Γράφει ο Χάρης Φιλιππάκης
Την στιγμή που μιλάμε και με τα υπάρχοντα δεδομένα, το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε κατάσταση σχετικής αποσύνθεσης. Η κυβέρνηση χάνει τα ερείσματα της σε κοινωνικές ομάδες που την στήριζαν συστηματικά και άρα την εμπιστοσύνη που απολάμβανε έως τώρα, ενώ η αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη με το ΠΑΣΟΚ να είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να εγγυηθεί υποτυπωδώς μια ομαλή συνέχεια στην φαντασιακή περίπτωση αλλαγής πολιτικής σκυτάλης.
Γράφαμε πριν ένα χρόνο περίπου πως ο Σ. Κασσελάκης διαθέτει κάποια από τα χαρακτηριστικά που θα προσέδιδαν στον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον σε επίπεδο αρχηγού, στοιχεία και προοπτικές κυβερνησιμότητας. Έναν χρόνο μετά είμαστε σε θέση να δηλώσουμε με κάθε βεβαιότητα πως άλλη μία ανανεωμένη θητεία του κυρίου Κασσελάκη, θα έκανε τον πρωθυπουργό τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στην χώρα, τουλάχιστον για ένα διάστημα, με τα όσα παρήγαγε καθημερινά επί προεδρίας του.
Ο έκπτωτος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο να διαλύσει ό,τι είχε απομείνει από το ετερόκλητο πολιτικό σύνολο που συγκροτούσε αυτόν τον πολυσυλλεκτικό πολιτικό φορέα που κάποτε κυβέρνησε.
Με μαθηματική «μεθοδικότητα» ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα χαροπαλεύει φρονώ στις επόμενες εκλογές, εφόσον συνεχίσει αυτοτελής, να εισέλθει στην βουλή.
Ακόμα και η εκλογή ενός στιβαρού, μεθοδικού και πάνω απ’ όλα σοβαρού με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην πολιτική προσώπου στην προεδρία, δεν νομίζω ότι μπορεί να σώσει το πολιτικό brand που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ από τη λήθη που το κυκλώνει μέρα με τη μέρα.
Αυτό οφείλει να το κατανοήσει το οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά θελήσει να διεκδικήσει την θέση. Να το λάβει σοβαρά υπόψη του για να μην βρεθεί σε μια θέση από την οποία δεν θα μπορεί μελλοντικά να «καθαρίσει» το όνομα του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε πολιτικό «κώμα» και απλώς περιμένουμε την ανακοίνωση του θανάτου του.
Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, όλα θα εξαρτηθούν από το ποιος θα αναλάβει την αρχηγία μετά τις εκλογές και αυτό το αφήνω ως έχει. Θα το αναλύσουμε σε άλλη φάση. Συγκεκριμένες υποψηφιότητες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ευεργετικά στην αύξηση της εκλογικής επιρροής.
Άλλες πάλι θα άφηνα στάσιμη την κατάσταση, ενώ κάποιες άλλες θα δημιουργούσαν προβλήματα στο επίπεδο που βρίσκονται την δεδομένη στιγμή. Έγινε εμφανές στο ντιμπέιτ πως δεν είναι έτοιμοι κάποιοι για αυτή την θέση. Βιάστηκαν όμως.
Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται ουδεμία πολιτική δύναμη ικανή να ανατρέψει τον παραμικρό συσχετισμό. Η Νέα Αριστερά αδυνατεί να πείσει ότι αξίζει την είσοδο στην βουλή όπως και το ΜΕΡΑ, ενώ το ΚΚΕ παραμένει κόμμα διαμαρτυρίας στα μάτια της κοινωνίας και τίποτα παραπάνω. Η Πλεύση το ίδιο επίσης.
Ακόμα και η συνένωση με κάποιο ολότελα μαγικό τρόπο όλου αυτού του εξαιρετικά ετερόκλητου και ασυνεννόητου πολιτικού πλήθους, πιο πολύ θα ενίσχυε την κυβέρνηση παρά θα την αποδυνάμωνε. Μάλλον σίγουρα θα την ενίσχυε.
Στην περίπτωση που η κάλπη του ΠΑΣΟΚ δεν βγάλει στην πολιτική σκηνή κάτι που να αποδειχθεί στην πράξη πολιτικά συγκροτημένο και «εμφανισιακά» σοβαρό, οι λύσεις πλέον είναι πολύ συγκεκριμένες.
Η συγκρότηση ενός νέου κεντροαριστερού πολιτικού φορέα είναι μία από αυτές και μάλλον η πιο πρέπουσα για την περίσταση.
Παρά την φθορά που φαίνεται να βιώνει η κυβέρνηση, πριν από εθνικές κάλπες οι πολίτες θα εμπιστευτούν και πάλι το μη χείρον βέλτιστον και όχι την ακυβερνησία και την ανασφάλεια που έζησαν τα αλησμόνητα δέκα μνημονιακά χρόνια.
Αυτό μπορεί να πείσει περισσότερο ακόμα και από το ξεθωριασμένο πια εκσυγχρονιστικό «σακάκι» της κυβέρνησης και αυτό το κατανοεί καλά το επιτελείο του πρωθυπουργού.
