Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Μερικές σκέψεις για την παρουσίαση του πορίσματος του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας των Μεταφορών σχετικά με την τραγωδία των Τεμπών:
- Το πόρισμα αναφέρει ξεκάθαρα ότι έγιναν όλα λάθος, τόσο πριν, όσο και μετά το δυστύχημα ενώ δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι υπήρξε μπάζωμα που κατέστησε δύσκολη έως αδύνατη την συλλογή στοιχείων.
- Δεν απαντά ποιος ευθύνεται για αυτό, διότι δεν είναι δουλειά του Οργανισμού να το απαντήσει, είναι δουλειά της δικαιοσύνης.
- Απορρίπτει τα προηγούμενα πορίσματα της Πυροσβεστικής και των εμπειρογνωμόνων που όρισε ο εφέτης – ανακριτής, τα οποία ανέφεραν ότι η φωτιά μετά την σύγκρουση οφειλόταν στα έλαια συλικόνης.
- Αναφέρει ότι οι ειδικές αναλύσεις υποδεικνύουν την πιθανή ύπαρξη άγνωστου καυσίμου στη εμπορική αμαξοστοιχία, στο οποίο ενδέχεται να οφείλεται η φωτιά που σκότωσε 5-7 έως επιβάτες.
- Υποβιβάζει την σημασία των βίντεο που κυκλοφόρησαν το τελευταίο διάστημα
- Δεν επιβεβαιώνει την συγκάλυψη με πολιτική εντολή, δεν θα μπορούσε να το κάνει.
- Σε καμία περίπτωση επιβεβαιώνει και ότι δεν υπήρξε συγκάλυψη, όπως έσπευσε να ισχυριστεί η κυβέρνηση.
- Καταλαβαίνω ότι τούτο ενόχλησε πολλούς που περίμεναν κατηγορηματική τοποθέτηση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ επί του θέματος της συγκάλυψης. Κακώς, επαναλαμβάνω δεν ήταν αυτή η δουλειά του.
- Ωστόσο, ανέφερε ότι και μπάζωμα υπήρξε, και τα υγρά των μηχανών δεν μπορεί να αποτελούν την αιτία της πυρόσφαιρας και – εξαιρετικά σημαντικό κατά την γνώμη μου – ότι η ολοκλήρωση της σύμβασης 717 θα μπορούσε να αποτρέψει το δυστύχημα.
- Για τα παραπάνω υπάρχει αντικειμενική πολιτική ευθύνη: αυταπόδεικτη στην περίπτωση του μπαζώματος και της 717.
- Πολιτική ευθύνη υπάρχει όμως και για την άμεση υιοθέτηση της εκδοχής περί θεωριών συνωμοσίας σχετικά με το παράνομο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός βιάστηκαν, άνοιξαν την πόρτα της δυσπιστίας και της καχυποψίας και τώρα δεν πείθουν παρά λίγους στην προσπάθεια να πουν ότι δεν γνώριζαν.
- Ακόμα και το αναμενόμενο κυβερνητικό επιχείρημα ότι η ίδρυση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (που έπρεπε να έχει συσταθεί από το 2004, συστάθηκε τελικά ένα μήνα πριν τα Τέμπη και στελεχώθηκε μόλις πέρυσι) δείχνει πώς η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά επιθυμεί την συγκάλυψη, δεν ακούγεται καν. Πώς να ακουστεί όταν εδώ και δυο χρόνια η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια αλαζονική αρχικά, εξοργιστική στη συνέχεια, αλλοπρόσαλλη και ακατανόητη εδώ και λίγο καιρό, επικοινωνιακή διαχείριση, φτάνοντας πλέον σε ένα σημείο όπου ακόμα κι αν πει κάτι σωστό ή λογικό, ουδείς το “αγοράζει”. Είναι άραγε σημείο χωρίς επιστροφή; Θα φανεί σύντομα.
Πέρα από τις πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν και λογικά θα μονοπωλήσουν την ατζέντα των επόμενων εβδομάδων, έχει μεγάλη σημασία να κρατήσουμε δυο πράγματα για το παρελθόν και το μέλλον: την απόλυτα θλιβερή περιγραφή των συνθηκών στις οποίες είχε φτάσει ο ελληνικός σιδηρόδρομος αλλά και τις επισημάνσεις όσων πρέπει να γίνουν από εδώ κι εμπρός για να έχουμε ασφαλή τρένα. Τα οποία προφανώς δεν έχουν γίνει ούτε μετά τα Τέμπη.
Ειδικά το τελευταίο, η εξυγίανση των τρένων μα και της δημόσιας διοίκησης συνολικά, πρέπει να αποτελέσει παλλαϊκό αίτημα, ψηλά, δίπλα στα αιτήματα για αλήθεια και δικαιοσύνη.
Γιατί δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά το πόρισμα επιβεβαιώνει και κάτι ακόμα: ότι όσοι έχουμε χρησιμοποιήσει το τρένο τα τελευταία δέκα – δεκαπέντε χρόνια και την γλιτώσαμε, μάλλον υπήρξαμε τυχεροί!
Εν αντιθέσει με 57 συνανθρώπους μας.