Του Βασίλη Σκουντή
Πέρασε ένας μήνας από τότε που είχα καταπιαστεί εδώ με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου (https://creta24.gr/i-koultoura-tou-giovanovits-kai-to-tank-tou-ioannidi/) και-όπως λέει μια παροιμία-καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια!
Καλός καιρός είχε φέρει τότε τις δυο νίκες με τη Φινλανδία και την Ιρλανδία, κακός και καλός καιρός μας κόμισε τώρα άλλες δυο επί της Αγγλία και ξανά απέναντι στην Ιρλανδία.
Εξηγείται βεβαίως το οξύμωρο σχήμα, διότι ο κακός, ψυχρός κι ανάποδος καιρός πήρε από κοντά μας με σοκαριστικό τρόπο τον Τζορτζ Μπάλντοκ και ύστερα είπε να κάμει ξαστεριά και να μας παρηγορήσει τουλάχιστον εντός παιδιάς…
Τέσσερα στα τέσσερα λοιπόν και να που μετά κιόλας την ιστορική άλωση του Γουέμπλεϊ η Εθνική ομάδα σημαδεύει στα ίσια και χωρίς αναστολές την πρώτη θέση του ομίλου με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις προοπτικές της στο UEFA Nations League με θέα κιόλας προς το Μουντιάλ του 2026…
Άκουσα μάλιστα κάποιον να λέει πως «ξαναβγαίνει σεργιάνι το πειρατικό» και ομολογώ πως όχι μόνο φτιάχτηκα, αλλά και σκιάχτηκα!
Έχουν περάσει κιόλας 10 χρόνια από την τελευταία παρουσία της στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης (Μουντιάλ 2014), οπότε συν τοις άλλοις προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της τις αράχνες που τη στοιχειώνουν και να ξορκίσει τους δαίμονες οι οποίοι την κατατρύχουν.
Κρατά άραγε μαγικό ραβδάκι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς;
Ασφαλώς όχι, είναι άδικο για τον ίδιο και για τους παίκτες να αποδίδονται οι επιτυχίες, η πρόοδος και η εικόνα της ομάδας στην τύχη, στις συγκυρίες, στη μεταφυσική, στη συνωμοσία του Σύμπαντος και –εν προκειμένω-στα συνήθη και αναπόδραστα δημοσιογραφικά κλισέ.
Το βέβαιο είναι ότι ο Σέρβος προπονητής έβαλε για τα καλά τον χρωστήρα του στο κάδρο και αυτές οι πινελιές εκτός από έντονες γίνονται πλέον και πολλά υποσχόμενες…
Για να μπουν λοιπόν τα πράγματα πέρα από τη συναισθηματική και… εθνικοπατριωτική βάση και σε μια πιο ποδοσφαιρική και τεχνοκρατική, το παιχνίδι της Εθνικής είναι καταφανώς αναβαθμισμένο αγωνιστικά, τακτικά, ψυχολογικά και πνευματικά, χωρίς να επαφίεται σε αστάθμητους παράγοντες και συγκυριακά φαινόμενα.
Η ελληνική ομάδα παίζει για να νικήσει και όχι για να μη χάσει: επιτίθεται, γίνεται ορμητική, προσπαθεί να δημιουργήσει φάσεις, να σκοράρει και να κυριαρχήσει, όχι να ταμπουρωθεί και να συμπεριφέρεται επιφυλακτικά, άβουλα και φοβισμένα.
Ο Γιοβάνοβιτς βλέπει τους παίκτες του να ελέγχουν τον ρυθμό των αγώνων, να πειθαρχούν στο πλάνο, να παίζουν ομαδικά, συγκροτημένα και συντεταγμένα, μακριά από εγωιστικές συμπεριφορές και εκτροπές σε υπερβολές που δεν τους ταιριάζουν και θα αποβούν βλαπτικές.
Το πού μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα εν ευθέτω χρόνω δεν το ξέρει και δεν μπορεί να το μαντέψει κανείς: ούτε ο αρχηγός Τάσος Μπακασέτας, ούτε οι συμπαίκτες του σε αυτή τη «γλυκιά συμμορία», ούτε ο Γιοβάνοβιτς, ούτε ο Θεός που δεν μας μισεί!
Επίτηδες παραποιώ τον στίχο από το ποίημα «Οι Μοιραίοι» του Κώστα Βάρναλη, διότι αρκετές φορές στο παρελθόν αντί να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε και να τα απαλείψουμε με μεθοδικότητα, υπομονή και σχέδιο, δαιμονοποιούσαμε λόγω… κουλτούρας και εκ συστήματος τις αστοχίες, πετάγαμε την μπάλα στην εξέδρα και περιμέναμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος!
Ωραία είναι όλα αυτά, που συμβαίνουν εσχάτως, αν και σκιάστηκαν από την τραγωδία με τον θάνατο του Μπάλντοκ ο οποίος από εκεί ψηλά θα έβλεπε τους συντρόφους του να βάζουν τα δυνατά τους για να του εκφωνήσουν έναν ανεπιθύμητο επικήδειο…
Ωραία, ευχάριστα και αισιόδοξα, αρκεί βεβαίως να μην τα μαγαρίσουμε, όπως το διαπράττει συχνά, δίκην εθιμικού δικαίου, η ράτσα μας.
Εδώ, λοιπόν κολλάει γάντι η ατάκα του Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι» και μάλιστα επειδή η υπόθεση μας αφορά όλους χρησιμοποιώ το πρώτο και όχι το δεύτερο πρόσωπο της αντωνυμίας…
«Το νου μας ρεμάλια, το νου μας»!
