Η ελληνική κοινωνία παραμένει συγκλονισμένη από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών και αυτό αποτυπώνεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις , όπου έχει περιοριστεί το προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ταυτόχρονη άνοδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ..
Κάθε μέρα που περνάει αποκαλύπτονται οι αδυναμίες του συστήματος και οι καθυστερήσεις εκσυγχρονισμού του Ο.Σ.Ε., καθώς επί δεκαετίες ο σιδηρόδρομος είχε αφεθεί στην τύχη του και η περιβόητη σύμβαση 717 που είχε υπογραφεί το 2014, για την κατασκευή του επίμαχου έργου με χρόνο αποπεράτωσης τα δύο έτη παραμένει ακόμη ανυλοποίητη .
Στο επίκεντρο της κριτικής βρίσκονται οι συμβάσεις του δημοσίου, ενώ σοκάρει την κοινή γνώμη η έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τις καθυστερήσεις σε έργα που ολοκληρώθηκαν μετά από πολλά χρόνια, με αιτίες την γραφειοκρατία, τις εντάσεις των αναδόχων και τις αστοχίες των υπηρεσιών σε μελέτες και διαγωνισμούς.
Η κατάσταση είναι δραματική και απογοητευτική καθώς σε σύνολο 1162 συμβάσεων δημοσίου που εξετάστηκαν, οι 779 από αυτές καθυστέρησαν να ολοκληρωθούν.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα που βρίσκεται το οργανωμένο λειτουργικό κράτος, το κράτος της εμπιστοσύνης των πολιτών, το αποκαλούμενο κράτος δικαίου.
Από την μια πλευρά είναι λάθος να αναδεικνύουμε ως καθοριστική την ευθύνη του σταθμάρχη της Λάρισας και από την άλλη δεν γίνεται να ελαχιστοποιούμε την ευθύνη εκείνων που ενίοτε κατέχουν τις θέσεις στα κέντρα των αποφάσεων υπηρεσιών και πολιτικών λειτουργών .
Θεωρείται παράλογο να μην έχει μέχρι σήμερα ολοκληρωθεί το έργο τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων, αλλά ακόμη και αν αυτό είχε ολοκληρωθεί με ψηφιοποίηση και αυτοματοποίηση των συστημάτων λειτουργίας, πάλι θα υπήρχε ένας σταθμάρχης να το λειτουργεί με την πιθανότητα λάθους του ανθρώπινου παράγοντα, πάντοτε θα υπάρχει ένας άνθρωπος που πρέπει να πατάει το κουμπί που θα καθορίζει την κίνηση του τρένου.
Εκτός εάν θεωρούμε ότι είναι λογικό να αφήνουμε τα τρένα στην τύχη των να πηγαίνουν αντίθετα στις ίδιες ράγες, με την βεβαιότητα ότι αφού υπάρχει ψηφιακό σύστημα τηλεδιοίκησης θα φρενάρουν και εμείς θα καμαρώνουμε ότι έχουμε το καλύτερο ψηφιακό σύστημα στον κόσμο.
Φυσικά θεωρείται αναγκαίο οι νέες τεχνολογίες να αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο στην καθημερινότητά μας για να γίνεται η ζωή των πολιτών εύκολη και ασφαλής, όμως ο ανθρώπινος παράγοντας δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψει από την ζωή μας.
Με ορθή αξιολόγηση απόδοσης ευθυνών εξ’ όλων των προαναφερόμενων περιπτωσιολογιών ακόμη και εκείνου του τραγικού ανθρώπινου λάθους, συμπεραίνεται ότι η βασική ευθύνη πάντοτε ανήκει στο κράτος.
Αυτό που αποκαλούμε κράτος δεν είναι απρόσωπο είναι όλοι αυτοί που το υπηρετούν, το συγκροτούν, το διαμορφώνουν, το ψηφίζουν και σήμερα το κατηγορούν.
Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά, πρόεδροι, διευθύνοντες σύμβουλοι σε οργανισμούς, διευθυντές, τμηματάρχες, υπάλληλοι, σταθμάρχες και άλλοι.
Το θέμα δεν αφορά μόνο τους σιδηροδρόμους στην Ελλάδα.
Αφορά τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα υπουργεία, τους δήμους, τις περιφέρειες, κάθε δημόσια υπηρεσία και ολόκληρη την κοινωνία.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι που υπηρετούν το κράτος από την ελληνική κοινωνία προέρχονται.
Σε ένα κράτος που δεν λειτουργεί μια ανεξάρτητη αρχή στα πρότυπα του ΑΣΕΠ που να ελέγχει και να αξιολογεί κάθε δημόσιο υπάλληλο από την κατώτερη ως την ανώτερη βαθμίδα, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο.
Το μήνυμα που στέλνει η κοινωνία με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι ηχηρό και απαιτεί να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που να αποτρέπουν στο μέλλον τέτοιες τραγωδίες.
Το σχέδιο που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για να γκρεμιστεί το «βαθύ κράτος» στην Ελλάδα και στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης του λαού στο κράτος περιλαμβάνει τους παρακάτω βασικούς άξονες:
Κανόνες αξιολόγησης παντού και σύγκρουση με το πελατειακό κράτος.
Επιτάχυνση διαδικασιών για την υλοποίηση των δημοσίων έργων.
Ξεκαθάρισμα αρμοδιοτήτων αυτοδιοίκησης – δημοσίου και επέκταση της ψηφιοποίησης.
Αυτοί οι βασικοί άξονες της νέας μεταρρυθμιστικής πολιτικής της κυβέρνησης εάν εφαρμοστεί θα σημάνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα την ολική σύγκρουση του κράτους δικαίου, με το βαθύ κράτος.
Η κυβέρνηση καλείται να αποφασίσει τώρα και να επιλέξει πότε θα υπάρχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος.
Αν προχωρήσει τώρα στην ανακοινωθείσα μεταρρυθμιστική πολιτική που θα γκρεμίσει το βαθύ κράτος στην Ελλάδα, ή αν θα παραμείνει αδρανής τώρα διαχειριζόμενη απλά την δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας.