Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Είναι βέβαιο πώς αρκετοί από όσους κάνουν φασαρία στα social media με το επιχείρημα “ναι, αλλά για το Μάτι δεν κάνατε διαδηλώσεις”, ΄έχουν απολύτως κομματικό και ως εκ τούτου υποκριτικό κίνητρο. Και όπως γράψει και άλλες φορές, η σύγκριση τραγωδιών και μάλιστα με ξεκάθαρη “οπαδική” σκοπιμότητα, έχει κάτι βαθιά χυδαίο και απάνθρωπο στον πυρήνα της.
Πλην όμως, πέρα από το ποιος λέει τι και για ποιον λόγο το λέει, υπάρχει και η ουσία του πράγματος.
Αν ξεπεράσουμε δηλαδή τις εκνευριστικές αιτιάσεις των φιλοκυβερνητικών προφίλ και την προαναφερθείσα υποκρισία ένθεν – κακείθεν (οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν αποφανθεί ήδη για την ενοχή Τριαντόπουλου, κάνουν γαργάρα την πρόταση της εισαγγελέως για το Μάτι, σύμφωνα με την οποία έχει ευθύνες η τότε Περιφερειάρχης Ρένα Δούρου. Και αντιστρόφως, όσοι “ξέσκιζαν” με μεγάλη ευκολία την κ. Δούρου εκείνες τις μέρες, “αθώωσαν” με την ίδια ευκολία τον Κώστα Καραμανλή), δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι πράγματι, οι συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι, δεν είχαν και εξακολουθούν να μην έχουν την ίδια συμπαράσταση με τους συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν ούτε το ένα εκατοστό αυτής.
Τούτο συμβαίνει για μια σειρά από λόγους: επειδή η ψυχολογική ταύτιση με τα Τέμπη είναι ισχυρότερη (όλοι έχουμε μπει σε τρένο, όλοι έχουμε πει ή μας έχουν πει “πάρε με όταν φτάσεις), επειδή δεν (όσο κυνικό κι αν ακούγεται) στο Μάτι δεν προέκυψε μια προσωπικότητα με το επικοινωνιακό χάρισμα της κ. Καρυστιανού, επειδή ίσως η οργή του κόσμου εκφράστηκε μετά από λίγους μήνες στις κάλπες όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε, επειδή η αριστερά πάντα κινητοποιεί πιο εύκολα κόσμο από την δεξιά (η οποία δεξιά έτσι κι αλλιώς, όταν ήρθε στην κυβέρνηση κράτησε και έδωσε προαγωγή σε ορισμένους από εκείνους που διαχειρίστηκαν το Μάτι). Ίσως, στο Μάτι, να υποβόσκει και η απάνθρωπη αίσθηση ότι τα θύματα είχαν μερίδιο ευθύνης (“έχτισαν αυθαίρετα, τι περίμεναν μετά;”). Σας ακούγεται σκληρό; Κι όμως πολλοί , ειδικά το 2018, το υπονοούσαν.
Εν πάση περιπτώσει, όποια κι αν είναι η αιτία, συμβαίνει. Οι συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι καλούν διαρκώς τον κόσμο να σταθεί στο πλάι τους, ακόμα στο δικαστήριο όπου διεξάγεται η δίκη σε δεύτερο βαθμό , δίχως ανταπόκριση.
Είναι κρίμα και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι και λάθος.
Η συμπαράσταση στους συγγενείς των θυμάτων για Τέμπη αποτελεί, με τις όποιες υπερβολές έχουν φυσιολογικά προκύψει, υπόδειγμα κοινωνικής αντίδρασης και πίεσης μέχρι στιγμής.
Είχαμε ξεχάσει στην Ελλάδα πώς γίνεται να ενωθούμε και να βγούμε στους δρόμους για μια κατά βάση κοινή διεκδίκηση. Το θυμηθήκαμε. Πολύ καλά κάναμε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι άλλωστε ο δικαιολογημένος ξεσηκωμός για τα Τέμπη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξεσηκωθήκαμε εγκαίρως για το Μάτι ή και ακόμα νωρίτερα. Και είναι πρόβλημα, πέρα και πάνω από κάθε κομματική προέλευση, διότι αν το είχαμε πράξει, αν το πολιτικό σύστημα του τόπου είχε έρθει αντιμέτωπο με τον θυμό του κόσμου σε διάφορες περιστάσεις όπου επέδειξε από ανικανότητα έως εγκληματική αμέλεια, ίσως κάποια πράγματα να είχαν αλλάξει προς το καλύτερο.