Το κείμενο γράφεται πριν το σημερινό παιχνίδι με τον Απόλλωνα Λεμεσού.
Οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν η ομάδα του Μιχάλη Μπούση πέρασε στον 3ο Προκριματικό Γύρο του Europa League ή όχι.
Όμως αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία.Είναι το δέντρο και όχι το δάσος.
Το δάσος,η “μεγάλη εικόνα” που λένε και οι κουλτουριάρηδες αναλυτές όταν θέλουν να περιγράψουν ένα φαινόμενο σε όλες τους τις διαστάσεις,”μακροσκοπικά” δηλαδή,είναι ότι η ομάδα για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’70 έχει μια διοίκηση που είναι ανεξάρτητη από κέντρα εκτός νησιού.Και αυτό από μόνο του είναι κάτι.
Κάτι πολύ σημαντικό για όσους είναι οπαδοί του ΟΦΗ αλλά και ακόμη πιο σημαντικό για εκείνους που πρόκειται να γίνουν στο μέλλον,οι οποίοι προβλέπεται να πολλοί περισσότεροι από εμάς που διαλέξαμε τη συγκεκριμένη ομάδα,όταν ήταν απλά το “νούμερο 2” μαγαζί μιας πολύ ισχυρής οικονομικά και πολιτικά οικογένειας της χώρας.
Τέτοιου διαμετρήματος επιχειρηματίες που να αναλάμβαναν τον ΟΦΗ ήταν λίγο δύσκολο να βρούμε άλλους.Αυτό που θέλαμε όμως δεν ήταν να βρούμε μια άλλη οικογένεια Βαριδονογιάννη που θα έρθει και θα ρίχνει λεφτά με το τσουβάλι -ειδικά τη δεκαετία του ’80.
Το 90% του κόσμου της ομάδας ήθελε απλά κάποιον άνθρωπο που θα αναλάβει και θα της δώσει την αξιοπρέπεια που είχε χάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ο άνθρωπος αυτός ήρθε,μαζί με ένα γκρουπ παλαίμαχων ποδοσφαιριστών αλλά και τεχνοκρατών με παραστάσεις από αλλού,εκτός Κρήτης και Ελλάδας,για να δώσει αυτό που ψάχναμε όλοι 30 χρόνια στο Ηράκλειο.
Είναι κατανοητό λοιπόν ότι η κακή πορεία μετά τον περσινό Νοέμβριο,που όμως δεν αρκούσε για να χάσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο μετά από 20 χρόνια,είναι το δέντρο,ενώ το δάσος είναι το ότι για πρώτη φορά έχει κανονική διοίκηση και ένα πλάνο.
Το 2020 δεν είναι 1980
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι οι συγκρίσεις με τις πορείες που έκανε ο ΟΦΗ την εποχή Γκέραρντ δεν μπορούν να είναι στέκουν ρεαλιστικά και λογικά.
Γιατί οι εποχές είναι τόσο διαφορετικές αλλά και γιατί το ηθικό κομμάτι για τους οπαδούς της ομάδας ήταν πολύ πιο σημαντικό από το αγωνιστικό,κάτι που τιμά φυσικά του Ομιλίτες,ενώ αν οι οπαδοί οποιασδήποτε άλλης ομάδας έβλεπαν ιδιοκτήτες σαν τους Βαρδινογιάννηδες πιστεύω ότι όχι μόνο θα κατάπιναν την “σχέση” με τον Παναθηναϊκό αλλά θα παρίσταναν ότι δεν υπάρχει κι από πάνω…
Επίσης ένα άλλο στοιχείο που καθιστά άτοπη την όποια σύγκριση με το τότε είναι τα ανοιχτά σύνορα.
Μέχρι τα μισά της δεκατίας του ’90 οι ομάδες είχαν μετρημένους ξένους παίχτες.
Όπου “ξένος” θεωρούνταν ο οποιοσδήποτε δεν είχε το διαβατήριο της χώρας στην οποία έπαιζε.
Επιπλέον τα συμβόλαια ήταν 5ετίας,παλιότερα 8ετίας και πιο παλιά…12ετίας!
Δηλαδή υπόγραφε ένας παίχτης στα 18 του και η ομάδα τον είχε μέχρι τα…30!
Δεν τα θυμούνται οι πιο νέοι αυτά αλλά έτσι συνέβαινε.
Αυτό σήμαινε ότι αν ήσουν τυχερός μπορούσες να φτιάξεις ομάδα,που οι άλλοι οι πιο μεγάλοι και πιο πλούσιοι δύσκολα θα στην διέλυαν.
Ο Ηρακλής,ας πούμε,πήρε τον Χατζηπαναγή και άλλαξε τον ρου της ιστορίας του.
Ή ΠΑΟΚ τον Κούδα.Μεταγραφές της…λεμονάδας τώρα,μη φανταστείτε κανέναν πακτωλό χρημάτων.Ερασιτέχνες ήταν επί της ουσίας.
Τώρα κι αν βρεις έναν τέτοιο παίχτη στο 6μηνο στον έχουν πάρει.
Στην καλύτερη στον 1 με 1,5 χρόνο.
Τα σύνορα είναι ανοιχτά,όσο δεν πάει,σχεδόν χωρίς περιορισμούς,οι μάνατζερς είναι παντού,οι τηλεοράσεις και το διαδίκτυο επίσης,οπότε ο οποιοσδήποτε παίχτης παρακολουθείται και ανά πάσα στιγμή του έρχεται η πρόταση.
Άρα εσύ πρέπει να έχεις αφενός ένα “back up” από παίχτες που μπορούν να μπουν μέσα και να καλύψουν το κενό εκείνου που θα φύγει,αφετέρου ένα στιλ παιχνιδιού που δε θα στηρίζεται στον έναν ή τους δύο παιχταράδες.
Γιατί στους έχουν πάρει και έχει “κρεμάσει” η ομάδα.
Δεν μπορείς να βρεις έναν Χατζηπαναγή -στη θεωρητική περίπτωση που ένας τέτοιος παίχτης θα έπαιζε σήμερα στην Ελλάδα και μάλιστα σε μια μεσαίας δυναμικότητας ομάδα,που ο ίδιος ανέβασε επίπεδο.
Θα πήγαινε Καμπιονάτο,Μπουντεσλίγκα,Πρέμιερ Λιγκ,Πριμέρα Ντιβιζιόν.
Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός λόγος που δε θα ξαναδούμε μια Βερόνα να παίρνει το πρωτάθλημα Ιταλίας ή μια Κάλιαρι,ούτε μια Λάρισα στην Ελλάδα κοκ
Γιατί απλούστατα ακόμη κι αν μπορέσουν να βρουν παίχτες μεγάλης κλάσης,σε χρόνο dt θα τους χάσουν.
Ο ΟΦΗ λοιπόν προσπαθεί απλά να χτίσει ένα σύνολο.
Μια ομάδα που δε θα στηρίζεται σε έναν ή δύο αλλά σε πολλούς και θα έχει εφεδρείες.
Να παίζει μπάλα κάποιος,να φεύγει αλλά να υπάρχει πάντα κάποιος άλλος για να τον καλύπτει άμεσα.
Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι αυτή είναι η κεντρική ιδέα του περίφημου “Project”.
Ο κόσμος δεν το έχει καταλάβει ακόμη και αντιδρά στις ήττες ή στις όχι και τόσο καλές εμφανίσεις της ομάδας.
Είναι λογικό,το κάνω κι εγώ μέσα στα νεύρα μου το Σάββατο το βράδυ ή την Κυριακή μετά το χαμένο παιχνίδι.
Όμως ας κοιτάξουμε όλοι το δάσος και όχι το δέντρο.
1995 (15/12): Ο «κανονισμός Μποσμάν» αλλάζει τον «χάρτη» στα σπορ (vid)
