Διαβάζω τις αναλύσεις των επαγγελματιών της Σκέψης για τα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ τις τελευταίες ημέρες.
Για τους “αγανακτισμένους” του Τραμπ,για το τι εκπροσωπούν,για τα κίνητρα και τα αίτια που τους ώθησαν να κάνουν αυτά τα -δήθεν- πρωτόγνωρα επεισόδια για τη Δημοκρατία της Υπερδύναμης.
Πρόκειται για τους ίδιους (αναλυτές) που δεν έδιναν καμία πιθανότητα εκλογής στον Τραμπ όταν κατέβηκε για Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2016,οι ίδιοι που το βράδυ των εκλογών εκείνων έκλεισαν τις εκπομπές τους μιλώντας για “καθαρή νίκη της Χίλαρι Κλίντον” για να ξυπνήσουν το πρωί και να είναι νικητής ο “ημίτρελος με το πορτοκαλί μαλλί”.
Είναι οι ίδιοι που έλεγαν ότι δε θα κλείσει ούτε 100 ημέρες στο Λευκό Οίκο,
οι ίδιοι που θεωρούσαν βέβαιο ότι θα μας βάλει σε πόλεμο,τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο,ενώ ο Τραμπ υπήρξε ο μοναδικός Αμερικανός Πρόεδρος,εδώ και τέσσερις δεκαετίες,που επί προεδρίας του οι ΗΠΑ δεν επιτέθηκαν σε κανέναν!
Είναι οι ίδιοι που έλεγαν στο βρετανικό δημοψήφισμα ότι το “Bremain” προηγείται καθαρά και το πρωί μετέδιδαν ότι υπερψηφίστηκε το “Brexit”.
Και στο δικό μας εδώ το 2015 ότι το “ΝΑΙ” (στο ευρώ) το υποστήριζαν όλες,δήθεν, οι κοινωνικές δυνάμεις και είδαμε τελικά ποια ήταν τα αποτελέσματα.
Είπαμε,αστική Δημοκρατία έχουν και αλλού αλλά δεν κάνουν έτσι.
Τέτοια μονόπλευρη ενημέρωση δεν υπάρχει πουθενά,ούτε καν στις ΗΠΑ,το κέντρο του συστήματος.
Σε κάθε περίπτωση o Τραμπ έχει τελειώσει πολιτικά,όμως το πρόβλημα της σημερινής Δημοκρατίας δεν είναι,ούτε υπήρξε ποτέ μόνο αυτός,γιατί απλά ο ιδιόρρυθμος τύπος με το “πορτοκαλί μαλλί” δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση.
Είναι και κάποιος Μπόρις Τζόνσον με ίδιο περίπου “λουκ” στην Βρετανία,είναι και κάποια Λεπέν στη Γαλλία,ένας Σαλβίνι στην Ιταλία,ένας Όρμπαν στην Ουγγαρία,ένας Μπολσονάρου στην Βραζιλία και πάει λέγοντας.
Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι ηγέτες και ποιοι οι πολίτες που τους υποστηρίζουν.
Αυτούς που ενώ μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι αριστεροί.
Γιατί τελικά έχει ριζοσπαστικοποιηθεί πολιτικά σε τέτοιο βαθμό ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας των ανεπτυγμένων χωρών τα τελευταία χρόνια;
Το σωστό ερώτημα λοιπόν είναι αυτό και προσωπικά το έθεσα πριν από ενάμιση χρόνο περίπου σε κάποιον τοπικό μας (τότε) βουλευτή του Σύριζα,συμπαθή κατά τ’άλλα άνθρωπο,σε μια συζήτηση που είχαμε.
Μου είχε εκμυστηρευτεί ότι κι ο ίδιος είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Ιταλία κι έτσι τον ρώτησα αυθόρμητα αν έχει επισκεφτεί πρόσφατα τη γειτονική μας χώρα για να δει τους άστεγους που κοιμούνται πια στους σταθμούς των τρένων κατά εκατοντάδες.
Έδειξε να τον στεναχωρεί η εξέλιξη αυτή.
[Ρώμη,σταθμός τρένων]
-Ξέρεις,μου είπε,εκεί ήταν ο Μπερλουσκονισμός που τους κατέστρεψε…
-Ναι,σίγουρα …και την Ελλάδα ο Αντρέας.
Κατάλαβε αμέσως την ειρωνεία στα λόγια μου και προσπάθησε να το “σώσει”.
Αλλά τι να σώσει και τι να πει;
Ότι την Ελλάδα την κατέστρεψε ο Αντρέας,την Ιταλία ο Μπερλουσκόνι,την Ισπανία ο…Γκονζάλες και τη Γαλλία;Την Κύπρο που είχε μπει στο ευρώ με μηδενικό χρέος και στο τέλος της φόρεσαν κι εκείνης μνημόνιο;
Και για τις ΗΠΑ τότε,κοτζάμ υπερδύναμη, ποιος φταίει;
Γιατί εκεί δεν είναι μόνο οι “αγανακτισμένοι” του Τραμπ,είναι και από την άλλη πλευρά οι “αγανακτισμένοι” των φυλετικών μειονοτήτων,που τα έκαιγαν πρόσφατα,είναι τα εκατομμύρια των ξένων που δεν έχουν δικαίωμα ψήφου και δεν έχουμε ακούσει ποτέ την άποψη τους.
Είναι όλοι αυτοί που βλέπουν καθημερινά τη ζωή τους να βυθίζεται,είναι τα θύματα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης,της “Κυβερνοεποχής”,που όπως έχει συμβεί σε κάθε μεγάλη Τεχνολογική Επανάσταση λόγω της αναδιάρθρωσης της παραγωγής και των ραγδαίων κοινωνικών αλλαγών που φέρνει αυτή,μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού μένουν πίσω από τις εξελίξεις,όχι κατ’ανάγκη με δικό τους φταίξιμο.
Συνήθως ανάλογες κοινωνικές συνθήκες έφεραν πολέμους,εξεγέρσεις ή αλλαγές στο πολίτευμα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίοδος του Μεσοπολέμου,η κατάληξη των αλλαγών που έφερε ο εξηλεκτρισμός και η 2η Βιομηχανική Επανάσταση,με κατάληξη την άνοδο των Μπολσεβίκων στη Σοβιετική Ένωση και των Φασιστικών Κινημάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη,το Κραχ στην Αμερική και τον Παγκόσμιο Πόλεμο το 1939,ενώ αυτά που συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες στο Καπιτώλιο,ήταν απλά μια βόλτα στο πάρκο,μπροστά στις κοινωνικές συγκρούσεις που είχαμε στις ΗΠΑ μετά το Κραχ του ’29.
[φωτό:Αμερική 1932]
Δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά σε περιόδους Κρίσης
Για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά.
Κλασσική Αριστερά και κλασσική Δεξιά υπάρχουν μόνο όταν υπάρχει πλούτος για να μοιραστεί ανάμεσα στο Κεφάλαιο και τους Εργαζόμενους.
Σε φάσεις σαν τη σημερινή,βαθιάς κρίσης που απλά προσπαθεί ο κάθε παίκτης να μαζέψει ό,τι μπορεί από το τραπέζι,η Σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πολλά να προσφέρει στα λαϊκά στρώματα οπότε αυτά στρέφονται στο κομμάτι της Δεξιάς που υποστηρίζει την πραγματική Οικονομία.
Οικονομία που εξορισμού έχει τοπικό-εθνικό χαρακτήρα στη σύγκρουση της με το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα,που είναι παγκοσμιοποιημένο.
Για να το πούμε απλά “δεξιοί” σαν τον Τραμπ,το Σαλβίνι,τη Λεπέν κτλ εκπροσωπούν,(όπως και οι Φασίστες του Μεσοπολέμου εκπροσωπούσαν κάποτε), το κομμάτι της Άρχουσας Τάξης που ασχολείται με την πραγματική Οικονομία (Economics),τους Βιομήχανους,τους Εφοπλιστές όσους επενδύουν στην παραγωγή πραγματικών προϊόντων και υπηρεσιών,άρα δίνουν θέσεις εργασίας και έχουν κάθε συμφέρον να υπάρχει Μεσαία Τάξη με ικανά εισοδήματα για να αγοράσει τα προϊόντα τους.
Ενώ φυσικά υποστηρίζει την ίδια την ύπαρξη του Κράτους, γιατί απλά αυτού του είδους η επιχειρηματικότητα πήγαινε πάντα χέρι-χέρι με την ύπαρξη του κράτους.
Αντίθετα -πάντα όταν μιλάμε για τις περιόδους της Κρίσης- οι Φιλελεύθερες δυνάμεις,συμπεριλαμβανομένης και της Σοσιαλδημοκρατίας όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα και με τον Σύριζα εδώ στη χώρα μας,υποστηρίζουν το Τραπεζικό και Χρηματοπιστωτικό τομέα της Οικονομίας (Finance),που δε θέλει τα σύνορα,αν είναι δυνατόν ούτε και τα κράτη με τις κεντρικές τους τράπεζες.
Στη σύγκρουση αυτή λοιπόν μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων,ανθρώπων σαν αυτούς που είδαμε στο Καπιτώλιο τις προάλλες,πηγαίνουν με τις δυνάμεις της Πραγματικής Οικονομίας και με ηγέτες τύπου Τραμπ,αφού πρώτα έχουν απογοητευτεί από τη Σοσιαλδημοκρατία,πιστεύοντας σωστά ή όχι ότι αυτού του είδους η Δεξιά είναι πιο κοντά στα συμφέροντα τους.
Έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν,δυστυχώς απ’ότι φαίνεται θα συμβεί και άλλες φορές στο εγγύς μέλλον.
Όσοι λοιπόν γράψατε χιλιόμετρα κειμένων για τα “πρωτοφανή επεισόδια στις ΗΠΑ”,κρατήστε το μελάνι σας για αυτά που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια,αν οι φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις δεν κάνουν τον κόπο επιτέλους να έρθουν πιο κοντά στην κοινωνία.