Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Πριν λίγες ημέρες, δυο εικοσάχρονοι στο νομό Ηρακλείου κρέμασαν ένα σκύλο που τους έκανε χαρές και έμειναν να τον παρακολουθούν να ξεψυχάει.
Την περασμένη εβδομάδα, μαθητής γυμνασίου στο Ρέθυμνο επιτέθηκε στην έγκυο καθηγήτριά του και την χτύπησε στην κοιλιά, ευτυχώς χωρίς να την προκαλέσει σοβαρή ζημιά.
Δυο μόνο περιστατικά από τα δεκάδες που συμβαίνουν στην περιοχή μας κάθε εβδομάδα. Εκατοντάδες σε ολόκληρη τη χώρα, πιθανότατα παραπάνω απλώς δεν τα μαθαίνουμε ποτέ.
Την ίδια ώρα, σε αυτήν την όμορφη γωνιά του πλανήτη, ο περιούσιος λαός που “δίδαξε πολιτισμό” στον υπόλοιπο κόσμο, τσακώνεται για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Αν η συζήτηση γινόταν με γόνιμο τρόπο και σοβαρά επιχειρήματα, μπορεί η ελληνική κοινωνία να έβγαινε κερδισμένη. Αν δηλαδή όσοι έχουν αμφιβολίες, κυρίως για την τεκνοθεσία, ενδιαφερόταν πραγματικά να μάθουν τα δεδομένα που υπάρχουν γύρω από το θέμα, άκουγαν τα στοιχεία των συνομιλητών τους, έβλεπαν τις σχετικές έρευνες και τα παραδείγματα άλλων χωρών, στο τέλος της ημέρας θα είχαν, αν όχι αλλάξει άποψη, σίγουρα αποκτήσει περισσότερη κατανόηση.
Μόνο που όπως αναμενόταν, η συζήτηση, κατά κανόνα, δεν γίνεται με γόνιμο τρόπο. Γίνεται στη βάση “τσιμεντένιων” προκαταλήψεων, κρυμμένης ή όχι και τόσο ομοφοβίας, διάχυτης μισαλλοδοξίας, σκοταδιστικών και αντιεπιστημονικών απόψεων, με την εκκλησία να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σε τέτοιο βαθμό, ώστε η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία έκρινε ότι έπρεπε να βγάλει την παρακάτω ανακοίνωση:
Για να το καταλάβουμε: στην Ελλάδα, σε ένα ευρωπαϊκό κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλαδή, εν έτη 2024, χρειάστηκε ο πλέον αρμόδιος φορέας να εξηγήσει κάτι που έχει λυθεί εδώ και δεκαετίες (πιθανότατα κακώς, η ανακοίνωση είναι προβληματική σε πολλά επίπεδα)
Ζόφος και ντροπή μαζί.
Η ελληνική νεολαία, διαμορφωμένη βέβαια από straight γονείς βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια περιδίνηση, με βασικά χαρακτηριστικά την αδιαφορία, την καταφυγή στην βία, την έλλειψη ενσυναίσθησης. Δεν νομίζω ότι είναι ο κανόνας. Αλλά πλέον δεν νομίζω ότι και η εξαίρεση.
Πολλοί φίλοι μου γονείς ζουν με την καθημερινή αγωνία τι θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους στο σχολείο, όπου η “συμμοριοποίηση” (συγχωρείστε μου τον αδόκιμο όρο) εξελίσσεται σε μάστιγα.
Και εκτός σχολείου όμως τα πράγματα γίνονται όλο και πιο άγρια – ας μην μιλήσω ξανά για την Κρήτη και τις καινούργιες γενιές “παλικαράδων” που παράγει σε ποσότητες μεγαλύτερες και από το λάδι.
Διάβασα στο facebook του Ευθύμη Σαββάκη ότι στην Δανία, εδώ και δεκαετίες, υπάρχει υποχρεωτικό μάθημα ενσυναίσθησης στα σχολεία. Ξεκινά από το προνήπιο! Όπως μπορείτε να φανταστείτε, το σχολικό bulying βρίσκεται εκεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Και υποψιάζομαι ότι η Δανέζικη Ψυχιατρική Εταιρεία δεν χρειάζεται να εκδώσει ανακοινώσεις περί ομοφυλοφιλίας – θα γελούσαν ή θα έκλαιγαν αν τους το έλεγε κάποιος.
Αλλά τι να μας πουν και οι φλώροι οι Δανοί; Ξέρουν καλύτερα από την Εκκλησία, τους νταήδες, τους κακοποιητές ζώων και ανθρώπων που κόπτονται για το μέλλον της ελληνικής οικογένειας, το οποίο κινδυνεύει από τους γκέι και όχι από τους ίδιους φυσικά;
Εν πάση περιπτώσει, το νομοσχέδιο θα περάσει, η ζωή θα συνεχιστεί και όλοι αργά ή γρήγορα θα μετρηθούν με τις ευθύνες τους.
Το πρόβλημα της ολοένα και αυξανόμενης οργής και του μίσους που φωλιάζει στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας όμως, δεν ξέρω αν θα περάσει ή θα αργά μα σταθερά τα σκεπάσει όλα.
Μήπως τελικά αυτό, το μίσος για το άλλο, το διαφορετικό, είναι ψυχική νόσος;
Υ.Γ. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είπε ότι δεν θα βαφτίζει τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών μέχρι να μεγαλώσουν και αποφασίσουν τα ίδια. Μια χαρά, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει για όλα τα παιδιά εδώ που τα λέμε. Μαζί του συμφώνησε και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος , ο οποίος βέβαια το 2022 είχε τελέσει την βάφτιση των παιδιών που απέκτησαν με παρένθετη μητέρα ο Ευάγγελος Μπούσης (αδελφός του Μάικ) με τον Πίτερ Ντούντας. Το λες και υποκρισία αλλά μέσα σε όλα τα άλλα που βλέπουμε και διαβάζουμε ετούτες τις μέρες, η υποκρισία είναι μάλλον πταίσμα.