Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης πριν από λίγες ώρες στα 35 χλμ βάδην αποδεικνύοντας ότι με δουλειά και ταπεινότητα κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο. Για όποιον δεν γνωρίζει την Ελληνίδα πρωταθλήτρια ίσως η σημερινή της επιτυχία να αποτελεί έκπληξη. Για όσους όμως γνωρίζουν την ιστορία της ζωής της το χρυσό μετάλλιο είναι απλά η επιβράβευση μιας πορείας γεμάτης δυσκολίες, αλλά και πείσμα.
Σταμάτησε τον αθλητισμό, βρέθηκε στο όριο της νευρικής ανορεξίας, επέστρεψε σε ηλικία 27 ετών και πριν από τις προπονήσεις δουλεύει στο τσιπουράδικο που διατηρεί η οικογένεια της στην Καρδίτσα.
Πώς ξεκίνησε το βάδην
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη σε μια εξομολόγηση της στο athletestories, λίγους μήνες μετά την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς του Τόκιο αποκάλυπτε αυτή την δύσκολη πορεία που την έφερε σήμερα στην κορυφή της Ευρώπης: « Η ενασχόλησή μου με το βάδην ξεκίνησε τυχαία. Με είδε κάποιος, όταν έδινα εξετάσεις για το αθλητικό σχολείο, να βαδίζω γρήγορα και μου είπε ότι “μου πάει” αυτό το άθλημα. Η νίκη που πέτυχα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ήταν το κομβικό σημείο.
Όταν κερδίζεις, θέλεις να συνεχίζεις. Αγαπάς περισσότερο αυτό που κάνεις και κάνεις μεγαλύτερη προσπάθεια. Κακά τα ψέματα. Η επιτυχία είναι αυτή που σε κρατάει. Και εμένα αυτή με κράτησε από το 2016 και μετά. Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο σημείωσα, όπως μου είπαν, μία σημαντική επιτυχία με την 15η θέση και με παρότρυναν να συνεχίσω. Και συνεχίζω, βάζοντας σε κάθε προπόνηση και κάθε αγώνα την ψυχή μου.
Μετά το Τόκιο άρχισα να σκέφτομαι την επόμενη μέρα, το Παρίσι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Το βασικότερο κι αυτό που αποτελεί ένα επιπλέον κίνητρο είναι η στήριξη που έχω από την οικογένειά μου. Όσο ο σύζυγός μου μου λέει «πάμε κι εγώ είμαι δίπλα σου!», εγώ θα συνεχίζω. Βλέπει πόσο ευτυχισμένη και χαρούμενη με κάνει αυτό με το οποίο ασχολούμαι και με στηρίζει. Κάποιες φορές έρχεται μαζί μου και στην προπόνηση. Είναι πάντα δίπλα μου».
Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς
Όσον αφορά την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς του Τόκιο η χαρά της ήταν απερίγραπτη: « Ήταν απίστευτο αυτό που έγινε! Δέκα χρόνια μετά την επιστροφή μου στο βάδην, όχι μόνο είχα πετύχει να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά ταυτόχρονα να πάρω και την όγδοη θέση! Αρκετά χρόνια πριν, όταν ήμουν 20 χρόνων, είχα αποφασίσει να σταματήσω την ενασχόλησή μου με το άθλημα. Για διάφορους λόγους, σπουδές, προσωπικές υποχρεώσεις, οικογενειακά ζητήματα. Υπήρχαν γεγονότα και καταστάσεις που εκείνη την περίοδο με έκαναν να μην θέλω να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Δεν είχα και τον χρόνο άλλωστε.
Στα 27 μου όμως ένιωσα την επιθυμία να αρχίσω ξανά να “χτίζω” το σώμα μου. Είχα χάσει και πάρα πολλά κιλά. Ήμουν τόσο αδύνατη, ώστε εκείνη την περίοδο είχα φτάσει να ζυγίζω 43 κιλά! Βρέθηκα στο όριο της νευρικής ανορεξίας. Δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Παρά το γεγονός ότι ψυχολογικά ήμουν καλά, είχα παραμελήσει λίγο τον εαυτό μου. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν ήμουν και πολύ του φαγητού.
Έπρεπε όμως να κάνω κάτι, να φτιάξω το σώμα μου. Ξεκίνησα λοιπόν να ασχολούμαι ξανά με τον αθλητισμό. Στην αρχή χαλαρά και ερασιτεχνικά. Μέχρι την στιγμή που “έπεσε” ένα στοίχημα με έναν πολύ καλό φίλο μου. Το στοίχημα αφορούσε στην ολική επαναφορά μου ή μη στον αθλητισμό σε επίπεδο πρωταθλητισμού. «Μπορείς;», με ρωτούσε. «Μπορώ!», του απαντούσα. Κι αυτό έγινε το κίνητρό μου, ώστε να μπω μέσα σ’ ένα διάστημα περίπου τεσσάρων-πέντε μηνών σε ρυθμούς πρωταθλητισμού. Μετά την επιστροφή μου, η συμμετοχή μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και κυρίως η κατάκτηση της δεύτερης θέσης με βοήθησαν να διαπιστώσω ότι ακόμη “περνούσε η μπογιά μου”.
Ώριμη πλέον, καθώς ήμουν 27 χρόνων, άρχισα να βλέπω τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Να προσπαθώ περισσότερο και να θέλω περισσότερο την συμμετοχή μου σε αγώνες, χωρίς ωστόσο να θέτω ως στόχο την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς. Αρχικά εκείνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να πιάσω το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, γιατί, όταν ήμουν νεότερη, δεν είχα πάει ποτέ σε καμία διεθνή διοργάνωση.
Η πρώτη φορά που πήγα ήταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ως γυναίκα. Πήρα την 30η θέση σε σύνολο 60 αθλητριών και “πετούσα” από την χαρά μου! Είχα κάνει ένα βήμα μπροστά κι αυτό μου αρκούσε. Μέχρι πριν από ένα διάστημα δεν με απασχολούσε η θέση που θα έπαιρνα στους αγώνες. Δεν ήταν αυτός ο στόχος άλλωστε. Εκείνο που με ενδιέφερε ήταν απλώς να είμαι παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις.
Δεν αναζητούσα κάτι παραπάνω. Γιατί δεν ήθελα να κουραστώ περισσότερο; Δεν είχα το κίνητρο να διεκδικήσω κάτι παραπάνω; Πίστευα ότι δεν μπορούσα να το κάνω ή ότι μέχρι εκεί μπορούσα; Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Περνούσαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου…
Το καλό είναι πως, παρά το γεγονός ότι δεν έθετα υψηλούς στόχους και αποσκοπούσα απλώς στη συμμετοχή, η πορεία μου ήταν πάντα ανοδική. Στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τερμάτισα στην 30η θέση, στο δεύτερο στην 24η, στο τρίτο στην 22η.
Πετύχαινα να συμμετέχω σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, αυτό δηλαδή που χρειάζεται κάθε αθλητής που θέλει να λέγεται υψηλού επιπέδου, χωρίς ωστόσο να έχω ως στόχο να μπω, για παράδειγμα, μέσα στην 10άδα. Πήγαινα απλώς στη διοργάνωση κι αυτό ήταν όλο. Ενδεχομένως αυτή η νοοτροπία να λειτούργησε και θετικά, από την άποψη ότι δεν υπήρχε πίεση.
Αν και ουδέποτε αισθάνθηκα πιεσμένη. Δεν είμαι άλλωστε από τους ανθρώπους που εξετάζουν τι περιμένουν οι άλλοι από μένα. Το θέμα είναι τι περιμένω και τι μπορώ να κάνω εγώ για τον εαυτό μου».
Η οικογένεια και το τσιπουράδικο
Η οικογένεια της είναι πάντα η πυξίδα της και η μοναδική, σύμφωνα με την ίδια που της οφείλει να απολογηθεί. Άλλωστε η Πρωταθλήτρια Ευρώπης εξακολουθεί και δουλεύει στην οικογενειακή επιχείρηση σερβίροντας τους πελάτες αλλά και βοηθώντας σε οτιδήποτε χρειαστεί. Άλλωστε όπως λέει η ίδια «δυστυχώς στην Ελλάδα δεν γίνεται να ζήσεις από τον αθλητισμό».
Η μοναδική στην οποία οφείλω κάτι είναι η οικογένειά μου, η οποία “μ’ έχει χάσει” και δεν μπορώ να τη βοηθήσω στην οικογενειακή ταβέρνα, όπου εργάζομαι. Αν δεν πάω καλά στην πορεία, θα πρέπει να… απολογηθώ.
Ευτυχώς που εργάζομαι σε μια οικογενειακή επιχείρηση. Θα ήταν πολύ δύσκολο, αν δούλευα κάπου αλλού. Δεν είναι καθόλου εύκολο για κάποιον που κάνει πρωταθλητισμό παράλληλα να εργάζεται.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν γίνεται να ζήσεις από τον αθλητισμό. Όχι τουλάχιστον από το άθλημα με το οποίο ασχολούμαι. Σε αυτό είμαστε εντελώς μόνοι. Κάποια στιγμή μάλιστα παραλίγο να χάσω λόγω ηλικίας και την Ολυμπιακή υποτροφία. Είχε μπει ηλικιακό όριο στους αθλητές που θα έπαιρναν τα χρήματα.
Θεώρησα ότι αυτό ήταν άδικο. Πώς ήταν δυνατόν, από την στιγμή που έφερα στην Ελλάδα την όγδοη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να λένε από την Ολυμπιακή Επιτροπή ότι δεν μπορούσα λόγω ηλικίας να πάρω την υποτροφία για να συνεχίσω την προσπάθειά μου;
Μου “χτύπησε” πολύ άσχημα. Ήταν πολύ υποτιμητικό και γι’ αυτό και αντέδρασα. Κι όπως φάνηκε από την απόφαση που πάρθηκε λίγες ημέρες αργότερα, κάποιες φορές πρέπει να αντιδράς για να πετυχαίνεις πράγματα, όχι μόνο για σένα αλλά και για το μέλλον του αθλητισμού.
Κι ας μην σε βλέπουν μετά με καλό μάτι. Προσωπικά, δεν με απασχολεί καθόλου πώς θα με δουν.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ανοίξει λίγο περισσότερο το μυαλό κάποιων ανθρώπων που σκέφτονται μόνο πώς θα πετύχουν συγκεκριμένα πράγματα, με συγκεκριμένη δομή και για συγκεκριμένο λόγο. Υπάρχουν αθλητές που δεν μπορούν να βιοποριστούν από πουθενά. Ενώ έχουν ταλέντο, δεν έχουν χορηγό ή άλλη οικονομική στήριξη που θα τους βοηθήσει να κάνουν το όνειρο της συμμετοχής τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες πραγματικότητα.
«Πόσο να αντέξει κάποιος μόνος του;»
Αυτή η χώρα όπου ζούμε και για την οποία αγωνιζόμαστε πρέπει να μας δίνει κάτι για να μπορούμε να της δίνουμε πίσω κι εμείς. Πόσο μπορεί να αντέξει κάποιος, όταν προσπαθεί συνέχεια μόνος του; Δεν γίνεται, για παράδειγμα, εγώ να έχω (που στην πραγματικότητα δεν έχω) 100 χορηγούς και η συναθλήτριά μου στο ίδιο αγώνισμα, με την οποία συμμετέχουμε στις ίδιες διοργανώσεις, να μην έχει καμία οικονομική στήριξη και την ευκαιρία να βελτιωθεί, επειδή υποτιμάται ως αθλήτρια.
Με αυτόν τον τρόπο επηρεάζεται και το αγωνιστικό κομμάτι γιατί δεν υπάρχει το κίνητρο του εσωτερικού ανταγωνισμού, το οποίο θα βοηθήσει αφενός στη δημιουργία μίας νέας Πρωταθλήτριας και αφετέρου στη βελτίωση της αθλήτριας που είναι ήδη Πρωταθλήτρια. Πρέπει να βοηθήσεις τον νέο αθλητή να εξελιχθεί, να φτάσει τον Πρωταθλητή και κάποια στιγμή να τον ξεπεράσει!
Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα υπάρχει ενδιαφέρον και συνέχεια στον αθλητισμό στην Ελλάδα. Δεν είναι αθλητισμός το να υπάρχει μόνον ένας αθλητής σ’ ένα αγώνισμα! Εγώ σιγά-σιγά θα μπω προς την τελική ευθεία για την ολοκλήρωση της πορείας μου. Το θέμα είναι τι θα γίνει μετά. Πώς θα βοηθηθούν οι νέοι αθλητές».
