Το hashtag με το υβριστικό σύνθημα κατά του Πρωθυπουργού Μητσοτάκη έγινε viral μέσα σε λίγες ώρες.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι είμαστε αντίθετοι τέτοια γηπεδικά συνθήματα να μπαίνουν στην πολιτική.Ούτε για το ότι αυτά τα “χαβαλεδιάρικα” σλόγκαν δεν παράγουν σοβαρά πολιτικά αποτελέσματα,απλά δίνουν την αίσθηση σε κάποιους ότι έκαναν κάτι το…επαναστατικό,λίγο πριν γυρίσουν πλευρό στον καναπέ τους τρώγοντας πίτσα και βλέποντας τον επόμενο αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ.
“Δεν είναι αριστερό το #Mitsotaki_ga…” έγραφε τις προάλλες ο γνωστός σκιτσογράφς-αρθρογράφος Στάθης.
Οι διανοούμενοι της χώρας μας συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν ότι ο ριζοσπαστισμός δεν είναι εργολαβία της Αριστεράς.Ούτε και η επαναστατικότητα.
Ποιος είπε στον κ.Στάθη ότι αυτοί που φωνάζουν το γνωστό σύνθημα είναι αριστεροί;
Και τι σημαίνει “Αριστερά” σήμερα,σε μια περίοδο Κρίσης.
Στο Μεσοπόλεμο -που οι συνθήκες ήταν αντίστοιχες με τις σημερινές- η Επανάσταση είχε έρθει μόνο από τα αριστερά;Ας (ξανα)διαβάσουμε λίγο την Ιστορία.
Τα κινήματα αυτά των υβριστών ή των μπαχαλάκηδων ή των Αγανακτισμένων ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε, δεν έχουν πρόσημο ούτε αριστερό,ούτε δεξιό.
Είναι μάζες ανθρώπων που βλέπουν ότι η φωνή τους δεν ακούγεται,ότι οι ίδιοι και όμοιοι τους δεν εκπροσωπούνται από τους συστημικούς φορείς και τα επίσημα κόμματα.
Ο άνθρωπος που έχει δυο χρόνια να δουλέψει,εκείνος που αναγκάστηκε να κλείσει την επιχείρηση του,ο άλλος που είδε να του παίρνουν το σπίτι οι τράπεζες,εκείνος που του κάηκαν τα χωράφια του δεν κάθεται να κάνει “αριστερή” ή δεν ξέρω κι εγώ ποια άλλη ανάλυση.
Αυτός απλά αντιδρά και αντιδρά άσχημα.
Αγανακτισμένοι
Κάποιοι είχαν την εντύπωση ότι η συνθηκολόγηση του Σύριζα το ’15 και η (φυσιολογική του) ήττα το ’19 θα τελείωναν τα κινήματα των Αγανακτισμένων στη χώρα μας.
Συνετέλεσε σε αυτή την άποψη και η διάλυση-αφομοίωση των ΑΝΕΛ όπως και η φυλάκιση των βασικών στελεχών της Χρυσής Αυγής.
Δεξιά και Αριστερή Αμφισβήτηση είχαν τελειώσει ή τουλάχιστον έτσι φαίνονταν στα μάτια όλων εκείνων που ήθελαν να το δουν έτσι.
Με μια νέα κρίση λόγω Κορωνιού ή μάλλον λόγω της Καραντίνας που εφαρμόστηκε με αιτία (ή αφορμή) τον Κορωνοϊό και με όλα τα άλλα προβλήματα,κοινωνικά-οικονομικά,που κουβαλούσε η ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία από την κρίση του 2008-10 και μετά το ότι δεν υπήρχε κομματικός φορέας που θα εκπροσωπούσε τους ανθρώπους που είχαν βγει χαμένοι από όλη αυτή την εξέλιξη, μόνο καθησυχαστικό δεν ήταν για το πολιτικό μας σύστημα.
“Εμείς τους ψηφίσαμε”
Ακούγεται συχνά σαν επιχείρημα:”Μα εμείς τους ψηφίσαμε,τι ζητάμε τώρα;
Στην πραγματικότητα βέβαια καμία κυβέρνηση δεν έχει ψηφιστεί από την πλειοψηφία των πολιτών.
Αν κάτσει κάποιος και κάνει τις πράξεις,θα δει ότι από το σύνολο της κοινωνίας οι μισοί μόνο προσέρχονται στις κάλπες.Ενώ από αυτούς τους μισούς το ένα τρίτο (1/3) συνήθως (ή κάτι παραπάνω) υπερψηφίζει το κόμμα που μετεκλογικά θα αναλάβει τις τύχες της χώρας.
Με το 1/3 των …μισών,δηλαδή το 1/6 περίπου του εκλογικού σώματος, κυβερνάει ο κάθε Πρωθυπουργός σε συνθήκες…Δημοκρατίας.
Λογικό λοιπόν να έχει απέναντι του πάντα μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που δεν τον εμπιστεύονται.
Αν τώρα αυτή η μάζα νιώθει επιπλέον ότι δεν την εκπροσωπεί κανένα πολιτικό κόμμα της Αντιπολίτευσης,τα πράγματα παίρνουν μιαν άλλη (άσχημη) τροπή.
Wake me up when September Ends
Σε κάθε περίπτωση ο Σεπτέμβρης έρχεται.
Ο Σεπτέμβρης που διαχρονικά είναι ένας δύσκολος πολιτικά μήνας,που κουβαλάει την θλίψη της επιστροφής στις δουλειές και της θλιβερής καθημερινότητας για τους ανθρώπους αλλά και τις αυξημένες οικονομικές υποχρεώσεις.
Αυτός όμως ειδικά ο Σεπτέμβρης λένε ότι θα είναι ένα είδος βαρόμετρου για το μέλλον της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Οι αναστολές εργασίας και τα “500άρικα” έχουν τελειώσει,η πραγματική ανεργία εκ των πραγμάτων θα δείξει το πρόσωπο της,μαζί της και η φτώχεια που έχει γίνει πια ενδημική στη χώρα μας και σε όλο το Νότο της Ευρωζώνης και όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά προβλήματα που φέρνει μαζί της.