Το Κράτος έχει εξ ορισμού το Μονοπώλιο της Βίας στην κοινωνία.
Αν δεν το είχε εξάλλου,τι σόι Κράτος θα ήταν;
Απλά,σε όλους εμάς που έχουμε αναμνήσεις από περασμένες δεκαετίες και εποχές,που τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα απ’όλες τις απόψεις,μάς κακοφαίνεται όλη αυτή η αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι πολίτες, τα τελευταία χρόνια.
Μιλάμε για τη διαπόμπευση ανθρώπων,που δεν έχουν καν καταδικαστεί για αυτά που κατηγορούνται.Ούτε καν πρωτόδικα.
Σε καθημερινή βάση,έτσι random,διαπομπεύεται κάποιος ή κάποιοι για τη μία ή την άλλη υπόθεση.
Παίζουν οι φωτογραφίες του σε sites,εφημερίδες και τηλεοράσεις για μια-δυο εβδομάδες και μετά πάμε παρακάτω.Στον επόμενο ένοχο ή ακόμη και αθώο,κάτι που δε φαίνεται να ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους εμπλεκόμενους με τη διαπόμπευση.
Όλο αυτό έχει ξεκινήσει από την οικονομική κρίση και μετά.
Στην αρχή ήταν οι ιερόδουλες οροθετικές επί Λοβέρδου (βλ.Βίντεο),που τις “κρέμασαν” στα μανταλάκια,ενώ όπως τελικά φάνηκε στη συνέχεια ήταν απλά ναρκομανείς,άρρωστες γυναίκες,για να φτάσουμε στην Πισπιρίγκου,τους διάσημους ηθοποιούς του “Me Too”,τον “Βιαστή από τον Κολωνό” ή τον τελευταίο παιδεραστή-συγγραφέα, που παίζει πολύ τις τελευταίες ώρες και όλους εκείνους που έχουν περάσει από το γυαλί τα τελευταία χρόνια,δίκαια ή άδικα.
Διάσημοι ή λιγότερο διάσημοι,άνθρωποι ίσως της διπλανής πόρτας που διαπομπεύονται χωρίς δίκη ξαναλέμε,για να πεταχτούν στη συνέχεια στα νύχια του αδηφάγου κοινού που τρώει σάρκες ανθρώπων, επειδή δεν του έχουν απομείνει και πολλά άλλα να φάει.
“Ένοχος μέχρι αποδείξεως του Εναντίου”
Στο νομικό μας Πολιτισμό υπάρχει κάτι που λέγεται “Τεκμήριο Αθωότητας” και που είναι πυλώνας της απονομής δικαιοσύνης στον σύγχρονο κόσμο.
Εσύ που κατηγορείσαι δεν οφείλεις να αποδείξεις την αθωότητα σου αλλά εκείνος που σε κατηγορεί πρέπει να αποδείξει την ενοχή σου.
Δεν ξεκινάμε δηλαδή από το δεδομένο ότι όλοι είναι ένοχοι και όποιος κατηγορηθεί θα πρέπει να αποδείξει την αθωότητα του αλλά το αντίστροφο:
Όλοι είναι αθώοι και όποιος κατηγορήσει κάποιον,πρέπει να αποδείξει και την ενοχή του ανθρώπου αυτού.Αν δεν το αποδείξει επαρκώς,η αμφιβολία είναι υπέρ του κατηγορουμένου,ο οποίος και απαλλάσσεται.
Αυτά κάποτε, γιατί σήμερα η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική:
Κατηγορείσαι, άρα είσαι και de facto ένοχος.
Ακόμη και αν σε απαλλάξουν τα δικαστήρια,(όπως συμβαίνει συνήθως),θα έχεις καταδικαστεί στην κοινή γνώμη από τις τηλεδίκες ξανθών υπάρξεων που βρέθηκαν να κάνουν πρωινο-μεσημεριανάδικες εκπομπές στα κανάλια της τηλεόρασης,με μοναδικά κριτήρια -φαντάζομαι- τα καλλίγραμμα τους πόδια ή τα σαρκώδη χείλη.
“Είναι η Αγορά”,θα σου πουν οι διάφοροι φιλελεύθεροι και φιλελευθερίζοντες.
Όταν φτάνει όμως η Αγορά να καθορίζει και την απονομή Δικαιοσύνης πρέπει λίγο να προβληματιζόμαστε.
Δικαστικά Τηλε-Σήριαλ
Ο Λιγνάδης βρίσκεται ήδη έξω με απόφαση της Δικαιοσύνης.Είτε αρέσει αυτό,είτε όχι.
Ο Φιλιππίδης το ίδιο και αναμένεται να αθωωθεί.
Ο Κιμούλης δεν έφτασε καν σε δικαστήριο γιατί δεν είχε κάνει κάτι το παράνομο,απλά κατηγορήθηκε έτσι,γιατί ήταν …της μοδός.
Ο συγχωρεμένος πια παράγοντας της Ομοσπονδίας Κωπηλασίας που είχε κατηγορηθεί για βιασμό (20 χρόνια πριν) της…ηρωικής Σοφίας Μπεκατώρου,η οποία υπήρξε και η πρώτη που ξεκίνησε το “MeToo” στη χώρα μας,τελικά αθωώθηκε από το Δικαστήριο.Χωρίς φυσικά να πάρει το θέμα της αθώωσης τις διαστάσεις που πήρε η καταγγελία σε πρώτο χρόνο.
Πραγματικά ζω για την στιγμή που κάποιος από εκείνους που διαπομπεύτηκαν στα τηλεπαράθυρα και στη συνέχεια αθωώθηκαν από τα Δικαστήρια,θα κάνει την τεράστια μαγκιά να προσφύγει ο ίδιος στη Δικαιοσύνη,για να δούμε μετά ποιος θα καταλήξει με μια καταδίκη στην πλάτη. Ο διαπομπευμένος ή ο διαπομπευτής;
