Oταν ο Μιχαήλ Άγγελος δημιούργησε το La Pietà, είπε ότι το μάρμαρο Carrara που χρησιμοποίησε για το γλυπτό ήταν το πιο τέλειο υλικό που είχε πιάσει ποτέ στα χέρια του.
Η απεικόνιση του Ιησού θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά έργα που προέκυψαν από την Ιταλική Αναγέννηση, σηματοδοτώντας την έναρξη της Υψηλής Αναγέννησης και επιτυγχάνοντας μια τέλεια ισορροπία μεταξύ της κλασικής αισθητικής ομορφιάς και του ρεαλισμού.
Όχι μόνο ήταν η πιο γνωστή του δημιουργία, αλλά η μόνη που θέλησε ποτέ να υπογράψει.
Ο Μιχαήλ Άγγελος έφτιαξε πολλά άλλα έργα κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Φλωρεντία, αλλά η μετακόμισή του στη Ρώμη τη δεκαετία του 1490 και το έργο που προέκυψε εκτόξευσαν την καριέρα του.
Το 1497, συνάντησε τον Jean de Bilhères, έναν καρδινάλιο που του ανέθεσε να δημιουργήσει ένα γλυπτό για να μπει στην Παλιά Βασιλική του Αγίου Πέτρου, η οποία κατέληξε να είναι η La Pietà. Η σκηνή που επέλεξε ο Μιχαήλ Άγγελος ήταν γνωστή ως «Επτά θλίψεις της Μαρίας». Το θέμα της Καθολικής προσευχής, συνέλαβε την Παναγία να κρατά τον Χριστό καθώς ήταν χωλός και νεκρός μετά τη σταύρωση του.
Αυτή η επιλογή ήταν μοναδική για δύο λόγους. Πρώτον, ενώ οι εικόνες ήταν πολύ οικείες σε πολλούς ανθρώπους εκείνη την εποχή, τον 15ο αιώνα, ήταν πολύ πιο διαδεδομένες στη Γερμανία και τη Γαλλία από ό,τι στην Ιταλία. Αλλά δεύτερον, τα γλυπτά που απεικονίζουν πολλούς ανθρώπους ήταν αρκετά σπάνια στην περίοδο της Αναγέννησης.
Ο Μιχαήλ Άγγελος επέλεξε επίσης να απεικονίσει την Παναγία ως εντυπωσιακά νέα και όμορφη, ενώ άλλοι καλλιτέχνες προτίμησαν να τη γεράσουν γύρω στα 45, δεδομένου ότι ο γιος της ήταν 33 τότε.
Η απάντησή του στην κριτική της νεανικής του Μαρίας ήταν ότι «οι αγνές γυναίκες παραμένουν φρέσκες πολύ περισσότερο από εκείνες που δεν είναι αγνές», ένα συναίσθημα που μετέφερε στον βιογράφο του, Ascanio Contivi. «Πόσο περισσότερο στην περίπτωση της Παναγίας», υποστήριξε, «Ποιος δεν είχε βιώσει ποτέ την ελάχιστη μοχθηρή επιθυμία που θα μπορούσε να αλλάξει το σώμα της;»
Αν και η ηλικία της ήταν αμφιλεγόμενη, το γλυπτό έτυχε παγκόσμιας αναγνώρισης. Το φουσκωτό φόρεμα της Μαίρης ντυμένο σαν μετάξι, μια έκφραση αποδοχής με κάποιο τρόπο χαραγμένη στα μαρμάρινα μάτια της. Ήταν ένα αριστούργημα. Αλλά όταν ένας άλλος καλλιτέχνης πήρε τα εύσημα για αυτό, ο Μιχαήλ Άγγελος έκανε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ στην καριέρα του και χάραξε το γλυπτό της Μαίρης στα Λατινικά με το: «MICHÆLANGELVS BONAROTVS FLORENTINVS FACIEBAT», που σημαίνει «Ο Μικελάντζελο Μπουοναρότι, ο Φλωρεντινός, το έφτιαξε αυτό».
Σύμφωνα με τον Giorgio Vasari, του οποίου το θεμελιώδες βιβλίο The Lives of the Most Excellent Painters, Sculptors and Architects θεωρείται σε μεγάλο βαθμό το πρώτο κομμάτι της γραπτής ιστορίας της τέχνης, ο Michelangelo βρήκε ένα τεράστιο σύμπλεγμα θαυμαστών γύρω από τη La Pietà, που την επαινούσαν εμφατικά.
«Ο Μιχαήλ Άγγελος τήρησε τη συμβουλή του, αν και του φαινόταν μάλλον παράξενο που το επίπονο έργο του έπρεπε να αποδοθεί σε κάποιον άλλο», έγραψε ο Vasari το 1550. «Μια νύχτα, φέρνοντας τις σμίλες του, κλειδώθηκε με λίγο φως και χάραξε το όνομά του εκεί.”
Ενώ ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που υπέγραψε ποτέ ένα έργο τέχνης του, ήταν απολύτως λογικό ότι η πιο όμορφη δημιουργία του έπρεπε να φέρει το όνομά του.
