Το οικονομικό επιτελείο βάζει στο «τραπέζι» όλα τα δεδομένα για το νέο φορολογικό αναζητώντας τη «χρυσή τομή» ώστε το υπο σύνταξη νομοσχέδιο αφενός να ανταποκριθεί στις ανάγκες τις πραγματικής οικονομίας και των νοικοκυριών και αφετέρου να μην υπάρξει κίνδυνος δημοσιονομικού εκτροχιασμού.
Η ισορροπία είναι λεπτή και φαίνεται πως κομβικό ρόλο στις αποφάσεις θα παίξει το αφορολόγητο. Η απόφαση είναι πρωτίστως πολιτική. Στο ερώτημα που πρέπει να απαντήσει το Μαξίμου είναι αν θεωρεί ότι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης μέσω της μείωσης του αφορολόγητου ορίου είναι διαρθρωτικό μέτρο.
Η κατάργηση του μέτρου της μείωσης του αφορολόγητου είναι νόμος του κράτους και «απεγκλωβίστηκε» από τον κατάλογο των μεταμνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας με τροπολογία που ψηφίστηκε λίγο πριν την διάλυση της Βουλής.
Η κατάργηση της … κατάργησης, δηλαδή η επαναφορά του μέτρου, θα μπορούσε να δημιουργήσει δημοσιονομικό χώρο για την μείωση της φορολογίας που δεσμεύτηκε προεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η απόφαση μοιάζει με πολιτική … σπαζοκεφαλιά. Θα επιχειρήσει η νέα κυβέρνηση, στην πρώτη της ουσιαστική διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, να προτείνει την ακύρωση ενός θετικού φορολογικού μέτρου;
Σε ένα συγκεκριμένο «μπλοκ» στο εσωτερικό της κυβέρνησης δεν υφίσταται καν τέτοιο δίλημμα. Στο Μαξίμου όμως «λογαριάζουν» το πολιτικό κόστος της … αυτοακύρωσης του Πρωθυπουργού ο οποίος τον περασμένο Μάιο είχε καταθέσει τροπολογία (πριν ψηφιστεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) και είχε δεσμευτεί για την μη μείωση του αφορολόγητου.