Τις διεθνείς σχέσεις τις καθορίζει και τις κινεί μονάχα ένας παράγοντας: το συμφέρον.
Άλλωστε αν τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί διακατέχονταν από ιδεαλισμό και ανθρωπιστικές αξίες, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος.
Κανένα κράτος και κανείς οργανισμός δε θα σπεύσει να υποστηρίξει ένα άλλο κράτος σε μια διαμάχη του με τρίτους, αν δεν προσδοκά σε οφέλη.
Στην Ελλάδα αρεσκόμαστε να προσεγγίζουμε τις εξωτερικές υποθέσεις της χώρας με μπόλικο ρομαντισμό κι ακόμη περισσότερη αφέλεια.
Σε σχέση με τα εξωτερικά μας ζητήματα, θαρρούμε ότι είμαστε οι μονίμως αδικημένοι από μια διαρκή ανθελληνική συνωμοσία, ενώ πιστεύουμε η Οικουμένη θα έπρεπε να μας χρωστά αιωνίως για τα επιτεύγματα των αρχαίων μας παππούδων.
Και μέσα στην παραζάλη της πλάνης μας, εγκαλούμε τα διάφορα διεθνή κέντρα ότι εγκατέλειψαν τις –υποτιθέμενες- ανθρωπιστικές τους αξίες για να ξεπουλήσουν, τάχα, τα εθνικά μας «δίκαια».
Η ελληνική εξωτερική πολιτική μπόρεσε να παρουσιάσει επιτυχίες μονάχα όταν προσαρμόστηκε στη σκληρή πραγματικότητα και αξιοποίησε προς όφελός της τη σύγκρουση των μεγάλων συμφερόντων στην περιοχή.
Και για να συμβεί αυτό, αναπόφευκτα έπρεπε στο τιμόνι της να βρεθούν άνθρωποι με ευρέως τυχοδιωκτική αντίληψη αλλά και αμιγώς πατριωτική ηθική· κράμα σπάνιο ανά τους αιώνες.
Σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου υπάρχει ξανά σε εξέλιξη μια σύρραξη αντικρουόμενων συμφερόντων – συμφερόντων ισχυρών και αδυσώπητων.
Το τι θα κερδίσει και τι θα χάσει η Ελλάδα, έχει να κάνει καθαρά με το πώς θα παίξει στο «παιχνίδι».
Συνήθως, βέβαια, σε τέτοιου είδους «παιχνίδια» τον λογαριασμό τον πληρώνουν τίποτε άμοιροι φουκαριάρηδες ανεξαρτήτως εθνικότητας, που άθελά τους βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.
Αλλά είπαμε, έτσι λειτουργούν τα πράγματα: με βάση το συμφέρον.
Τους φουκαριάρηδες θα κοιτάμε τώρα…
