Στο νοσοκομείο “Υγεία” στην Αθήνα, ο κόουτς Νίκος Τούλης, έδωσε τον τελευταίο αγώνα, της ζωής του.
Εκεί στο κρεβάτι του πόνου, μετά από μια ακόμη επέμβαση στην ταλαιπωρημένη καρδιά του, πήρε το τελευταίο του τάιμ-άουτ και αποχαιρέτησε τα εγκόσμια, σε ηλικία 67 ετών.
Εφυγε, μάχιμος, όπως ήταν σε όλη του τη ζωή.
Πάλεψε σκληρά, έδωσε μάχη, αλλά το καντήλι του, ήταν μέχρι εκεί. Στα 67 του χρόνια.
Εζησε πολλά, χάρηκε εγγόνια, που γέμισαν το φινάλε της ζωής του και μας είπε το μεγάλο αντίο.
Για μας, που γνωρίζαμε την κατάσταση της υγείας του, η είδηση του χαμού του, αν και μας συγκλόνισε, δεν ήταν έκπληξη.
Πέρασε πολλά, είχε κάνει στο παρελθόν επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, ζούσε πάντα με τον κίνδυνο, ενώ το τελευταίο διάστημα, η κατάσταση του, έδειχνε να εχει επιβαρυνθεί.
Οπως και να’ χει όμως, όταν έρχεται το μοιραίο, σε συγκλονίζει.
Το άσχημο μαντάτο της Παρασκευής 10 Φεβρουαρίου, ταξίδεψε από νωρίς, το πρωί, στην πιάτσα της πόλης και σκόρπισε σε όλους μας, θλίψη.
Ο Νίκος Τούλης, αφιέρωσε τη ζωή του στο μπάσκετ, έγινε ένας από τους ανθρώπους, σημείο αναφοράς του αθλήματος στο νησί, έγραψε ιστορία με το Ηράκλειο, το οποίο οδήγησε μέχρι και την Α1.
Αυτό ήταν το μεγάλο του παράσημο.
Όχι όμως, το μοναδικό.
Ο ίδιος στις μπασκετικές συζητήσεις, είχε πάντα να λέει, για το ρεκόρ που είχε ως προπονητής με τους έφηβους της ΓΕΗ το 1984 και το οποίο κρατάει ακόμα και σήμερα, για το θλιβερό κρητικό μπάσκετ.
Με τον Μιχάλη Δασκαλάκη μαζί του και μια εκπληκτική φουρνιά πιτσιρικάδων από το Ηράκλειο, πήραν την τρίτη θέση στην Ελλάδα στους Εφήβους!
Αυτό το ρεκόρ, αυτή η επίδοση, κρατάει ακόμη, 40 χρόνια από τότε, καθώς καμία ομάδα αγοριών από την Κρήτη, δεν την έχει επαναλάβει!
Ο Τούλης (αλλά και ο Δασκαλάκης) μιλούσαν πάντα με καμάρι για αυτό.
Και αν για την άνοδο του Ηρακλείου, ο Τούλης παραδεχόταν ότι “χωρίς τα λεφτά του Παπακαλιάτη, δεν έφταναν 100 Τούληδες για να ανεβάσουν την ομάδα”, για την καθαρά μπασκετική επιτυχία των πιτσιρικάδων της ΓΕΗ, μέτρησε η αγάπη για το σπορ, η προπονητική καθοδήγηση, το ταλέντο, των παικτών.
Ο Νίκος Τούλης, υπήρξε σπουδαίος κόουτς. Εκοβε το μάτι του. Ο θρυλικός Μιχάλης Δασκαλάκης όταν ρωτήθηκε κάποτε ποιόν προπονητή θαυμάζει, είπε αβίαστα ” το Νίκο Τούλη, γιατί διαβάζει το παιχνίδι και τον αντίπαλο και προετοιμάζει σωστά την ομάδα του”.
Ο Νίκος Τούλης, εργάστηκε σε όλες τις μπασκετικές δυνάμεις της πόλης.
Στο Ηράκλειο και και τη ΓΕΗ που ήταν οι μεγάλοι του σταθμοί, αλλά και στον ΟΦΗ και τον Εργοτέλη.
Θα μου λείψουν, οι μπασκετικές συζητήσεις μας, οι αναλύσεις του, αλλά και οι διαφωνίες μας.
Δεν μπορούσε να γίνει συζήτηση με το Νίκο Τούλη, χωρίς διαφωνία.
Υπήρξε κορυφαίος στην ανάλυση αγώνων.
Θυμάμαι παλαιότερα, με έπαιρνε τηλέφωνο για να σχολιάσουμε, ένα μεγάλο μπασκετικό ματς. Ενα ντέρμπι Ολυμπιακός-ΠΑΟ, ένα μεγάλο ματς της Ευρωλίγκας ή ένα σπουδαίο παιχνίδι της Εθνικής.
“Το είδες;” μου έλεγε και …άρχιζε την ανάλυση.
Ακόμα και αν είχα τρομερή πίεση χρόνου, ποτέ δεν του αρνήθηκα. Το απολάμβανα. Για την τακτική, τις άμυνες, τα στατιστικά, τα λάθη που έκριναν το παιχνίδι.
Θυμάμαι, μια συνέντευξη μας στο WINNER της Τηλεόρασης CRETA, καλεσμένος μαζί με τον Μιχάλη Δασκαλάκη, όταν το πλατό της εκπομπής, σχεδόν λύγισε από τους …τόνους από μπάσκετ, με την παρουσία των δυο εμβληματικών προπονητών της Κρήτης, σε αυτό.
Μιλήσαμε για τον σύνδεσμο Βετεράνων του μπάσκετ, που είχαν τότε ιδρύσει και μου είχε αποκαλύψει ένα ακόμη μεγάλο του απωθημένο: Να γίνει ένα μεγάλο λεύκωμα, ένα βιβλίο για το μπάσκετ της Κρήτης, μέσα από το τρομερό φωτογραφικό αρχείο που έχει συγκεντρώσει, με τον Μιχάλη Δασκαλάκη, με χιλιάδες φωτογραφίες, με όλη την ιστορία του Κρητικού μπάσκετ, από την δεκαετία του ’60 και μετά. Δεν πρόλαβε.
Η Περιφέρεια, ο Δήμος, όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι, οφείλουμε όμως, στη μνήμη του, να συνδράμουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, για να μάθουν οι νεότεροι, ποιοι ήταν εκείνοι οι πρωτοπόροι, όπως ο Νίκος, που έβαλαν την σφραγίδα τους, στο μπάσκετ, του νησιού.
Μου μίλησε ακόμη, για την έλλειψη παραγόντων του μπάσκετ σήμερα στην Κρήτη, αλλά και για τους προπονητές, που πρέπει να διαβάσουν και να εξελιχθούν περισσότερο.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω, ότι δεν θα ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο μου, για να ακούσω τη φωνή του Νίκου Τούλη.
Τελευταία φορά, μιλήσαμε, μετά την πρόσφατη συνέντευξη με τον Μανώλη Παπακαλιάτη στο WINNER.
O τελευταίος σε ερώτηση μου, αν δέθηκε με κάποιον προπονητή όλα αυτά τα χρόνια στο Ηράκλειο, μου απάντησε αφοπλιστικά: “Με κανένα, μόνο με το Νίκο Τούλη, που είμαστε και κουμπάροι”.
Και πέρασαν από το Ηράκλειο, μέγιστοι. Καλαφατάκης, Αλεξανδρής, Παύλου.
Καλό ταξίδι, Νίκο μου.
Σε χάσαμε εμείς, αλλά εκεί ψηλά, σε περιμένει μια μεγάλη μπασκετική παρέα, για αναλύσεις υψηλού επιπέδου.
Δείτε παρακάτω την συζήτηση μας με το Νίκο Τούλη και τον Μιχάλη Δασκαλάκη στο WINNER της Tηλεόρασης CRETA.