Η ελληνοτουρκική κρίση όπως αυτή εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Είναι ένα σοβαρότατο θέμα που επισκιάζει διαχρονικά πολλά από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ελλάδας, όπως ήταν η μακρόχρονη οικονομική κρίση και η συνεχιζόμενη προσφυγική μεταναστευτική ροή στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και της Κρήτης.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διαφορετική εσωτερική κρίση η δημογραφική που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, η οποία απειλεί στην κυριολεξία την ύπαρξη του ελληνικού έθνους. Είναι πολύ γνωστή, συζητείται συχνά στην κοινωνία, αλλά δεν φαίνεται να απασχολεί στα σοβαρά τους πολίτες και τους πολιτικούς στην χώρα μας.
Παρά το ότι η ΕΛΣΤΑΤ με τα στοιχεία που δημοσιεύει κάθε χρόνο, δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι Έλληνες λιγοστεύουν και γερνούν με γρήγορους ρυθμούς, καμιά κυβέρνηση δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα, την ίδια ώρα που η ελληνική κοινωνία παραμένει απαθής, αδιάφορη, ανήμπορη να αντιδράσει.
Δυστυχώς φαίνεται ότι η κατάσταση δύσκολα μπορεί να ανατραπεί, καθόσον οι Έλληνες δεν γεννούν πολλά παιδιά, ενώ ένα μεγάλο μέρος νέων ανθρώπων παραμένουν άγαμοι, προκαλώντας απαισιοδοξία για το μέλλον του τόπου, που λειτουργεί μοιρολατρικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ακόμη και τώρα εάν αλλάξουν τα πράγματα και ληφθούν κάποια μέτρα, ώστε ο αριθμός των γεννήσεων να ξεπεράσει τον αριθμό των θανάτων, πάλι θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να δημιουργηθεί μία γενιά που θα καλύψει τα κενά στην αγορά εργασίας και θα στηρίξει το ασφαλιστικό σύστημα.
Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικός επιστήμονας, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος η γεωστρατηγικός αναλυτής, για να καταλάβει ότι η υπογεννητικότητα και η συρρίκνωση του πληθυσμού είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της οικονομίας, της ανάπτυξης, της ευημερίας, του ισχυρού κράτους και της εθνικής ασφάλειας.
Ένα κράτος επαίτης, μία κοινωνία παρηκμασμένη, γερασμένη χωρίς απογόνους, πώς μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον και να απαιτήσει τον σεβασμό των φίλων της και κυρίως των εχθρών της; Είναι δυνατόν να επιβιώσουν οι Έλληνες ζητώντας συνεχώς βοήθεια από τους ευρωπαϊκούς εταίρους, τους δανειστές και τους συμμάχους;
Δεν υπάρχουν σύμμαχοι της Ελλάδας, είμαστε έθνος ανάδελφον, όπως είχε πει κάποτε ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης. Οι σύμμαχοι υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν μόνο εάν τα συμφέροντα τους, ταυτίζονται με τα δικά μας συμφέροντα.
Παρά ταύτα πρέπει να θεωρήσουμε ενθαρρυντικό το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες το δημογραφικό πρόβλημα τέθηκε σε δημόσιο διάλογο, κάτω από τις πιέσεις και τις προβλέψεις για την εξέλιξη του πληθυσμού τις επόμενες δεκαετίες.
Το σχέδιο που επεξεργάζεται το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας έχει δύο εναλλακτικές προτάσεις, με στόχο την τελική ρύθμιση που θα επιλεγεί να έχει μορφή νομοσχεδίου πιθανότητα εντός του Ιουνίου.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ του << Ελεύθερου Τύπου >> της Κυριακής, η προσπάθεια που καταβάλλεται είναι να αυξηθούν οι δικαιούχοι του επιδόματος παιδιού, με την διεύρυνση των εισοδηματικών κριτηρίων, ούτως ώστε να επωφεληθούν οι δικαιούχοι της λεγόμενης μεσαίας τάξης, χωρίς να τεθούν κριτήρια περιουσίας.
Η κυβέρνηση φαίνεται πως το πήρε επιτέλους απόφαση για την κατάθεση ολοκληρωμένου σχεδίου ευνοϊκών μέτρων στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος και την δημιουργία ενός ελληνικού κοινωνικού περιβάλλοντος που θα ενθαρρύνει την γονεϊκότητα, την τεκνοποίηση και την παραμονή των νέων στην Ελλάδα.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους μας ότι ισχυρή Ελλάδα με ανάπτυξη, ευημερία και εθνική ανεξαρτησία, δεν γίνεται χωρίς πολύτεκνες οικογένειες.
Ο πολλαπλασιασμός των Ελλήνων δεν γίνεται ούτε με ευχές, ούτε με προσευχές, ούτε με θαύματα, χρειάζονται γεννήσεις.
Γιατί είναι βέβαιο ότι συνεχιζόμενου του δημογραφικού προβλήματος, μύρια κακών… έπονται για την Ελλάδα.
