Το τέλος εποχής της μνημονιακής περιόδου σήμανε η αποπληρωμή 1,86 δις. Ευρώ δανειακού υπολοίπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς την Ελλάδα και ταυτόχρονα έκλεισε οριστικά το οδυνηρό κεφάλαιο του εποπτικού, οικονομοτεχνικού ρόλου που έπαιξε στα χρόνια των μνημονίων.
Την ίδια ώρα εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ένα τόσο σημαντικό γεγονός για την χώρα, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως απλή δανειακή οικονομική διαδικασία, χωρίς ιδιαίτερους προβληματισμούς, σχόλια και συζητήσεις στην κοινωνία.
Η ουσία είναι ότι με την πρόωρη αποπληρωμή των δανείων του Δ.Ν.Τ το κράτος κέρδισε 230 εκατ. ευρώ τα οποία μπορούν να διατεθούν για την στήριξη των δοκιμαζόμενων από την νέα κρίση πολιτών και την ανάπτυξη της χώρας.
Το ζητούμενο είναι αν όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων και η δεκάχρονη και πλέον παρουσία του Δ.Ν.Τ στην Ελλάδα έχουν διδάξει τους Έλληνες.
Γι’ αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι καλό θα ήταν φρεσκάρουμε λίγο τις μνήμες μας με μια συνοπτική ιστορική αναδρομή από την αρχή της οικονομικής κρίσης μέχρι και σήμερα.
Ήταν το 2010 στις αρχές των μνημονίων όταν ο Όλι Ρεν ερχόταν στην Ελλάδα και στο τελευταίο ταξίδι όταν πλέον είχε αποφασιστεί η είσοδος της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης ευχήθηκε << καλό κουράγιο>> στους Έλληνες.
Οι Ελλάδα είχε ήδη χρεωκοπήσει και οι Έλληνες αναζητούσαν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα δεινά που έρχονταν.
Δραματικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, υπέρμετρη αύξηση φορολογίας, χιλιάδες λουκέτα και εκτίναξη της ανεργίας στα υψηλότερα επίπεδα.
Υποβάθμιση βιοτικού επιπέδου των πολιτών, αδυναμία πληρωμών οικογενειακών, επαγγελματικών υποχρεώσεων και δανείων και μετανάστευση 400,000 νέων στο εξωτερικό.
Λαϊκή δυσαρέσκεια, συλλαλητήρια, αντιδράσεις και ένας ανεπανάληπτος κοινωνικός και πολιτικός διχασμός κυρίευσε τη χώρα.
Θρίαμβος των πολιτικών φαινομένων του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, ενώ ισχυρός αντιευρωπαϊκός άνεμος σάρωνε όλη τη χώρα.
Πολιτικά κόμματα και εθνοσωτήρες ξεφύτρωναν παντού μέσα σε ένα ρευστό απροσδιόριστο πολιτικό τοπίο και άνθρωποι πλημμυρισμένοι από αισθήματα αγανάκτησης τροφοδοτούμενα από την παραπληροφόρηση και το κλίμα της συνομωσιολογίας.
Είχαμε ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε από το 4% στο 36% υποσχόμενος μαγικές λύσεις κατάργησης των μνημονίων.
Οι ΑΝ.ΕΛ έφθασαν μέχρι 10% ενώ πολλά άλλα κόμματα όπως το Ποτάμι, η Χρυσή Αυγή , η Ένωση Κεντρώων και άλλα κατάφεραν να διαγράψουν μικρή πορεία στην Ελληνική Βουλή και στην Ευρωβουλή και στη συνέχεια να σβήσουν σαν κομήτες στο Ελληνικό πολιτικό στερέωμα.
Το ΠΑΣΟΚ ύστερα από πολλά χρόνια κυριαρχίας στην πολιτική σκηνή έπεσε μέχρι και 4%, ενώ η Νέα Δημοκρατία στο 19% για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Στη συνέχεια η χώρα πέρασε ακόμη δυσκολότερες μέρες την περίοδο της περιβόητής «περήφανης» διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους δανειστές από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Φθάσαμε στο χείλος της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, έκλεισαν οι τράπεζες και επιβλήθηκαν capital controls.
Οι Έλληνες χωρίστηκαν πάλι στους μνημονιακούς φιλοευρωπαίους «προδότες» και τους αντιμνημονιακούς «πατριώτες».
Ζήσαμε το περιβόητο δημοψήφισμα με 61% όχι στην Ε.Ε. και στα μνημόνια και γνωρίσαμε την μεγαλύτερη μεταστροφή εκλογικού αποτελέσματος στην Ελλάδα.
Δηλαδή την υπογραφή του τρίτου μνημονίου χειρότερου από τα δύο προηγούμενα με την υπογραφή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα με την ευκαιρία της αποπληρωμής των δανείων προς το Δ.Ν.Τ. θα ήταν ωφέλιμο για την χώρα με ψυχραιμία και νηφαλιότητα να τα σκεφτούμε όλα αυτά ,εξάγοντας στην σκέψη μας πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα.
Η οριστική απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ. δεν έχει μόνο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό, αντίκτυπο, έχει κυρίως συμβολικό χαρακτήρα.
Συμβολίζει το τέλος μιας θλιβερής ιστορίας της οποίας τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα για όλους, τις Ελληνίδες και τους Έλληνες.