Η Σύγκρουση των Γενεών, το “El Clàsico” των κοινωνικών συγκρούσεων.
Δεν υπάρχει κλασικότερη και διαχρονικότερη κόντρα από αυτήν.
Μεγάλοι εναντίων μικρών (σε ηλικία) αλλά κυρίως μικροί εναντίον μεγάλων,βρίσκονται “απέναντι” by default σε όλες τις εποχές και σ’όλους τους πολιτισμούς της ανθρωπότητας.
Ο πατερναλισμός των μεγάλων,σε συνδυασμό με το ότι (φυσιολογικά) έχουν πιάσει όλα τα πόστα της κοινωνίας,δημιουργεί την ανάγκη των νεότερων γενεών αρχικά να τους αμφισβητήσουν και στη συνέχεια να φτιάξουν τη δική τους πραγματικότητα.
Οι τάσεις, οι μόδες, το ντύσιμο, ο τρόπος επικοινωνίας, το λεξιλόγιο… Όλα αλλάζουν από γενιά σε γενιά γιατί απλούστατα οι νέοι θέλουν να διαφοροποιηθούν από τους μεγαλύτερους, τους οποίους βλέπουν εχθρικά,στο βαθμό που εκείνοι ελέγχουν τα πάντα ενώ οι ίδιοι οι νέοι δεν ελέγχουν -ακόμη- τίποτα.
Από τις πολιτικές νεολαίες στις μουσικές ιδεολογίες
Διάβασα τις προάλλες με την αφορμή των επεισοδίων στα Μουσικά Βραβεία του MAD TV ότι η Trap είναι το σύγχρονο…Heavy Metal και κάπου ξενέρωσα.
Ε όχι και trap το μέταλ!
“Ήμασταν εμείς οι φανς των Iron Maiden,των Sabbath,των Metallica σαν αυτούς εδώ;” σκέφτηκα αλλά μετά προσπάθησα να δω πώς μας έβλεπαν οι τότε μεγαλύτεροι.
Μακριά (πολύ μακριά) μαλλιά, σκουλαρίκια-χαϊμαλιά, μαύρα ρούχα, πέτσινα, βραχιόλια με καρφιά… Εντάξει, το look μας ήταν σχετικά προκλητικό για το μεσήλικα της δεκαετίας του ’80 και του ’90,ας είμαστε ειλικρινείς.
Υπάρχουν όμως μερικά σημεία ουσιαστικής διαφοροποίησης από τη σημερινή “άγρια” μουσική,δηλαδή την trap,για την οποία γίνεται και τόσος ντόρος τελευταία.
Εμείς ήμασταν οι alternative,η εναλλακτική πρόταση.
Το mainstream ήταν η pop (Duran-Duran,Wham και τα σχετικά),ενώ υπήρχε πάντα και η ελληνική (“σκυλάδικη”) μουσική για τους ακόμη πιο mainstream νέους.
Το Metal ή ακόμη περισσότερο το Punk,το Rockabilly και τα λοιπά υποείδη της Rock δεν έπαιζαν επ’ουδενί λόγω στα -κρατικά τότε κυρίως- κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης, ενώ πολύ σπάνια ήταν και μετάδοση τέτοιων τραγουδιών από την -επίσης κρατική τότε- ραδιοφωνία.
Ακόμη όμως και όταν έπαψαν να είναι αποκλειστικά κρατικές ραδιοφωνία και τηλεόραση (στα 90’s),ακόμη και τότε δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσεις κάτι πέρα από Pop στη μικρή σου οθόνη ή στο ραδιόφωνο.Με μοναδική ίσως στα παγκόσμια χρονικά εξαίρεση τη “Μetalmania” της κρατικής τηλεόρασης της… Φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας των αρχών του ’90,ενώ φυσικά εκείνη την εποχή στο εξωτερικό έπαιζε το MTV με κάποιες παρουσίες εμπορικών αμερικάνικων metal συγκροτημάτων,τύπου Metallica και τίποτα παραπάνω.
Το ίντερνετ δεν το αναφέρουμε καν,γιατί απλούστατα τότε δεν υπήρχε ούτε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Λίγο πιο πίσω χρονικά,στην πασοκική δεκαετία του ’80 θυμάμαι να βλέπω για πρώτη φορά μέταλ στην κρατική τηλεόραση,όταν στο “Μουσικό Καλειδοσκόπιο” (ή σε κάτι παρόμοιο του) έπαιξαν και μάλιστα στην αρχή της εκπομπής,σαν πρώτο βίντεο, το “Can I play with Madness” των Iron Maiden!
Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα του 1988 (Μεγάλη Τρίτη ή Μεγάλη Τετάρτη) και ήταν κάτι το εντελώς ανέλπιστο για εμάς τους οπαδούς των Maiden, αν σκεφτεί κανείς ότι ο πιο σκληρός ήχος που παίζονταν τότε στις μουσικές εκπομπές της τηλεόρασης,ήταν οι “Johnny Hates Jazz” και το “Wild Boys” των “Duran Duran”.
Πόσο “mainstream” είναι τελικά το “alternative”;
Το Μέταλ ήταν alternative,όπως alternative (εναλλακτικό) ήταν και το οποιοδήποτε ρεύμα ξέφευγε από την κυρίαρχη άποψη,τότε.
Σε καμιά περίπτωση όμως η μουσική εκείνη δεν είχε στίχο σαν αυτόν της Trap,ενώ το ότι ήταν αγγλόφωνη έκανε ακόμη πιο δύσκολο το να περάσουν τα -όποια- μηνύματα είχε στο μέσο νεαρό.
Από την άλλη η trap,η rap και τα σχετικά ακούσματα μόνο εναλλακτικά δεν τα λες.
Πέρα από το ότι πολλοί αμφισβητούμε και τo αν μπορεί να θεωρηθεί “μουσική” αυτός ο ήχος,με την έννοια ότι ο τραγουδιστής μιλάει και δεν τραγουδάει,ενώ κυριαρχεί η πλήρης ανυπαρξία μουσικών οργάνων.Η trap δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται ότι είναι.
Όπως και όλα τα κάποτε “εναλλακτικά”, που έχουν γίνει στην εποχή μας τελείως mainstream και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που έχουν τάσεις εξουσίας πάνω σε όλα τα υπόλοιπα ρεύματα, έτσι και η μουσική αυτή δεν εκφράζει κανένα περιθώριο, καμία ουσιαστική διαφορετικότητα και γι’αυτό το λόγο δεν βρίσκεται εκτός των συστημικών δίαυλων επικοινωνίας (εμπορικό ραδιόφωνο,ιδιωτική τηλεόραση,μεγάλα sites).
Όταν παίζουν τα “μεσημεριανάδικα” ό,τι (γελοία ή μη) δήλωση κάνει ο α ή β τράπερ και σαν να μην έφτανε αυτό τους καλούν και σε εκδηλώσεις τύπου “Μουσικά Βραβεία” ιδιωτικού τηλεοπτικού καναλιού,μόνο alternative δεν τους λες.
Στην εποχή του Υπαρκτού Φιλελευθερισμού όπου ζούμε,είναι μέρος της κυρίαρχης κουλτούρας η προώθηση της όποιας διαφορετικότητας στο βαθμό που αυτή να δημιουργεί ένα ξεχωριστό καταναλωτικό target group.
Από τη σεξουαλική διαφορετικότητα,το βηγκανισμό ή ο,τιδήποτε πλασάρεται σαν διαφορετικό και μέχρι τις μουσικές…θρησκείες τύπου “trap” , οποιαδήποτε τάση σπάει την κοινωνία σε κομματάκια,είναι όχι μόνο αποδεκτή αλλά και προμοτάρεται ανοιχτά.
Η μπίζνα της διαφορετικότητας
Εξάλλου η ανθρώπινη κοινωνικότητα είναι αντιεμπορική, ενώ η μοναξιά είναι το ακριβώς αντίθετο.Ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε αμέτρητες “θρησκείες”,τάσεις,μόδες και γκρουπούσκουλα όλων των ειδών και των υποειδών,οδηγεί μαθηματικά στη μοναξιά του ατόμου.
Και είναι γνωστό ότι όταν το άτομο δημιουργεί ανθρώπινους δεσμούς καταναλώνει κατά μέσο όρο λιγότερο,ενώ σε περιόδους μοναξιάς,αγοράζει αγαθά και υπηρεσίες,που δεν χρειάζεται μόνο και μόνο για να γεμίσει το κενό του.
Όλα είναι μελετημένα και υπολογισμένα,στην κάθε τους λεπτομέρεια.
[Video:O Μάρκο Ρίτσο του ΚΚ Ιταλίας μιλάει για την μπίζνα της μοναξιάς]