Ο Γιώργος Γεωργίου πιθανόν να ήταν ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, φίλοι και συνάδελφοι που τον γνώρισαν μιλούν με κολακευτικά λόγια για τον χαρακτήρα του. Τους εμπιστεύομαι. Γνωρίζω ότι βοήθησε πολλούς δημοσιογράφους στα ξεκινήματά τους και μπράβο του. Και γνωρίζω επίσης, όπως οι περισσότεροι ότι έζησε ένα προσωπικό δράμα με τον γιο του, το οποίο το πέρασε με αξιοπρέπεια.
Για την τηλεοπτική περσόνα του Γεωργίου είχα γράψει όσο ζούσε. Προφανώς δεν μου άρεσε καθόλου, θεωρούσα τον λόγο του τοξικό και επικίνδυνο, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ, τώρα που έφυγε από τη ζωή δεν έχει και σημασία.
Αλλά οφείλω να αναφερθώ στην σχεδόν μαζική αποθέωση που του επεφύλαξαν τα ελληνικά social media μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του.
Οι μετά θάνατον αγιογραφίες είναι κάτι συνηθισμένο ασφαλώς και ο Γεωργίου δεν αποτελεί εξαίρεση. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση νιώθω ότι υπάρχει και κάτι ακόμα: Μια κρυμμένη νοσταλγία για την εποχή που η ομοφοβία και ο σεξισμός εκφραζόταν ανοιχτά, “είχαν πλάκα” και ήταν “κανονικότητα”.
Ναι, προφανώς κάθε προσωπικότητα κρίνεται ή θα έπρεπε να κρίνεται με σημείο αναφοράς και το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έζησε. Η τάση αναθεώρησης και επαναξιολόγησης του παρελθόντος υπό το πρίσμα της σημερινής woke culture κρύβει κινδύνους και οδηγεί ενίοτε σε ακρότητες. Ας πούμε λοιπόν ότι την περίοδο που έγινε γνωστός ο Γεωργίου κάποια πράγματα ήταν επιτρεπτά ενώ σήμερα δεν είναι. Θα το πούμε βέβαια με μεγάλη δόση επιείκειας αφού ούτε τότε ήταν επιτρεπτά, απαράδεκτα ήταν, και άλλωστε δεν μιλάμε για τη δεκαετία του 60, για το 2000 μιλάμε. Αλλά τέλος πάντων, εντάξει, ο άνθρωπος είχε μάθει αλλιώς.
Η σημερινή αποθέωση όμως που εξωραΐζει εκείνες τις συμπεριφορές είναι στα δικά μου μάτια ξέπλυμα ενός επικίνδυνου και τοξικού δημόσιου λόγου που οφείλαμε να έχουμε ξεπεράσει αλλά μάλλον εξακολουθεί να έχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία.
Διαβάζω μεταξύ άλλων ότι ο Γεωργίου δεν έκανε κάποιον ομοφοβικό ή δεν έμαθε σε κάποιον να μισεί τις γυναίκες. Στη λογική δηλαδή ότι δεν υπήρξε αυτός η πηγή του κακού και τα σχόλιά του ήταν αθώα και «αυθεντικά».
Ναι, αλλά όχι. Τα σχόλια του ήταν εξαιρετικά επώδυνα και καθόλου αθώα. Πλήγωσε ανθρώπους, οδήγησε νέα παιδιά να κλειστούν ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους και βέβαια ακόμα κι αν δεν έκανε εκείνος τους ομοφοβικούς …ομοφοβικούς, νομιμοποίησε πλήρως το μίσος τους, τους έδωσε δικαίωμα να το εκφράζουν ανοιχτά – αφού μια τόσο προβεβλημένη περσόνα το κάνει, γιατί να μην το κάνουν κι αυτοί;
Η συγκεκριμένη αιτίαση δείχνει πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης. Αν είσαι λευκός στρέιτ άνδρας έχεις όλη την άνεση να γελάσεις με τον Γεωργίου. Αν είσαι γκέι παιδί στο χωριό και βλέπεις στο καφενείο τους υπόλοιπους να διασκεδάζουν με τον κύριο που βρίζει τον Καπουτζίδη βυθίζεσαι ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη και στην εσωστρέφεια.
Για αυτό και η αποθέωση στον Γιώργο Γεωργίου εν έτη 2023 είναι τελικά χειρότερη από όσα έλεγε ή πίστευε ο ίδιος όσο ζούσε.
Διότι σήμερα ξέρουμε καλύτερα. Ή θα έπρεπε να ξέρουμε καλύτερα.
Η δημοσιογράφος Μαρία Δεδούση γράφει σε ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά: «Ένα εκατομμύριο φορές καλύτερα να είσαι αυτός που έβριζε ο κάθε Γεωργίου, παρά αυτός που γέλαγε μαζί του και τον θαύμαζε»!
Κι αυτό θα έπρεπε σήμερα να το έχουμε καταλάβει πια. Αλλά με όσα διαβάζω, πολύ αμφιβάλω.