Σε μια έκφραση καλλιτεχνικής ουσίας με έντονο τον συναισθηματικό συμβολισμό, η έκθεση «Εγκλεισμός | στον πλανήτη Α» προάγει την αμεσότητα της εικόνας μέσα από μια ημερολογιακή διαδρομή. Χρονικά θα βρεθούμε στον πρώτο μήνα της πρώτης καραντίνας, Απρίλιος του ’20. Μαζεύοντας λουλούδια ή φυτά και τοποθετώντας τα μέσα στα καθημερινά όρια, αντιδράς. Η λήψη με κινητό έρχεται στον ρυθμό που εναλλάσσεται μία ανάγκη με μία εικόνα, εικόνα που η καλλιτέχνης δημιούργησε σε ανάγκη και μοιράστηκε από ανάγκη.
Με το shooting on mobile, έχουμε το άμεσο στιγμιότυπο της ελευθερίας, όπου τα εύθραυστα σύμβολα της φύσης σπάνε τα γραμμικά πλαίσια του χώρου σου, απελευθερώνοντάς σε. Η στιγμή θα γίνει καρτ ποστάλ και η σκέψη θα «μετενσαρκωθεί» σε χαϊκού. Ο παρατηρητής – συνταξιδιώτης, νιώθει τα μάτια του να γίνονται κάμερα, αποτυπώνοντας τη στιγμή και λαμβάνοντας καρτ ποστάλ από τον «πλανήτη Α» με ένα ανοιγόκλειμά τους.
Πρόκειται για μια συλλογή φωτογραφιών συνδεδεμένη με χαϊκού, η οποία αποτελείται από δύο ενότητες, «Εύθραυστο» και «Έαρ» με συνολικά 31 κάδρα και αντίστοιχα 31 χαϊκού. Μέσα από τη δύναμη της εικόνας που διέπεται από τη φυσική κίνηση των λουλουδιών ή φυτών, η εύθραυστη κυτταρίνη θα ενωθεί με το ελάχιστο των λέξεων, τονίζοντας την εξουσία της ανάσας, στον «πλανήτη Α». Οι λέξεις περιγράφουν τον πλανήτη – σύμβολο ή μήπως του προσφέρουν τη δυνατότητα να εκφραστεί;
Στο «Εύθραυστο» ο ήλιος είναι ακόμη απαλός και οι άκρες των μαλλιών του χιονισμένες, ενώ στο «Έαρ» η διακόμισή μας στον «πλανήτη Άνοιξη» έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Ως εκ τούτου, από το «Εύθραυστο» στο «Έαρ» κυριαρχούν τα κλικ και οι ανάσες, πιστοποιώντας το ταξίδι από τον εγκλεισμό στο φως, εγείροντας την ίδια στιγμή διαφορετικές αισθήσεις.
Η Στέλλα Πίσσα, μέσα από έναν αυτόματο καλλιτεχνικό μηχανισμό ωθήθηκε να «χαθεί» μέσα σε διαπλανητικές στιγμές φωτογραφιών που απεικονίζουν αγριολούλουδα, μεσογειακά φυτά και άπλετο φως, αποσπώντας ψήγματα ελευθερίας και συνθέτοντας το καταφύγιο της.
«ταξίδευα εύκολα
αγγίζοντας δυο πουλιά
σε σχήμα μισοφέγγαρου»
Η Πόπη Γκερούση, επιχείρησε να συνδέσει τις εικόνες-ανάσες με τον λόγο, χρησιμοποιώντας το συμπυκνωμένο συναίσθημα ως μέσο, την πιο σύντομη μορφή ποίησης, το χαϊκού.
