τον θυμό μέσα από τις συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις,που μέχρι και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια αδιάλειπτη πραγματικότητα,τουλάχιστον στην Ευρώπη.Μετά τη δεκαετία του ’40 και αυτό άλλαξε.Οι μεγάλες δυνάμεις λόγω της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων σταμάτησαν να κάνουν πολέμους μεταξύ τους.
Ο θυμός όμως των νέων αντρών συνέχισε να υπάρχει και κάπου έπρεπε να διοχετευτεί.
Έτσι οι συγκρούσεις έγιναν αρχικά πολιτικές:
Κομματικές νεολαίες έπαιζαν ξύλο (και όχι μόνο) στους δρόμους στα 60’s και τα 70’s.
Μετά ατόνησε κι αυτό και περάσαμε σε συγκρούσεις άλλου είδους:
Ανάμεσα σε οπαδούς ομάδων (χουλιγκανισμός),συμπλοκές συμμοριών με χαρακτηριστικά γειτονιάς,μουσικών προτιμήσεων κτλ
Βία: Αδελφή του Κράτους,του Ζήλου και της Νίκης.
Στην πραγματικότητα τη μόνη λύση,αν υπάρχει κάποια λύση,μπορεί να τη δώσει το Κράτος.
Αν το θέλει και το ίδιο,προφανώς.Γιατί μπορεί και να μη θέλει.
Να προτιμά να σφάζονται οι νέοι για τις ομάδες σε έναν χώρο που είναι ακίνδυνος για το ίδιο το σύστημα.
Γιατί αν ήθελε το Κράτος μπορούσε σε μία νύχτα να τελείωνε με τις οπαδικές συγκρούσεις.
Η βία θα συνεχίσει να υπάρχει φυσικά κάτω από την επιφάνεια και κάθε τόσο θα ακούμε για το ξέσπασμα κάποιου.
Σίγουρα όμως δε θα υπάρχει αυτό το χάλι που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα.
Βία σε καθημερινή βάση,Βία χωρίς αιτία και μέτρο.
