Καθώς η θητεία του Βασίλη Λαμπρινού στον δημαρχιακό θώκο έχει μπει στην τελική της ευθεία, εύχομαι να προλάβουμε να κάνουμε τον απολογισμό που αξίζει στο έργο του – έργο σημαντικό σε όλους τους τομείς, το οποίο δεν έχει γίνει αντιληπτό και αναλαμβάνω (ως στενός συνεργάτης του) πλήρως τη σχετική ευθύνη.
Αυτός ο απολογισμός πρέπει να γίνει, όχι επειδή κάποια ανώνυμα τρολάκια του διαδικτύου που έχουν ξεσαλώσει (και δεν μιλώ φυσικά για όσους ασκούν επώνυμα κριτική, ακόμα κι αν την θεωρώ σκληρή ή άδικη, αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα, όπως όλοι οι πολίτες να γκρινιάζουν για τα κακώς κείμενα της πόλης, μιλώ για fake λογαριασμούς γεμάτους κακία και ασχήμια που δεν σέβονται τίποτα).
Ούτε επειδή ξεφύτρωσαν τελευταίως νέοι χυδαίοι σχολιογράφοι, που καθημερινά ξερνούν ψέματα και ανακρίβειες, βαυκαλιζόμενοι ότι ο κόσμος τους παίρνει στα σοβαρά ενώ απλώς έχουν μπερδέψει το μπόι τους με τη σκιά τους (ανώνυμοι κι αυτοί με τη διαφορά ότι όλοι ξέρουν ποιοι είναι και γελούν μαζί τους).
Τέτοιους ο Δήμαρχος έχει αντιμετωπίσει με το τσουβάλι και σε πολύ πιο ακραία μορφή. Δεν ίδρωσε το αυτί του ποτέ, τους νίκησε μία, τους νίκησε δυο και παρότι τώρα που αποφάσισε να μην είναι ξανά υποψήφιος ξεσαλώνουν εκ νέου (σε καινούργια ΜΜΕ και με καινούργια μορφή αλλά επί της ουσίας πρόκειται για την παλιά, γνωστή, βρώμικη συνταγή) θα έλεγα ότι τους κερδίζει σταθερά και κατ΄εξακολούθηση απλώς επειδή επί σχεδόν 50 χρόνια στη δημόσια ζωή του τόπου, με την στάση του, τους δείχνει διαρκώς τι δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν οι ίδιοι.
Δεν είναι λοιπόν οι συγκεκριμένοι ασήμαντοι τύποι ο λόγος του οφειλόμενου απολογισμού. Ούτε μιλώ αποκλειστικά για απολογισμό στην λογική των αριθμών, τόσες παιδικές χαρές, τόσοι κοινόχρηστοι χώροι, τόσα χιλιόμετρα νέου υδρευτικού δικτύου, τόσα νέα απορριμματοφόρα κ.λπ.
Μιλώ για έναν απολογισμό που θα θυμίζει σε όσους το έχουν ξεχάσει τι είδους Δήμαρχο έχει το Ηράκλειο από το 2014 έως σήμερα.
Να σας πω ένα απλό μα κρίσιμο παράδειγμα. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, η Αναπτυξιακή Ηρακλείου διοργάνωσε μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση την Τρίτη 20 Ιουνίου στο Πολύκεντρο. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης παρουσιάστηκε ένα ωραίο ντοκιμαντέρ για το πρόγραμμα «ESTIA» μέσω του οποίου η Αναπτυξιακή, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ φιλοξένησε στο Ηράκλειο κατά τρόπο υποδειγματικό πάνω από 2.000 πρόσφυγες.
Πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ο Δήμαρχος είχε μπει μπροστά από το 2016 ώστε η Κρήτη να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογούσε στη φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών. Απορρόφησε όλη την πίεση από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας και τα συνδεμένα μαζί τους ΜΜΕ, δέχτηκε πόλεμο λάσπης (ξανά), αντιμετώπισε και εσωτερικές αντιδράσεις στην ΠΕΔ όπου ήταν τότε Πρόεδρος αλλά δεν έκανε βήμα πίσω. Και σταδιακά, με ψυχραιμία και ηρεμία, έφεραν μαζί με τον τότε Δήμαρχο Χανίων Τάσο Βάμβουκα την Περιφερειακή Ένωση Κρήτης σε ομοφωνία, συνομίλησε με τα στελέχη του ΟΗΕ και κατάφερε να οδηγήσει το θέμα σε μια υποδειγματική λύση, τόσο για την Κρήτη, όσο και για τους ανθρώπους που φιλοξενήθηκαν εδώ.
Έκτοτε δεν διεκδίκησε κάποιου είδους αναγνώριση για αυτό. Του αρκούσε που έπραξε το καθήκον του. Όλη η ανταμοιβή ήταν να μαθαίνει ότι οι οικογένειες που έρχονται στο Νησί ζούσαν σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Και όταν πια η Κρήτη, όπως ανέφερα ήδη θεωρήθηκε υπόδειγμα και όλοι την επαινούσαν, ο ίδιος έκανε ένα βήμα πίσω και άφησε άλλους να εισπράττουν τα εύσημα.
Ακόμα και στην εκδήλωση της Τρίτης, όπου ο Γενικός Διευθυντής της Αναπτυξιακής Γιώργος Μαυρογιάννης του αφιέρωσε μια καλή κουβέντα παραπάνω, ο Δήμαρχος όταν πήρε τον λόγο, απλώς είπε ότι «κάναμε τη δουλειά μας».
Στις μέρες που ζούμε, με ναυάγιο της Πύλου ακόμα νωπό στις μνήμη όλων μας, ίσως χρειάζεται να σταθούμε μισό λεπτό και να σκεφτούμε ότι το Ηράκλειο διαθέτει έναν Δήμαρχο που σε θέματα ανθρωπιάς και αξιών δεν συμβιβάζεται. Έναν Δήμαρχο που δεν βάζει τίποτα πάνω από τις αρχές του: ούτε πολιτικό κόστος, ούτε προσωπική φθορά, ούτε κόμματα.
Όταν μιλάμε για ανεξάρτητη Αυτοδιοίκηση εννοούμε αυτό.
Μπορώ να σας πολλά αντίστοιχα παραδείγματα – κάποια γνωστά, κάποια άγνωστα. Ο Βασίλης Λαμπρινός έχει κάνει ρήξεις που ουδείς άλλος διανοήθηκε πριν από αυτόν, πάντα για το καλό της πόλης (όπως το αντιλαμβανόταν) και όχι μόνο ως Δήμαρχος, αλλά από πριν. Θα έλεγα ότι έχει σταθεί συνολικά με έναν εντελώς μοναδικό τρόπο στη δημόσια ζωή του τόπου.
Είναι εύκολο, εξαιτίας των χαμηλών τόνων του ίδιου, της μέτριας (επιεικώς) επικοινωνιακής απόδοσης της δημοτικής αρχής και της γενικότερης αντίληψης που προκρίνει το φανταχτερό και το φασαριόζικο ως αποτελεσματικό, να πέσει κάποιος στην ευκολία της προφανούς κριτικής: έχει λακκούβες η γειτονιά μου, δεν άδειασε ο κάδος το πρωί, κακή δημοτική αρχή. Λογικό και καθόλου κατακριτέο, ο καθένας βάζει την ποιότητα της καθημερινότητάς του πάνω από όλα και το Ηράκλειο παραμένει, παρά τα όσα έχουν γίνει, μια πόλη με προβλήματα.
Το δύσκολο είναι να αποφασίσεις μέσα από τόση βαβούρα και υπερπληροφόρηση, πόσο σημαντικό είναι τελικά για σένα να νιώθεις καλά (δεν θα πω υπερήφανος, τούτο είναι εντελώς προσωπικό, οπότε ας μείνουμε απλώς στο «καλά») με τον άνθρωπο που επέλεξες για να σε εκπροσωπεί.
Να νοιώθεις ήσυχος, όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος. Όπως ένιωθε και νοιώθει με τον Βασίλη Λαμπρινό.
Για εμένα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Αλλά δεκτή και κάθε άλλη άποψη.