Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Και να που συνέβη το σχεδόν απίθανο αλλά εδώ και πολύ καιρό πια αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο: μια χώρα εγκλωβισμένη σε εγκληματικές παθογένειες δεκαετιών, μια χώρα που κατάφερε να παραμείνει ίδια ακόμα και όταν σχεδόν καταστράφηκε, βγήκε μαζικά στον δρόμο, σε συγκεντρώσεις ιστορικών διαστάσεων, ζητώντας πάνω από όλα αλήθεια και δικαιοσύνη για τους 57.
Όσα εξελίχθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες ολόκληρης της Ελλάδος (και όχι μόνο) την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου υπήρξαν πρωτοφανή. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουμε ζήσει εδώ και δεκαετίες, ήταν ακομμάτιστες, αχρωμάτιστες και ταυτόχρονα βαθιά πολιτικές.
Ο καθένας μπορεί να τις ερμηνεύσει όπως κρίνει προφανώς, νομίζω όμως όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το κεντρικό μήνυμα, πέρα από τη δικαιοσύνη, ήταν ένα παλλαϊκό “ως εδώ”:
Ως εδώ με την εγκληματική ανικανότητα του διεφθαρμένου κράτους, ως εδώ με τις επικίνδυνες συγκοινωνίες, ως εδώ με την κομματική και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση. Και ταυτόχρονα ως εδώ με την συγκάλυψη, ως εδώ με την μη ανάληψη ευθυνών, ως εδώ με την δειλή και λειψή πολιτική λογοδοσία.
Τα Τέμπη ήταν μια κόκκινη γραμμή που παραβιάστηκε.
Το συλλογικό πένθος λειτούργησε βραδυφλεγώς. Τόσο ώστε η κυβέρνηση θεώρησε πώς μετά τις εκλογές του 2023 ξεμπέρδεψε με αυτό. Με την αλαζονεία του 41% να την ζαλίζει, συνέχισε να διαχειρίζεται το θέμα λανθασμένα και σταδιακά όλο και πιο εξοργιστικά. Ίσως το πλέον ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της εντελώς προβληματικής και αποκομμένης από την πραγματικότητα διαχείρισης, μιας διαχείρισης εγκλωβισμένης στην λογική του “άτρωτου” (“κερδίσαμε τις εκλογές, δεν μας ακουμπά τίποτα”) ήταν εκείνη η εξεταστική της ντροπής. Η δε εικόνα της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας να χειροκροτά όρθια τον Κώστα Καραμανλή, νομίζω θα μείνει ως μια από τις χειρότερες στην μεγάλη διαδρομή του κόμματος.
Νοιώθω, πάντως, ότι μετά την άρον – άρον ολοκλήρωση της εξεταστικής άρχισε και πάλι η προσοχή του κόσμου να στρέφεται προς τα Τέμπη και η οργή να μεγαλώνει.
Και μετά ακούσαμε το σπαραχτικό ηχητικό “δεν έχω οξυγόνο”.
Είτε έπρεπε να βγει στη δημοσιότητα, είτε όχι, αποτέλεσε την αφετηρία του πρώτου κύματος διαδηλώσεων, τον περασμένο Γενάρη. Η έκπληξη της κυβέρνησης από το μέγεθός τους, αποτελεί ένα ακόμα δείγμα του ανεξήγητου εφησυχασμού της.
Ακολούθησαν εβδομάδες γεμάτες με αντιφατική και σπασμωδική κυβερνητική επικοινωνιακή πολιτική καθώς και με πληροφόρηση και παραπληροφόρηση, που κόντεψε να “συσκοτίσει” και να εκτροχιάσει την κεντρική συζήτηση. Ευτυχώς ο κόσμος δεν μάσησε και οι νέες διαδηλώσεις ήταν μεγαλύτερες, εξίσου ακομμάτιστες, εξίσου πολιτικές. Ήταν από κάθε άποψη ιστορικές.
Η φλόγα της κοινωνικής αντίδρασης που επί σειρά ετών τρεμόπαιζε ή φούντωνε προσωρινά, συνήθως για λάθος αφορμές, έγινε πυρκαγιά με τρόπο ανεπανάληπτο στην Μεταπολίτευση.
Όποιος την φοβάται, θα έχει λόγους για αυτό. Η δημοκρατία πάντως δεν την φοβάται. Αντιθέτως, την έχει απόλυτη ανάγκη. Και ο εχθρός της, ο εχθρός της δημοκρατίας δηλαδή, δεν μπορεί να είναι ο κόσμος που επιτέλους αντιδρά. Ο εχθρός της είναι η – κάθε – αλαζονική εξουσία που δρα ανεξέλεγκτα και χωρίς να λογοδοτεί.
Για αυτό και οι σημερινές συγκεντρώσεις είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχει συμβεί στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, παρά την τραγική αφετηρία. Τα μπάχαλα (είτε συνιστούν προβοκάτσια, είτε όχι) και τα δακρυγόνα, δεν μπορούν να τις “καπελώσουν” ή να τις στιγματίσουν. Ήταν στην μεγάλη εικόνα των πραγμάτων, ασήμαντα (και επιπλέον πλήττουν κυρίως την κυβέρνηση που απέδειξε ξανά δεν μπορεί να προστατέψει τους πολίτες της).
Αλλά πείτε μου, θα μιλάμε για επεισόδια, αναμενόμενα και σχεδόν κλισέ, όταν ζήσαμε και ζούμε ένα σημείο καμπής που ίσως χωρίσει την πολιτική ιστορία του τόπου σε πριν και μετά;
Ε, όχι δα. Προτιμώ να μιλήσω για τους χαροκαμένους γονείς που έκαναν τον πόνο τους καύσιμο και συνεχίζουν μια δύσκολη και γεμάτη εμπόδια πορεία προς την τελική δικαίωση της μνήμης των παιδιών τους. Μια πορεία αρχικά μοναχική μα τώρα πια με συμπαραστάτες εκατομμύρια Έλληνες. Μια πορεία μέσω της οποίας εντέλει μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο ολόκληρη η χώρα.
Πώς μπορείς να μην είσαι μαζί τους σε αυτόν τον αγώνα;
