Τι να λέμε τώρα και τι να μην λέμε για το σημερινό θέμα ανάπτυξης και σχολιασμού. Μεγάλο, βαρύ κι ασήκωτο κάποιες φορές. Αλήθεια, ποιος δεν έχει νιώσει ή βιώσει τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που δημιουργεί η δυσάρεστη κατάσταση ή η ενέργεια της προδοσίας.
Το μυαλό όλων απευθείας πηγαίνει στον Ιούδα και τον Εφιάλτη, μα δεν είναι λίγα και τα παραδείγματα που συναντώνται στην καθημερινή συναναστροφή και κοινωνική αλληλεπίδραση του καθενός, με συθέμελες ταλαντεύσεις στο πεδίο διαπροσωπικής επαφής και σύνδεσης.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχει τύχει κάποιο άτομο που εμπιστευτήκαμε με τα μάτια κλειστά που λέει ο λόγος και στηρίξαμε πάνω του σημαντικές προσδοκίες κι ελπίδες… και τελικά αποδείχτηκε όχι μόνο να μην κρατάει την τιμή απέναντι στις δεσμεύσεις του, αλλά αντίθετα να παραβιάζει τα όρια της αξιοπιστίας ή της εμπιστοσύνης και να προβαίνει σε πράξεις και ενέργειες ανοίκειες, που αντίκεινται σε κοινά παραδεχτούς ηθικά κανόνες και μάλιστα κρίνονται ως προσωπικά επιβλαβείς για τον άλλον.
Ναι, δεν το συζητώ ότι το πλήγμα και το σοκ που θα δεχτεί ο αποδέκτης της προδοσίας είναι μεγάλο και ισχυρό με τον εγκλωβισμό σ’ έναν κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων… με την απογοήτευση, τη θλίψη, την οργή, το μίσος, τις ενοχές να κυριαρχούν υπό το πρίσμα διατάραξης της ψυχικής ηρεμίας και γαλήνης.
Η προδοσία μπορεί να προέλθει ποικιλοτρόπως και μάλιστα από οποιοδήποτε πρόσωπο κοινωνικής συνδιαλλαγής και συσχέτισης: φίλο, συγγενή, σύντροφο, συνεργάτη. «Μα γιατί να μου το κάνει εμένα αυτό», «Μα τον υπολόγιζα για δικό μου άνθρωπο», «Μα την αγαπούσα και μου το ξεπλήρωσε έτσι», «Μα τι βλάκας είμαι που τον εμπιστεύτηκα για φίλο και συνεργάτη», «Μα πως την πάτησα έτσι», «Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πλέον»… είναι ελάχιστες από τις φράσεις που ακούγονται απ’ το στόμα του συναισθηματικά και όχι μόνο προδομένου.
Όμως, στην τελική αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς αξίζει να χαλάς τη «ζαχαρένια σου» που λέει κι ο λαός και να φτάνεις σε σημεία καταθλιπτικής διάθεσης ή ακόμα χειρότερα σε σημεία που να καταστρώνεις σχέδια επί σχεδίων για να εκδικηθείς ή να ανταποδώσεις και να πάρεις πίσω «το αίμα σου» από την ματαίωση της ολοκληρωτικής αφερεγγυότητας. Η απάντηση είναι όχι και πάλι όχι.
Βεβαίως και θα στεναχωρηθείς και θα νιώσεις πικρία εξαιτίας μιας τέτοιας κατάστασης και είναι αποδεκτό όταν συμβαίνει εντός λελογισμένων ορίων. Μην φτάνεις όμως στο άλλο άκρο να γίνεσαι κατώτερος των περιστάσεων πλησιάζοντας και ακολουθώντας την αποσάθρωση αξιών που διακρίνουν το πρόσωπο που σε πλήγωσε μέσα από την όποια προδοσία.
Αντιθέτως, κοίτα να δείξεις ανωτερότητα και να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι προτιμότερο αντί της ψυχικής έκρηξης και των ποικίλων εντάσεων. Σκέψου ότι δυστυχώς είναι μέσα στο πρόγραμμα των ανθρώπινων σχέσεων κάτι τέτοιο… ναι άσχημο και ανέντιμο… αλλά έτσι είναι και δεν αλλάζει. Εκείνο όμως που είσαι σε θέση ν’ αλλάξεις είναι η απόκριση και ο τρόπος που θα εκλάβεις το σημάδι της προδοσίας.
Και δεν σου λέω να μην αναζητήσεις το δίκιο σου… αλλά επειδή οι ισορροπίες είναι λεπτές στην αναζήτηση για το δίκιο σου κοίτα μη φτάσεις να φανείς άδικος εσύ ή χάσεις τον εαυτό σου ολότελα. Στις περιπτώσεις που υπάρχει οικονομική ή υλική ζημία κινήσου εντός του νομικού πλαισίου για την αποκατάσταση σου, ενώ στις περιπτώσεις ηθικής και συναισθηματικής αναξιοπιστίας τότε προσπάθησε να κρατήσεις αποστάσεις και μην υπεισέρθεις σε συνθήκες τοξικότητας και αδιαλλαξίας. Αν χρειαστεί να προσπεράσεις και ορισμένα πράγματα τότε κάντο, δεν σημαίνει ότι δείχνεις δειλία και ανηθικότητα αλλά γενναιότητα και σωφροσύνη.
Εξάλλου, παραδειγματίσου από τον Χριστό μας… ο Ιούδας (ο μαθητής του) τον πρόδωσε για τριάκοντα αργύρια κι εκείνος έδωσε συγχώρεση σε εκείνον και σε όλους τους άλλους που τον οδήγησαν στον Γολγοθά και τη Σταύρωση. Δείξε κι εσύ την ελάχιστη ταπείνωση, συγκατάβαση και συμπόνια για τον εαυτό σου και για όσους διέπραξαν προδοσία ή φέρθηκαν απρεπώς απέναντι σου. Και που ξέρεις, ίσως έτσι έρθει και η δική σου Ανάσταση.